Close encounters of the third kind

Ik zie hem een keer per jaar, altijd in januari, altijd tijdens een receptie, altijd in een van de mooiste kantoorgebouwen van Den Haag. Hij is dan aan het werk als fotograaf, ik als tolk voor de buitenlandse gasten. Dit gaat al een jaar of tien zo. Soms knikken we even naar elkaar en vorig jaar hebben we ons toeschietelijkheidsrecord verbroken. 'Staan we weer,' zei hij. 'Ja,' antwoordde ik. Verder zal dit contact volgens mij nooit gaan. Geen gesprekken over koetjes en kalfjes, geen visitekaartjes die worden overhandigd, geen facebook-vriendschappen die ontstaan. In een wereld waarin we soms na luttele ogenblikken al levensverhalen, lichaamssappen en iban-nummers uitwisselen vind ik het een verademing dat hij en ik vreemden zijn en vreemden zullen blijven.

Florentijnse ziekte

Je reinste aanstellerij, leek het me, die zogenaamde Florentijnse ziekte, waarbij mensen bevangen werden door schoonheid. Toen ik in Rome kerken met Fresco's bezocht begreep ik het opeens heel goed. Die kleuren, die vormen, dat magische licht... overweldigend vond ik het. Onlangs heb ik dit ook ervaren met een boek. De vlucht, van Jesus Carrasco. De eenvoud van het verhaal (jonge jongen, oude man, op de vlucht voor het kwaad), de rijkdom van het proza, de zintuiglijkheid van het geschrevene. Ook taal bezit soms een duizelingwekkende schoonheid.

Over lezen

Nu zit ik op Goodreads, maar vroeger gebruikte ik een boekje om bij te houden wat ik las en wat ik daar van vond. Ik hanteerde een ingewikkeld beoordelingssysteem met plusjes en minnetjes en een nog ingewikkelder rotatiesysteem. Franse, Engelse en Nederlandse boeken moesten immers allemaal aan bod komen. Voor fictie en non-fictie gold hetzelfde. Het boekje heb ik bewaard - dat zal niemand verbazen, gelet op mijn vorige post - en af en toe blader ik het door. Data, titels en citaten roepen tal van herinneringen op. In de zomer van 1995 las ik Céline, Oek de Jong en Fitzgerald. Opeens ben ik daar weer, in dat appartementje in het centrum van Gent, waar ik me vaak terugtrok met een boek en een pot jasmijnthee. Die zomer herlas ik Tender is the night. In een rond en zowaar leesbaar handschrift staan regels uit die roman: 'Dick moved on through the rain, demoniac and frightened, the passions of many men inside him and nothing simple that he could see.'
Overigens beschouw ik Tender is the night als het meesterwerk van Fitzgerald, niet The Great Gatsby. Benieuwd wie het met me eens/oneens is.