In zijn schoenen

Vorige week maandag had de werkweek een wat apart begin. Omdat ik zowel in de ochtend als in de middag een tolkopdracht had bij dezelfde notaris vroeg ik hem of ik de tussentijd (een paar uur) op zijn kantoor mocht doorbrengen.Dat mocht. Sterker nog, door een samenloop van omstandigheden mocht ik in zijn kabinet plaatsnemen. "Dan kunt u spelen dat u notaris bent" zei hij nog vóór hij het pand verliet.

Het was een bijzondere ervaring om de tijd te doden op die plek. Mooie prenten aan de muur, sjieke bureau-accessoires in overvloed, zoals een onderzetter van leer, een mooie briefopener,licht en ruimte. Tussen de bedrijven door kwam de notaris me nog zeer attent een plakje cake brengen, zodat ik niet van de honger zou omkomen. Kortom, een mooie maandag.

Toch was ik na thuiskomst weer blijer dan ooit met wie ik ben, ondanks al mijn sporadische jammerklachten. Het bevalt me prima om een thuiswerkmama te zijn die de opdrachten buitenshuis weer geleidelijk aan oppikt. Maar thuis is de basis: met mijn eigen zoon en in mijn eigen sfeer.

Het is zalig om af en toe in de huid van een ander te kruipen (en als ik simultaan tolk is dat precies wat ik doe) maar als ik dan weer mezelf kan zijn, in al mijn onbeholpenheid, dan ben ik opgelucht. Misschien is dat wel 'thuiskomen in jezelf'.