Van je familie moet je het hebben

Toen ik vandaag zomaar trok aan een luikje boven mijn fornuis werd ik zowat bedolven onder het roet. Dat roet, zo werd me duidelijk, lag daar al heel lang. De schoorstenen waar kachels zijn laat ik wel eens vegen, maar dat er ook in de keuken een schoorsteen was wist ik niet. Aangezien ik enorm angstig aangelegd ben kwamen er ogenblikkelijk doemscenario's in me op. Dat fornuis, daar sta ik elke dag toch wel een tijdje boven te hannessen en wie weet wat voor schade ik aan mijn longen ik heb opgelopen tijdens het bakken van tortilla's, viskoekjes en pannekoeken. Toen ik mijn angsten tegen Thomas uitsprak reageerde hij laconiek: "ach mam, zelfs als het zo is geeft het toch niet, je bent een oud wijfje, je hebt je leven al gehad."
Hemeltje. En dat uit de mond van dezelfde jongen die als zesjarige 's avonds dicht tegen me aan kroop, zijn vingers langs mijn gezicht liet glijden en zei: "mam, als jij doodgaat ga ik op het kerkhof wonen."

Gurli's keukenraam

De keuken is vaak het hart van het huis. En wie denkt dat dit vooral of uitsluitend voor oude huizen geldt vergist zich lelijk. Zo heb ik zelf een oud huis maar zo'n kleine en ongezellige keuken dat iedereen hem ontvlucht, terwijl mijn vriendin Gurli (thuiswerkmama en illustratrice, ) in een nieuwbouwappartement woont en het bij haar in de keuken goed toeven is. De kasten zijn geschilderd in prachtige tinten blauw, groen en aquamarijn en voorzien van haar eigen, vrolijke illustraties. Op de ramen heeft ze witte vierkantjes geschilderd die me doen denken aan een doek van Vermeer. Een grote tafel, een opvallende lamp en een paar enorm uit de kluiten gewassen geraniums maken het beeld compleet. Ik heb er regelmatig aangename momenten gespendeerd. De laatste tijd is Gurli's keuken weer belangrijk voor me, maar dan vanaf de buitenkant. Ik loop me suf met puppies Spike en Laïka en veel wandelingen zijn gewone 'stadswandelingen' door de straten in mijn buurt. Soms ga ik met tegenzin, soms met frisse moed. Vooral de wandelingen vroeg op de dag, nog vóór het ontbijt met Thomas, kunnen heerlijk zijn. Ik houd van de hoopvolle, verkwikkende dynamiek van de ochtend. Als ik dan langs Gurli's huis loop en zie dat de lamp in haar woonkeuken brandt, dan geeft dat me een warm gevoel. Geluk zit in een klein hoekje, net als zijn tegenhanger.

Rolmodellen

Het schijnt een teken te zijn van een laag zelfbeeld (aldus mijn stiefvader, althans), maar ik vind het heerlijk om mensen te hebben om naar op te kijken. Mensen die me inspireren, die een voorbeeldfunctie voor me vervullen. Dat geldt ook voor het moederschap. Aan rolmodellen op dat vlak geen gebrek. Mijn directe omgeving voorziet goed in deze behoefte: zo is er mijn eigen moeder met haar grenzeloze toewijding naar haar kinderen toe, mijn zus Florine die een voorbeeld is als het op geduld aankomt, mijn vriendin Monique die haar dochter Camille veel aandacht en geborgenheid schenkt en mijn vriendin Martine die met haar spontane invallen ervoor zorgt dat haar vier dochters een allesbehalve saai leven leiden.

Ook buiten mijn eigen omgeving is inspiratie te vinden. Zo is er de goddelijke Angelina Jolie met haar 'regenboogfamilie'. Ook van de ex van Mick Jagger, de Texaanse Jerry Hall, ben ik altijd onder de indruk geweest. Een vrouw die bleef werken, ook al was dat financieel uiteraard geen noodzaak voor haar, een vrouw die bleef stralen, ondanks de perikelen in haar privé-leven en bovenal, naar mijn gevoel, een oermoeder. Onlangs las ik een interview met haar in Tijd Voor Mama. Jerry's regels: ze is een 'doe-het-zelf'-moeder zonder au pair of kindermeisjes. Alles is bespreekbaar. Ze slaat haar kinderen nooit en ze nuttigt de maaltijden met de kinderen, zittend, aan tafel. Een vrouw naar mijn hart, die Jerry.