Dromen

Wie mijn blog leest weet dat ik weer roerige tijden doormaak. Vrienden en familieleden weten me er op te wijzen dat ik zelf veel van die onrust genereer. Daar hebben ze, ik geef het niet graag toe, gelijk in.
Ik wil graag iets doen met de overwaarde op mijn huis: eerst dacht ik aan een jaar schrijven, maar zo langzamerhand begint de mogelijkheid om een jaar te slapen meer te lonken...
Hoe dan ook, ik ben druk bezig met het verkennen van alle opties. Internet is daarbij een geweldig hulpmiddel, want vanuit mijn luie stoel hier in Den Haag kan ik het aanbod van onroerend goed in Frankrijk bekijken. Dat doe ik dan ook voortdurend. Iedereen weet dat er in Frankrijk mooie huizen te koop zijn voor een fractie van de prijs die je hier betaalt. Voor een parterrewoning hier in de buurt zou ik meer betalen dan voor een vrijstaand huis in Frankrijk met bijgebouwen en een enorme lap grond eromheen. Zie bijvoorbeeld het droomhuis op de foto.
Mijn verbeelding sloeg weer eens lekker op hol. Ik zag mezelf in een riante kamer zitten schrijven, de honden aan mijn voeten, klassieke muziek op de achtergrond (iets afgezaagds, kan mij het bommen, het adagium van Albinoni of het vioolconcert van Bruch), terwijl Thomas in een bijgebouw op het terrein met de jongens uit het dorp gitaar speelt. Het contact met de achterban zou ik in stand houden via e-mail, skype en telefoon, en vooral via logeerpartijen, die feestelijk zouden verlopen. Ik zag het helemaal zitten.
Maar ik vermoed dat de werkelijkheid een tikje genuanceerder zou zijn, met lekkages, eenzaamheid en instortende muren in de hoofdrol. En een zoon die misschien heimwee zou hebben naar het vaderland.
Wat dat betreft zijn Thomas en ik zo anders opgevoed. Thomas was twee toen we uit Gent naar Den Haag verhuisden en hij kent eigenlijk alleen Den Haag. Hij heeft nog contact met vriendjes uit de crèche. Dat heeft ook veel waarde.
Zelf had ik het in mijn jeugd rianter dan hij, op materieel gebied zeker. En ook de vele verhuizingen (mijn vader was diplomaat) hebben geen blijvend letsel toegebracht, integendeel denk ik soms. Ik heb er mijn talenkennis en daardoor ook mijn boterham aan te danken. En een vrij open en tolerante blik. Maar het was wel onrustig om altijd opnieuw te beginnen, dus misschien pak ik het allemaal wat minder drastisch aan. En dat droomhuis, daar kan ik dan ongestoord over blijven dromen.