Vriendschappen

FOTO: mijn stiefvader,afgelopen zomer, bij LA BREDE, het kasteel van Montesquieu...

Vriendschappen die langzaam groeien. Gestaag, maar solide.
Vriendschappen die binnen enkele ogenblikken ontstaan.
Vriendschappen die meegroeien als mensen zich ontwikkelen.
Vriendschappen die levens redden.
Vriendschappen die ontstaan uit pragmatisme en soms ook uit pragmatisme verdwijnen.
Vriendschappen waarin veel wordt gelachen.
Vriendschappen waarin veel wordt gehuild.
Vriendschappen waarin mensen elkaar weinig zien, maar veel aan elkaar denken.
Vriendschappen die je vrolijk maken.
Vriendschappen met gebruiksaanwijzingen, obstakels en hindernissen.
Vriendschappen met ups en downs.
Vriendschappen die uit elkaar spatten.
Vriendschappen die doodbloeden.
Vriendschappen...een onderwerp dat me zo dierbaar is, maar waarover ik me niet goed kan uiten. Dus laat ik Montesquieu aan het woord:"je suis amoureux de l'amitié".

Multiculturele werkelijkheid

Hier had een foto moeten staan van een kleurrijke stand op de Haagse markt met twee poppen: een donkere pop en een lichte pop. Maar ik had mijn fototoestel niet bij me dus zullen jullie het met een stukje moeten doen...

Vandaag was ik weer eens op de Haagse markt -sinds kort herontdekt-, nu met de tweeling Lara en Julie. Ze droegen key cords om hun nekjes met een kaartje met mijn mobiele nummer eraan want ik was erg bang om ze kwijt te raken. Deze angst bleek ongegrond want ze vonden het enorm spannend en hielden mijn handen stevig vast.

Wat me vandaag opviel was de positieve samenwerking tussen de marktkooplieden. Autochtoon en allochtoon (vreselijke termen overigens)werkten broederlijk naast elkaar en maakten veel grappen over en weer. Natuurlijk weet ik wel dat ik soms de neiging heb om dingen te idealiseren. Natuurlijk weet ik dat er van beide kanten soms onbegrip is. Natuurlijk weet ik dat in ieder mens een zekere angst voor het onbekende leeft. Maar steeds vaker denk ik dat we over één generatie niet meer zullen spreken van autochtoon en allochtoon en dat de multiculturele droom niet uiteen hoeft te spatten. Ik denk dat we elkaar steeds meer zullen beoordelen op wie we zijn en niet op welke kleur onze huid heeft.

En daar was ik op deze prachtige lentedag erg blij om. Het is dan ook met een vrolijk gemoed dat ik me een weg baande door de mensenmassa, mijn handen stevig in die van Lara en Julie geklemd.

Koosnaampjes

Mijn
eigenwijssie
schattepatatje
Thompiepompie
knusp
boefje
snoesje
lieffie
hartedieffie
boos zeepaardje

Afstandsbedieningsstress

Consumenten schijn je in soorten te kunnen verdelen: je hebt pioniers, die meteen meegaan met de nieuwste ontwikkelingen,hierna komt de groep die even wacht tot de ergste kinderziekten voorbij zijn en dan zijn er nog twee groepen als ik me niet vergis en als laatste heb je een ouderwetse, behoudende groep die zich vastklampt aan oude technologie tot het echt niet meer kan.
Tot die laatste categorie behoor ik. Zo neem ik nog steeds -ik geef het met tegenzin toe-films en series op. Met een videorecorder, niet met een DVD-recorder(die geloof ik alweer is ingehaald door Blu-ray).
In de loop der jaren heb ik heel wat videorecorders versleten. Toen ik in Gent studeerde was ik verslaafd aan de soap 'The Bold and the Beautiful'. Heel eigenaardig want als ik er nu een blik op werp word ik al misselijk. Maar goed, in die dagen stond de Bold and the Beautiful (ook nog eens in het Frans nagesynchroniseerd) voor ontspanning. Toen mijn videorecorder het begaf nadat ik een band van vier uur met the Bold & the Beautiful-afleveringen had gevuld kwam de man van de winkel nauwelijks meer bij. "Ik zou ook kapot gaan aan vier uur van die serie" hinnikte hij. De tweede videorecorder hield het lang uit, een jaar of vijf, maar op een slechte dag weigerde ook dit toestel dienst. Vrienden die kwamen kijken mompelden dingen als "volgens mij is het iets met de tracking. Ja, ik weet het bijna zeker, de tracking." Nee, daar had ik wat aan. Toen deed ik het een tijdje zonder in de eerste jaren dat ik weer in Den Haag woonde. Zaterdag was toen mijn televisie-dag (en is dat trouwens nog steeds). Toen mijn Finse vriendin Kirsti me voor een etentje uitnodigde op zaterdagavond loog ik schaamteloos "lief aanbod maar weet je, ik ben een beetje...een beetje...down, ik wil niemand zien, je kent het gevoel, je bent immers Fins en in jullie donkere dagen zijn jullie...". Ze onderbrak me "jij bent helemaal niet down, maar er is natuurlijk Inspector Morse. Ik neem het wel voor je op!".
Ik besloot een TV met videorecorder te kopen. Het ding staat er nog steeds maar na zeven jaar trouwe dienst (van de Teletubbies naar Huis Anubis, van Morse naar Lewis)
begaf niet de recorder zelf het, maar de afstandsbediening. Laat ik die net nodig hebben voor het opnemen.
Goede vriend Joost kwam heel lief met een videorecorder aanzetten maar die had noch afstandsbediening noch gebruiksaanwijzing. Ideaal als je gewoon banden wilt afspelen, zoals de meerderheid doet, maar niet bruikbaar voor mij. Teleurstelling! Maar ik gaf het toestel aan mijn zusje Florine.
Mijn probleem zou naar verluidt eenvoudig te verhelpen zijn met een universele afstandsbediening. Om deze reden betrad ik enkele weken geleden het voorpoortaal van de hel, nl de Mediamarkt. Die geur! Die onwelwillende mensen! Die verlichting! Maar ja, verder leven zonder werkende videorecorder was ook geen optie. Ik kocht een universele afstandsbediening van Philips, hetzelfde merk als de TV/Videocombinatie. Terwijl ik naar huis liep bedacht ik me tevreden bedacht hoe eenvoudig sommige problemen kunnen worden opgelost. Even later dacht ik daar heel anders over want de afstandsbediening bleek na het instellen van een aantal codes wel te werken voor de televisie, maar niet voor de videorecorder. In een matig humeur keerde ik terug naar de helse winkel. Er werd me geadviseerd om de afstandsbediening van logitech te kopen, die 'iets' duurder was maar die zeker zou werken. Over de andere afstandsbedieningen kon geen zekerheid worden verstrekt. Toen ik de prijs van de logitech-afstandsbediening zag zakte mijn humeur verder. Hoezo, iets duurder? Van dat bedrag zou ik bij de kringloopwinkel een videorecorder en een afstandsbediening kunnen kopen. Ik kocht een andere 'universele' afstandsbediening maar, dit zal niemand verbazen, ook die bleek niet te werken.
Al deze stress had ook een goede kant omdat mijn relativeringsvermogen -dat af en aan aanwezig is zullen we maar zeggen-erdoor werd opgewekt. Want zeg nu zelf, het is pure luxe om je zo druk te kunnen maken om een...afstandsbediening.
Ik besloot de kwestie te laten rusten en kort daarop kreeg ik van vriendin Monique een videorecorder. Met gebruiksaanwijzing. En met een afstandsbediening.
Alles sal reg kom.

Mama is boos

Mama is boos is de titel van een film met Geert de Jong. Deze actrice woont hier overigens om de hoek. Soms kom ik haar in een winkel tegen. Dit nu terzijde...

Uit de meeste berichten in mijn blog valt op te maken dat ik met volle teugen van het moederschap(en ook het af en toe zorgen voor kinderen van anderen)geniet.Dat klopt ook. Het gehannes met kinderen heeft me veel gebracht. Dit wil niet zeggen dat er nooit een vuiltje aan de lucht is. Soms voel ik een mateloze verveling bij het spelen met kinderen, soms vind ik opvoeden enorm vermoeiend. Boos ben ik soms ook. Vandaag nog, toen Thomas weer een afspraak over de hondjes niet nakwam.

In een televisieprogramma(Felderhof?)hoorde ik Dirk Jan Smit van Idols zeggen dat hij het als zijn plicht ziet om te zorgen dat zijn kinderen leuke mensen blijven. Daar hoort bijsturen en nu en dan streng optreden bij. Het is geen eenvoudig aspect van ouderschap vind ik. Juist omdat ik het boos-zijn nogal eens uitstel dreigen de stoppen door te slaan als ik in woede uitbarst.Vanavond was het raak: boze uitbarstingen, krasse taal en het gevoel dat ik zou stikken. Boos was ik, maar ook teleurgesteld. Ook die momenten horen bij ouderschap.