LARA, vervolg

Gisteren schreef ik over Lara, hier twee foto's van gistermiddag...

Onbetaalbaar

Woensdag is 'mamadag', in ieder geval een groot deel van de dag is dat. Vaak komt hier een tweeling spelen, Lara en Julie, twee jaar oud. Vandaag was Julie er niet bij, ze was ziek. Maar Lara, die kwam wel. Ik vind alles, maar dan ook alles aan Lara leuk. Haar stralende ogen, schalkse blik, de brutaliteit waarmee ze in het leven staat, haar lieve accent,de manier waarop haar mooie gezichtje grimassen vertoont als ze zich op haar gemak voelt, het valse, hoge zingen als ze blij is...

Jonge kinderen bieden bovendien de kans om al het speelgoed dat ik voor Thomas heb gekocht te benutten. Althans, dat zou je denken. Ik heb zoveel speelgoed voor Thomas gekocht dat ik in aanmerking kom voor het Guiness Book of Records. Van mijn bescheiden inkomen kocht ik me suf aan brio, tot de dozen letterlijk tot het plafond reikten. En dan hebben we het nog niet over Kapla, lego, knex, duplo en playmobiel. Over puzzels, gezelschapsspellen en knikkers. Over Pokémon-accessoires en knutselmateriaal, over sportoutfits en gereedschap. Een boekenkast om jaloers op te zijn.

Toen ik nog als congrestolk werkte was het helemaal erg. Met collega-tolken bezocht ik smakeloze souvenirwinkels op vliegvelden (de ouders herkende je aan de ietwat verbeten trek rond de mond) in Hongarije, Thailand en Portugal.

Enfin, die tijden zijn voorbij en hier in huis is het een speelgoedparadijs. Of eigenlijk meer een speelgoedhel ondertussen, je moet je een weg banen langs de volle dozen.

Hoe dan ook, Lara was er vanmiddag. Ik was extreem lamlendig(gisteren garnalen gegeten die niet meer goed waren, grrr)en tot zowat niets in staat. Maar Lara taalde niet naar het speelgoed. Het eerste half uur was ze zoet bezig met een zak appels: de appels uit het plastic halen, de appels in haar handen 'wegen', de appels vergelijken, blij roepen 'APPULS, LARA HONGER', de appels afspoelen en er eentje opeten. Het tweede half uur aaide ze me over mijn wang, zodat ik beter zou worden. Toen dat niet mocht baten zijn we naar het balkon verkast, matras onder een klamboe, een paar lakens, ons eigen paradijs, waar we de middag bellen blazend hebben doorgebracht.

De dozen brio en knex, die bleven dicht.

Kinderkunstkamer

Er zijn, zo las ik onlangs in het Handboek voor schrijvers, twee soorten blogs: 'linkblogs', die verwijzen naar allerlei leuke sites en/of boeken over een bepaald onderwerp en 'lifeblogs' waarin iemand gewag maakt van zijn/haar belevenissen. Eigenwijs als altijd heb ik van mijn blog een combiblog gemaakt. De ene keer valt er wat te lezen over de perikelen hier in huize Kakelbont, de andere keer tip ik jullie over sites en boeken die ik de moeite waard vind.

Vandaag weer een tip:
Bianca Jonker is thuiswerkmama en beeldend kunstenaar. Zij geeeft workshops, organiseert verjaardagspartijtjes en decoreert kinderkamers. Vooral die laatste activiteit neemt nu een grote vlucht.
Vooral combinatieprojecten zijn de moeite waard: kinderen werken dan aan een bepaald thema met zelfgemaakte verf. Bianca verzamelt alle schilderingen en stileert de vormen, waarna ze een compositie maakt die geschikt is voor de uitgekozen wand. Dan brengt ze de decoratie aan op de wand. Altijd worden er op de wand elementen verwerkt waar kinderen mee kunnen spelen, bijvoorbeeld houten objecten waarvan de achterzijde magnetisch wordt gemaakt, dan kunnen de vormen verplaatst worden over de wand. De mogelijkheden zijn schier eindeloos.

Eens kijken naar wat Bianca te bieden heeft? Bianca inzetten voor het decoreren van de kinderkamer? Neem een kijkje op: www.kinderkunstkamer.nl

Wii

Wat ik zo'n 11 jaar geleden op zondag placht te doen kan ik me niet meer scherp voor de geest halen. In die dagen was ik een absolute workaholic, zondag was de enige dag waarop ik niet werkte. Wat ik dan wel deed is een 'blank'. Misschien wat orde op zaken scheppen in mijn werkkamer. Ik woonde toen in Gent en had een sfeervolle studeerkamer waarvan ik de deur dikwijls angstvallig dicht hield als er bezoek kwam omdat de hele kamer vol lag met dossiers, stapels kranten, woordenboeken en wat dies meer zijn. Mijn vriendin Veerle-zelf erg netjes-vroeg een keer, terwijl ze geërgerd naar de rommel keek: "wat wil je hiermee bewijzen Anne-Marijn? Jeetje, je moet hier kaplaarzen aan".

11 jaar verder, ik ben moeder van een zoon, woon in Den Haag en de rommel is niet meer beperkt tot mijn werkkamer. En deze zondagochtend heb ik besteed aan oefenen op de Wii, de spiksplinternieuwe spelcomputer van zoonlief. Je kunt aan de hand van een test je 'echte leeftijd' meten. Ik was al bang voor een ongunstig resultaat en ja hoor, na mislukte pogingen tot tennissen, bowlen en baseballen kreeg ik op het scherm te zien dat mijn echte leeftijd tachtig is! Dat het treurig is gesteld met mijn conditie wist ik al, maar dat het zo erg was kon ik niet bevroeden. Een schrale troost: de echte leeftijd van mijn zoon (die gymt, fietst en danst dat het een lieve lust is) is volgens het helse apparaat 57. Bij nader inzien is dit niet zo'n troost, ik ben een ontaarde moeder met de conditie van een bejaarde. Mmmm, genoeg om over te denken tijdens de rest van deze zondag...