Voor-en nadelen van thuiswerken

Thuiswerken heeft, zoals tal van takken van sport, zowel voor-als nadelen.

Er is zelfs iets vreemds mee aan de hand, de voordelen kunnen als je niet uitkijkt nadelen worden.

Een paar voorbeelden om dit te verduidelijken:
* Als thuiswerkmoeder kan ik in mijn oude kloffie werken. Het probleem is dat ik sinds ik vanuit huis werk definitief voor het slonsdom heb gekozen en nooit meer iets anders dan mijn oude kloffie aantrek.
* Als thuiswerkmoeder kan ik mijn schema aanpassen aan omstandigheden (ziek kind, schoolreisje, familiecrisis...). Dat is een groot goed, maar als je niet uitkijkt kom je niet aan je werk toe omdat je je voortdurend aanpast.
* Ook het omgekeerde probleem duikt wel eens op. Ik kan op elk gewenst moment werken. Dat leidt er soms toe dat ik ook echt op elk moment werk en dat mijn arm voelt als een verlengstuk van de computer.

Hoe dan ook, bij bovenstaande gevallen gaat het er natuurlijk om hoe je zelf met je thuiswerkouderschap omgaat en ik merk dat ik, al doe ik het al jaren, daarin nog wel dingen te leren heb. En 1 ding is me wel duidelijk: de voordelen wegen nog altijd aanzienlijk zwaarder dan de nadelen.

Zelfbedrog

"De ergste vorm van bedrog is zelfbedrog" pleegt mijn stiefvader Sicco nogal eens te zeggen. Ik vraag me overigens af hoe hij dat weet, want hij lijkt me bij uitstek iemand die noch zichzelf noch anderen in de maling neemt.

Hoe anders is dat helaas bij mij! Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat maak ik mezelf dingen wijs. Niet alleen God zit in het detail, maar ook de duivel...
Zo maak ik vaak to do-lijstjes, waar ik dan maar meteen een paar dingen op zet die ik al gedaan heb, dan kan ik onmiddellijk beginnen met afvinken, geeft zoveel voldoening.
Als ik mijn bed inkruip nadat Thomas naar school is gegaan en er pas uren later uit kom, dan sus ik mijn geweten met 'tja, ik had het blijkbaar nodig.' Als ik echt geen zin heb in een vertaalopdracht dan bedenk ik dat ik toch echt de keukenkastjes moet opruimen, omdat er anders vreselijke dingen kunnen gebeuren. Nu ik na een lange onsportieve periode weer aan fitness enz doe maak ik opzettelijk mijn veters verkeerd vast, zodat ik tijdens de les even op adem kan komen door ze te strikken. Kortom, zelfbedrog van het zuiverste water. Maar diep van binnen weet ik natuurlijk wel hoe de vork in de steel is.
"You can fool everyone, but you can't fool yourself for ever" (hoewel ik dappere pogingen heb ondernomen...)

Thomas en de muizen

Morgen ben ik voornemens de computer niet aan te raken. De ervaring leert weliswaar dat er van dergelijke voornemens in de praktijk weinig tot niets terecht komt, maar voor de zekerheid vandaag twee berichten op deze blog, dan blijf ik mijn gemiddelde van 1 keer bloggen per dag handhaven...

Vandaag viel mijn blik op de stapel huiswerkpapieren op het bureautje van Thomas. Op 1 van die bladen (het stappenplan voor een boekverslag & boekbespreking) was een grote muis getekend. Toen ik Thomas hier naar vroeg zei hij, met een stalen gezicht:"o, die heb ik getekend om je bang te maken, zodat je er niet van alles op gaat schrijven. Het is een anti-mamamuis."
Origineel en doeltreffend.

[Terzijde: heb je een kind dat een boekbespreking moet voorbereiden? Surf dan naar de site van uitgeverij Kluitman www.kluitman.nl voor tips (rechts) of naar www.thuiswerkmamas.nl, rubriek 'kids', downloads rechts]

Thomas en de muizen, they go way back...
Toen Thompie een jaar of drie was kwamen we op een zondag naar beneden. Onder de tafel lag een dode muis. Die had onze kat Moezie neergelegd, bij wijze van cadeautje. Thomas pakte de muis bij zijn staart op en bekeek hem laconiek. "De muis kan niet meer piepen, de muis kan niet meer bijten, de muis is dood" zei hij. Vol afschuw keek ik toe hoe hij de muis in de prullenbak deponeerde.

Een paar jaar later zat Thomas televisie te kijken in het zijkamertje, terwijl ik aan de computer zat te werken. "Mam, een muis!" riep hij, "ja, ja, goede grap" antwoordde ik, tot ik een enorme muis (een soort muis/rat-mutant) het televisiekamertje uit zag schieten. Het dier rende op mijn bureau af en klom er tenslotte op. Omdat ik bang was voor de gevolgen voor mijn broodwinning (wat nou als het diertje de ISDN-kabels zou doorknagen?) heb ik een wrede daad moeten begaan, heb de kat Moezie gehaald en de natuur haar werk laten doen.
Daaarna was de muis dood.

En sindsdien hebben de muizen elkaar wellicht verteld "kom daar maar niet, het is er niet pluis" en zijn er geen muizen meer in ons huis.

Volwassenheid en goede voornemens

Aan mijn site over thuiswerkmoeders beleef ik veel plezier. Ik schrijf over onderwerpen die vele moeders raken, voor een deel kan ik uit eigen ervaringen putten, ik krijg leuke reacties van wildvreemden en ik heb een extra reden om me verder te verdiepen in moederschap en (thuis)werk.
Afgelopen zaterdag was ik in de stad en stond toen even met het boek 'Fulltime moederen: de andere carrière' in mijn handen. Zelf ben ik een werkende moeder, maar ik heb veel respect en bewondering voor moeders die hun carrière aan de wilgen hangen en zich uitsluitend aan hun gezin wijden.
Toch heb ik het boek niet gekocht, want ik heb iets te leren (en wie mijn blog vaker leest weet dit allicht al), nl mijn geld beheren. De combinatie van wisselende inkomsten en een gat in je hand is ongunstig. Als kleine zelfstandige is je financiële bestaan onzeker, maar ik ken genoeg mensen die zich wel weten te redden door strak te plannen en geld opzij te zetten. Ik ben nu 40 en dus echt echt echt volwassen, tijd om dit probleem werkelijk onder ogen te zien en er ook wat aan te doen. Dus vanmiddag, terwijl Thomas een workshop graffiti doet, ga ik een boek lezen over geld ("Your money or your life") in plaats van me weer te verdiepen in het boek waar mijn voorkeur naar uitgaat "Mompreneurs online: using the Internet to build workathome success".
Het is nooit te laat om opnieuw te beginnen.

Pragmatisch in vriendschap

Als thuiswerker (en alleenstaande ouder) dreig je al snel geïsoleerd te raken van je medemens. Maar als er iets is dat ik heb geleerd in de 40 jaar dat ik op deze aardbol vertoef dan is het wel dit: een mens heeft andere mensen nodig. Het is misschien zelfs het enige dat ik geleerd heb.
Ik ben dan ook pragmatisch geworden in het leggen van contacten. Let wel, pragmatisch is hier niet hetzelfde als opportunistisch. Ik geef intens veel om mijn vrienden en hoop een loyale vriend te zijn. Met pragmatisch bedoel ik dat ik kansen grijp om contact te legggen, ook op onverwachte plekken en momenten. Laast moest ik tolken op een notariskantoor voor een stel dat hier net een huis had gekocht. Het klikte goed tussen het stel in kwestie en mij en na afloop wisselden we telefoonnummers uit. Een jaar of zeven geleden zat ik in de trein naar Rotterdam en zag ik een vrouw in een mooie jas tegenover me zitten. Ik gaf haar een compliment over haar jas, we raakten aan de praat, bleken bij elkaar in de buurt te wonen en we zien elkaar af en toe voor een inspirerende lunch waarin we het hebben over werken en moederen.
Picasso zei het al (en wie ben ik om hem tegen te spreken?): "een dag zonder een mens te zien is een verspilde dag."

Ook bij mijn zoon Thomas zie ik hoe spontaan vriendschappen ontstaan. En ook hoe weinig er soms voor nodig is om het gevoel te hebben vrienden te zijn. Zo ging Thomas wel eens met mijn zusje Florine en haar man Harry zwemmen in vroeger tijden. Hij was toen een jaar of drie, vier. Na afloop zei hij dan wel eens over een medezwemmer 'Hij is lief, het is mijn vriend', terwijl er volgens Florine nul komma nul contact was geweest. Dat vond ik altijd intrigerend, want hieruit blijkt het belang van non-verbale communicatie. Misschien waren er wel wat olijke blikken gewisseld over en weer.

Bij vriendschap tussen volwassenen heb je in de beste gevallen aan een half woord genoeg. Misschien is het zo dat in vriendschappen tussen kleine kinderen een halve blik volstaat. Wie zal het zeggen?