Racebaan

Het is nauwelijks te bevatten, maar ik moet regelmatig constateren dat ik nog minder durf dan ik al denk. Zo ook afgelopen week toen ik in Euro Disney was. Op zich is dat al een wonder want ik had een enorm vooroordeel tegen deze vorm van amusement. Te glad, te geolied, te commercieel, vond ik het.
Het aanstekelijke enthousiasme van mijn vriendin Martine bracht hier verandering in. Zij heeft vier dochters en is kind aan huis in Disney. Na vorige week kan ik me er iets bij voorstellen. Het park is ruim opgezet en alles zit goed in elkaar: de decors, de kostuums en de attracties. Je waant je even in een andere wereld, precies zoals bij het lezen van een goed boek of het kijken naar een mooie film.

Maar terug naar het begin, toen ik merkte dat ik echt een 'lafbek' ben. Ik ging met Julia, Martine's vijfjarige dochter, een 'race-auto' in. Jullie moeten weten dat het hier gaat om auto's die al vast zitten aan een baan, er kan dus echt niets mis gaan. Het begon al niet zo goed, want ik had de grootst mogelijke moeite om de gordel om te doen. Onhandig bleef ik steken met mijn tasje, tot groot jolijt van de omstanders (met name Martine!). Toen de riem eenmaal goed zat stond ik paniekerig op, iets roepend als 'je ne veux pas!'. De Disney-medewerker keek meewarig terwijl Martine zich even moest afzonderen om de slappe lach te bedwingen.
Enfin, het einde van het lied was dat ik toch ging, natuurlijk, en dat ik het heerlijk vond. De rit duurde veel te kort.