Over afsprakenstress en mooie teksten

Teleurstellend is het. Ronduit teleurstellend. Dan heb ik het over hoe snel ik het vakantiegevoel laat weg ebben. Afgelopen zondagavond kwam ik terug van twee weken dolce far niente en ik ben weer op het oude vertrouwde stressniveau, het is om moedeloos van te worden. Vandaag voelde ik vooral stress over het feit dat veel van mijn vrienden wilden bijpraten (en ik trouwens ook) en ik afspraken moest 'stapelen', toch niet het ergste dat je kunt bedenken...
Maar er was ook stress over scherpe deadlines, over opdrachten die toch niet doorgingen, over betalingen, over miscommunicatie met vrienden. Ik moest denken aan een zinnetje uit het boek Zen and the art of motorcycle maintenance. Het boek is machtig mooi, het zinnetje op zich banaal. Trouble at school, trouble with your friends, trouble everywhere you turn. Ik heb een goed verbaal geheugen, het is onvoorstelbaar hoeveel dichtregels, songteksten en zinnen uit boeken er in mijn geheugen staan gegrift. Die woorden en zinnen bieden soms troost in barre tijden, soms herkenning, soms afleiding.
Mijn droom is wellicht hoog gegrepen, maar ik hoop ooit een zin te schrijven die bij een ander beklijft. En -want ambities mogen groot zijn- het liefst een zin die beklijft tot na mijn dood. Maar goed, eerst nog even oefenen, me dunkt...

Boeken

In de Franse film Il y a longtemps que je t'aime zegt één van de personages: 'Boeken helpen enorm, vindt u niet?'.

Ja, boeken helpen inderdaad enorm. Soms om onze alledaagse werkelijkheid te ontvluchten, soms om inzichten te verkrijgen, soms om dingen te leren over andere levens, andere werelden.

Ik heb net twee zalige vakantieweken in de Médoc doorgebracht. Het adres is een aanrader: www.laguneaussan.com (chambre d'hôtes, table d'hôtes en groene camping), omringd door bossen en met de Atlantische oceaan in de buurt...maar dit even terzijde.

Boeken, daar had ik het over. Met een boek begon ik de vakantie, nl het boek 'Mindfulness' van de Belgische psychiater Edel Maex. Een boek dat op heldere wijze uitlegt wat mindfulness is, hoe we meditatie een plaats kunnen geven in onze hectische levens en hoe we met onze grenzen kunnen leren omgaan. Een mooi boek, met veel citaten en schetsen. Één van de citaten sprak me enorm aan: 'This being human is a guest-house. Every morning an new arrival. Even if they're a crowd of sorrows, still treat every guest with respect.' Rumi.
Ook las ik tijdens de vakantie het boek 'Nachttrein naar Lissabon' van Pascal Mercier (pseudoniem van Peter Bieri, hoogleraar filosofie), een literair en filosofisch werk over keuzes, over je leven voltooien en het bezweren van de dood. Ik was al eens eerder aan dit boek begonnen, thuis, maar als je slechts een paar bladzijden per dag kunt lezen als je al behoorlijk moe bent dan is het niet mogelijk om zo'n boek goed tot je door te laten dringen. Nu ik alle tijd van de wereld had, kon het wel. Grappig genoeg las mijn stiefvader tijdens de vakantie ook een boek van deze schrijver: Het handwerk van de vrijheid. Tussen de bedrijven door las ik voor de tweede keer een boek van uitgeefster Marieke Hoogwout 'Een nieuwe carrière na je vijfendertigste', een praktisch boek, dat grappig genoeg deels over dezelfde dingen gaat als het werk van Mercier: keuzes maken, prioriteiten, welke weg je inslaat, hoe je je leven wilt invullen...En in het vliegtuig terug las ik het jeugdboek 'De jongen in de gestreepte pyjama' van John Boyne. Het is dan ook met tranen in mijn ogen en een enorm brok in mijn keel dat ik op Schiphol landde. Want boeken kunnen ons helpen, maar ze kunnen ook flink confronterend zijn. Daar raak ik uit eigen ervaring steeds sterker van overtuigd, fictie kan een boodschap soms duidelijker overbrengen dan documentaires, nieuwsberichten of 'reality tv' en dat is soms flink slikken. Die jongen in zijn gestreepte pyjama zal ik niet vergeten.

Vakantieliefdes

De hele dag buiten zijn, de hele dag in beweging zijn. Je scherp bewust zijn van je lichaam. Steelse blikken werpen op de ander. Briefjes uitwisselen en afspraakjes maken.
Nee, ik heb het (more's the pity) nadrukkelijk niet over mezelf. Deze zomer was ik getuige van de ontluikende seksualiteit van mijn zoon Thomas, tien jaar jong. Zijn kunstjes bij het zwembad (die mij de adem benamen, ik zag er natuurlijk al een schedelbreukfactuur van komen), zijn semi-nonchalante motoriek, de plotselinge aandacht voor zijn kapsel waardoor hij er in twee weken drie potten gel doorheen joeg...erg geestig was het ook om te zien hoe de goede jongen omringd werd door vrouwelijk schoon, jonge nymfjes van net een paar jaar ouder waren werkelijk niet bij hem vandaan te meppen. 'Waar is Thomas?' vroegen ze op licht paniekerige toon, zodra hij even uit hun buurt was. 'Waar is Thomas?'
Ik stond erbij en ik keek ernaar en voor één keer lukte het me om deze fase te accepteren, om niet in mezelf te denken 'blijf toch klein, blijf bij mij'. Loslaten kun je leren, maar het helpt als je zelf ontspannen en gelukkig bent en dat ben ik nu. Het werd tijd!