Zinnen als houvast

In het boek De spitsuurclub van Marja Pronk bij uitgeverij Artemis komen veel vrouwen aan bod. En de keuzes die ze maken rond werk en zorg. In het stuk over alleenstaande moeder Marieke herken ik veel (ra, ra, hoe zou dat nou komen?).

Een passage die me in het bijzonder trof en aansprak was de volgende:
"Ooit heeft iemand me verteld dat je alles kunt doen als je kinderen hebt, als je ze maar op de eerste plaats houdt. Dus 'ik heb kinderen en ik werk daarnaast' in plaats van 'ik werk en ik heb ook nog kinderen'. Voor mij een gouden regel, en zodra ik het omdraai merk ik dat alles uit balans raakt."

Ik heb het boek alweer een paar jaar geleden gelezen, toen het net uitkwam, en heb dat altijd onthouden. Het is ook zeer herkenbaar. Als Thomas daadwerkelijk op de eerste plaats staat (en dat is 90% van de tijd zo) dan kan ik lange werkdagen maken en toch een goed, zelfs innig contact met hem onderhouden. Uiteraard helpt het feit dat ik voornamelijk thuis werk enorm. Zo zal ik vandaag denk ik wel een werkdag van 10 uur maken, maar heb ik zojuist wel met Thomas en twee vriendjes gepraat over skaten in Berlijn (jawel!) onder het genot van zelfgemaakte appelflappen. Maar vooral de emotionele prioriteit is van groot belang. Kinderen hebben bovendien een soort ingebouwde radar. Zodra je de prioriteiten omgooit en het werk voorrang verleent worden ze stierlijk vervelend. Knap vind ik dat. Kinderen hebben nog niet die behoefte aan woorden, aan zinnen, aan mantra's, aan affirmaties, aan citaten en aan gedichten die wij soms hebben. Zij kijken, zij voelen. Zij weten.