Station

Eerder vandaag bracht ik Thomas en Spike (één van de puppies) naar het station. Hij is samen met een vriendin en haar zoon naar Parijs vertrokken met de Thalys. Dinsdag reis ook ik die kant op.

Raar zoals dat gaat, wegens oververmoeidheid van ondergetekende ontbrak het de laatste tijd niet aan irritaties tussen moeder en zoon. Het leek me eigenlijk best lekker om een twee dagen voor mezelf te hebben, al zal ik die werkend doorbrengen. Ronduit onredelijk was ik en ergerde me aan zowat alles. O, wat is mijn jongen toch traag. Chaotisch. Verstrooid. De irritatie was overigens wederzijds ("mam, doe toch niet zo gestresst, wees eens positief").

Maar jeetje, wat had ik een enorm brok in mijn keel toen mijn jochie de trein in zag lopen in zijn rode jasje met Spike in zijn armen. Zoef, weg was hij. Ik bleef nog een beetje hangen op het station, dronk een kop koffie terwijl ik wezenloos voor me uit staarde, liep van Hollands Spoor naar mijn huis in het Zeeheldenkwartier, kwam onderweg een vriend tegen (nog een kop koffie, een praatje....) en kwam pas een tweetal uur later thuis. De brok in mijn keel zat er nog. Maar ook trof ik een SMS-berichtje op mijn mobieltje dat thuis in de lader zat 'Mam, I love you, ik mis je, groeten aan Laïka, Thomas'.

[N.v.d.r: Laïka is de andere pup]

En nu zit ik aan mijn bureau en heb in één uur al meer kunnen doen dan ik normaal op de hele zondagmiddag kan doen, maar verheug me op dinsdag, want dan ga ik naar het station. Op weg naar dat ventje dat, om met Sylvia Witteman te spreken, 'een mengeling van wrevel en redeloze liefde' opwekt.