Old habits die hard

Meivakantie

Vorig jaar nam ik het er tijdens de meivakantie voor mijn doen goed van. Een deel van de tijd bracht ik lezend op de bank door(De stilte en het meisje, een enorme pil van Peter Hoeg), een kop groene thee bij de hand. Maar vorig jaar deze tijd speelde er iets in mijn privé-leven dat nu niet meer speelt.

Het gevolg is dat ik weer mijn rusteloze zelf ben.Gisteren was Thomas naar Duitsland met een goede vriendin van me en haar gezin en zoals vanouds dacht ik maar aan één ding:productie. 10 bladzijden vertaald, de muur van de serre een andere kleur gegeven, de muur van de logeerkamer idem dito en ook begonnen aan lakwerk in mijn slaapkamer en in die van Thomas. Verder oneindig veel gesjouwd met spullen die naar het grof vuil moesten en met spullen die in huis een andere plek moesten krijgen. Toen Thomas rond elf uur moe maar voldaan thuis kwam stond ik nog met de kwast in mijn hand.

Tja, langzaam en ontspannen leven is misschien niet voor me weggelegd. Maar ik ben ontzettend blij dat ik er ben, dat ik liefde mag voelen voor mijn zoon en dierbaren, dat ik deze levenslust voel. En over die levenskunst (en soms het gebrek hieraan) probeer ik me niet al teveel zorgen te maken. Ik herinner me een lief briefje dat mijn zus Florine lang geleden aan me schreef (misschien heb ik het al eens geciteerd, bedenk ik me nu) en dat me altijd is bijgebleven "geef de moed niet op, want leven kun je leren."

Mijn zeepaardje

Thomas is er niet, hij is naar Parijs. Sinds maandag. Opeens heb ik veel meer tijd voor mezelf, voor mijn werk, voor het huis en voor andere dingen. Maar het huis is zo leeg, zo stil. Ik mis hem en denk veel aan een vriendin van me die haar dochter dikwijls moet missen. Thomas belt dagelijks, dat vind ik soms lastig, ik heb dan liever even helemaal geen contact. Time out. Maar dat kan ik hem moeilijk zeggen, als hij met zijn opgewonden stemmetje vertelt over de Notre Dame, Montmartre, de Eiffel toren...

Soms noem ik Thomas 'mijn zeepaardje'. Morgen, morgen komt mijn zeepaardje terug.

Wrevel en redeloze liefde

Vervelend. Stierlijk vervelend. Dat is de enige eerlijke omschrijving van het gedrag van Thomas afgelopen zaterdag. Zijn vriendje Sybren was komen spelen en we waren druk bezig om het balkon op te knappen, voornamelijk voor Thomas nota bene (die de laatste tijd veel behoefte heeft aan rust en die nu op een hangmat op het balkon kan 'chillen'). Terwijl Sybren en ik druk in de weer waren om een klamboe op te hangen en planten te verpotten veinsde Thomas hoofdpijn. Elke keer dat er iets moest gebeuren was Thomas zwak, ziek en misselijk. Flink humeurig werd ik er van. Op een gegeven moment kwam Thomas toch in actie, toen we bezig waren met zaadjes planten. Met een geconcentreerde blik stond hij in de keuken te hannessen, toen ik hem wat vroeg zei hij "mam, nu even niet, ik ben bezig met genetische manipulatie". Hij wilde weten wat er zou gebeuren als hij het klokkenhuis van zijn appel samen met bloemzaadjes zou planten. Dat zullen we binnenkort wel zien.

Ik moest zo glimlachen om de woorden 'genetische manipulatie' dat mijn ergernis verdween. Ook moest ik weer eens denken aan columniste Sylvia Witteman -niemand schrijft beter over eten en over kinderen, uitgerekend mijn twee lievelingsonderwerpen-die gevoelens van ouders voor kinderen zo treffend omschrijft als "die mengeling van wrevel en redeloze liefde".