Oeps

Gisteren liep ik rond 12 uur 30 langs het huis van een goede vriend,laten we hem voor de gelegenheid X noemen. Op dat tijdstip had ik al een lange en gezellige dag achter de rug, thuis kasten uitgemest, bij goede vriendin Martine in de tuin gezeten en genoten van een lekker ontbijtje, gezelschap gehad van honden, katten, grote mensen en kleine mensen.
Omdat ik (dankzij Martine!) een nacht voor mezelf had gehad was ik eindelijk weer mijn energieke zelf, een verademing. Ik was meteen weer een stuk vrolijker. Ook het weer werkte mee, niet te warm, niet te koud. Geen felle zon, geen regen. Ik besloot de stad in te gaan met een heel aantal kids, onder wie Lara en Julie, de bijna driejarige tweeling die af en toe tijd met ons doorbrengt. Zij zijn dol op vriend X en toen we langs zijn huis liepen besloot ik even aan te bellen om hoi te zeggen. Door de Intercom klonk zijn stem nogal wazig, maar ik verstond sowieso niets met al het geroezemoes van de kinderen om me heen. Er werd niet open gedaan, maar ik zag X op het balkon van zijn slaapkamerverdieping staan, met bloot torso. Hij maakte een verontschuldigend gebaar. Het was duidelijk dat het eh, even niet zo goed schikte. Maar ja, hoe maak je dat jonge kinderen duidelijk?
'Kom, we gaan verder', zei ik tegen Lara en Julie. 'Maar wat is .... aan het doen?' vroegen ze. 'Hij is aan het spelen'. 'Waarom heeft hij geen kleren aan?', 'omdat je het heel warm krijgt van dat spelletje.'
Mmm, ik kreeg het er zelf warm van en was de hele dag wat van mijn à propos. Want ik ben een ploetermoeder (of misschien moet ik een andere term kiezen, kom ik een andere keer op terug), maar dat ik ook een vrouw ben, dat vergeet ik nogal eens.

Dromen

Wie mijn blog leest weet dat ik weer roerige tijden doormaak. Vrienden en familieleden weten me er op te wijzen dat ik zelf veel van die onrust genereer. Daar hebben ze, ik geef het niet graag toe, gelijk in.
Ik wil graag iets doen met de overwaarde op mijn huis: eerst dacht ik aan een jaar schrijven, maar zo langzamerhand begint de mogelijkheid om een jaar te slapen meer te lonken...
Hoe dan ook, ik ben druk bezig met het verkennen van alle opties. Internet is daarbij een geweldig hulpmiddel, want vanuit mijn luie stoel hier in Den Haag kan ik het aanbod van onroerend goed in Frankrijk bekijken. Dat doe ik dan ook voortdurend. Iedereen weet dat er in Frankrijk mooie huizen te koop zijn voor een fractie van de prijs die je hier betaalt. Voor een parterrewoning hier in de buurt zou ik meer betalen dan voor een vrijstaand huis in Frankrijk met bijgebouwen en een enorme lap grond eromheen. Zie bijvoorbeeld het droomhuis op de foto.
Mijn verbeelding sloeg weer eens lekker op hol. Ik zag mezelf in een riante kamer zitten schrijven, de honden aan mijn voeten, klassieke muziek op de achtergrond (iets afgezaagds, kan mij het bommen, het adagium van Albinoni of het vioolconcert van Bruch), terwijl Thomas in een bijgebouw op het terrein met de jongens uit het dorp gitaar speelt. Het contact met de achterban zou ik in stand houden via e-mail, skype en telefoon, en vooral via logeerpartijen, die feestelijk zouden verlopen. Ik zag het helemaal zitten.
Maar ik vermoed dat de werkelijkheid een tikje genuanceerder zou zijn, met lekkages, eenzaamheid en instortende muren in de hoofdrol. En een zoon die misschien heimwee zou hebben naar het vaderland.
Wat dat betreft zijn Thomas en ik zo anders opgevoed. Thomas was twee toen we uit Gent naar Den Haag verhuisden en hij kent eigenlijk alleen Den Haag. Hij heeft nog contact met vriendjes uit de crèche. Dat heeft ook veel waarde.
Zelf had ik het in mijn jeugd rianter dan hij, op materieel gebied zeker. En ook de vele verhuizingen (mijn vader was diplomaat) hebben geen blijvend letsel toegebracht, integendeel denk ik soms. Ik heb er mijn talenkennis en daardoor ook mijn boterham aan te danken. En een vrij open en tolerante blik. Maar het was wel onrustig om altijd opnieuw te beginnen, dus misschien pak ik het allemaal wat minder drastisch aan. En dat droomhuis, daar kan ik dan ongestoord over blijven dromen.

Huis te koop

Zoekt iemand die dit leest misschien een ruim huis in Den Haag? Een huis met ornamenten op de plafonds, met veel licht en ruimte? Een huis met kamers en suite en glas-in-lood ramen? Een huis met een groot woonoppervlak (rond de 240 vierkante meter schat ik) en twee riante balkons? Een huis dat in het Zeeheldenkwartier ligt, op een steenworp afstand van trams naar beide stations, in de buurt van winkels en een kwartiertje fietsen van het strand vandaan?
Een huis dat van buiten grondig is aangepakt -gevel voorzijde is gezandstraald, de kozijnen zijn nieuw, de achtergevel is opnieuw gevoegd, gepleisterd en geverfd, de ramen en openslaande deuren naar de balkons hebben dubbel glas-maar dat van binnen nog wel verder mag worden opgeknapt?
Een huis met drie etages, die ooit afzonderlijk werden verhuurd, waardoor elke etage een eigen douche en een eigen wc heeft (hetgeen inhoudt dat het huis ook makkelijk te gebruiken is om te verhuren)?

Wie interesse heeft kan me mailen naar vertaalslag@planet.nl

Waarom, waarom, wil je dan van het huis af? Vragen jullie je misschien af. Dit stipte ik eerder al een beetje aan: geloof me, ik houd van dit huis, ik houd van elke steen van dit huis, ik kocht het met weinig emotie maar ben er nu aan verknocht, maar ik ben moe, moe, moe, van het alleen de kost verdienen en alleen zorgen. Als ik een leuke moeder wil blijven & als ik me verder wil ontwikkelen dan moet ik zorgen voor wat ruimte. En dat bedoel ik deze keer figuurlijk, want aan ruimte ontbreekt het me momenteel -letterlijk-juist niet. Ik wil echte aandacht geven aan de opgroeiende Thomas, ik wil schrijven en ik wil ook wat tijd voor mezelf. Vandaar dat ik het huis in de verkoop ga gooien.

Maar wie mijn blog leest heeft dus de scoop. En de gelegenheid contact op te nemen. Het huis lijkt me bij uitstek geschikt voor een gezin. Nog geen 2 straten verder heb je een peuterspeelzaal en een school. Er is genoeg ruimte voor een heel aantal kinderen. Ook een pluspunt zijn de riante balkons, waardoor je toch een buiten hebt. Een tuin zit er nl niet bij, het is een dubbel bovenhuis met zolder. Een huis waar ik heel gelukkig ben geweest, maar waar ik afscheid van moet nemen. Het is tijd voor een nieuwe start.