Demonen

Het is niet zonder reden dat ik dit blog de titel 'dagboek van een ploetermoeder' heb meegegeven. Natuurlijk bekt het lekker, maar er zit ook een kern van waarheid in.

Dat ik mijn leven als een worsteling ervaar is voor een deel te wijten aan mijn eigen piekervermogen. Dat vermogen is aanzienlijk. Piekeren, malen, het niet kunnen loslaten van angsten...dit alles kost enorm veel energie. Tussen de 10 en 100 keer per dag zie ik mijn zoon onder de tram komen, van de trap kukelen, ontvoerd worden en ga zo maar door. Wat mezelf betreft ben ik vooral bang voor ziekte en deze angst ervaar ik ook als het om familieleden en andere dierbaren gaat. Onder deze omstandigheden is het niet zo vreemd dat ik het leven als ploeteren ervaar want al deze akelige gedachten slurpen energie. Energie die ik volop nodig heb als werkende alleenstaande moeder. Ik heb dan ook onlangs het besluit genomen er wat aan te doen en ben nu in groepstherapie (mijn leven is veranderd in een Woody Allen-film!). Ik ben nog maar net begonnen maar het doet me goed.

Omdat taal 'mijn ding' is zoek ik ook steun in mooie teksten, gedichten, liedjes, citaten. Zo ook in het zeer bekende 'serenity prayer':


God, grant me serenity to accept the things I can not change

Courage to change the things I can

And wisdom to know the difference.

Odessa

Raar is dat, onverklaarbaar bijna, hoe je op sommige steden op slag verliefd wordt en op andere...niet. Een uitermate persoonlijke kwestie ook, is me gebleken. Zo ken ik mensen die voor geen goud uit Amsterdam zouden willen vertrekken ('de meest sfeervolle stad ter wereld'), terwijl ik het er na een paar uur al benauwd krijg. Veel van mijn kennissen vinden Wenen prachtig, ik heb me er stierlijk verveeld maar had dan weer bij Boedapest het gevoel 'hier blijf ik, ik zal mijn familie en vrienden bellen om afscheid te nemen'. Steden maken veel los, bij iedereen iets anders.

Hoe dan ook, vorige maand vertoefde ik enkele dagen in Odessa, aan de Zwarte Zee. Ik was samen met mijn vader op een cruise en Odessa was ons beginpunt. Een intrigerende stad met verbluffend mooie vrouwen, veel nieuw geld en een bruisend nachtleven. Ook een stad die veel mensen kennen van de film van Eisenstein,over de Potemkin stairs. Een mix van oost en west, van continentaal en subtropisch. Het was een vreemde ervaring dat niemand me verstond als ik iets in het Engels vroeg. Dat zijn we niet meer gewend. Het sterkte me wel in de overtuiging dat taal echt een brug is waarmee je tot elkaar kunt komen. Nadat ik een tiental woordjes had geleerd (uit mijn reisgids) waren de reacties welwillender. Ik heb met volle teugen genoten van de dagen in Odessa. Toen ik in het havengebied rondliep zag ik een beeld dat me deed denken aan mijn zus Florine met één van haar zoontje. Een elegante gestalte, in vrouwelijke kleding, het haar opgestoken, die haar zoontje iets wijst, in de verte.