Kerstdineetjes en rituelen

Totale ontwrichting. Chaos. Ontreddering.
Dit waren de gevolgen van een wijziging in schema waardoor Thomas dit jaar op woensdag kerstdiner had en niet op donderdag.

Het hele kerstdiner-gebeuren heeft iets aandoenlijks. Zelfs Thomas -die al in groep 8 zit en die volgend jaar op de middelbare school wellicht een heus kerstgala zal meemaken- was hier opgewonden over. In voorgaande jaren was dat nog sterker het geval. Zo stond hij ooit om drie uur 's nachts volledig aangekleed aan mijn bed 'mam, opschieten, het kerstdiner!'. Waarom zou het toch zo bijzonder zijn voor kinderen, dat hele kerstdiner in de klas? Is het de sfeer? De saamhorigheid? Het feit dat je iets moois aantrekt? Dat er een overvloed aan lekkers is?
Dat je naar school gaat terwijl het donker is?

Op de basisschool van Thomas (www.wereldwijzer.com)hebben ze de goede gewoonte om ook de ouders in het 'kerstcafé' de gelegenheid te bieden om een hapje te eten en wat te drinken. Hier maakte ik dankbaar gebruik van, gezellig gepraat met hele leuke ouders, onder wie een vader van mijn leeftijd (een veertiger) die het steeds had over 'mijn meisje' als hij over zijn vrouw sprak, die ook in onze leeftijdscategorie zit. Dat ontroerde me.

En Thomas, die was weer helemaal zichzelf. Hij liep rond in een Japans pak (Keroro), al mijn protesten te spijt, waardoor hij iets weg had van een teletubbie. Over de reacties van zijn klasgenoten zei hij 'mam, ze lachen me niet uit, ze lachen me toe.'