Odessa

Raar is dat, onverklaarbaar bijna, hoe je op sommige steden op slag verliefd wordt en op andere...niet. Een uitermate persoonlijke kwestie ook, is me gebleken. Zo ken ik mensen die voor geen goud uit Amsterdam zouden willen vertrekken ('de meest sfeervolle stad ter wereld'), terwijl ik het er na een paar uur al benauwd krijg. Veel van mijn kennissen vinden Wenen prachtig, ik heb me er stierlijk verveeld maar had dan weer bij Boedapest het gevoel 'hier blijf ik, ik zal mijn familie en vrienden bellen om afscheid te nemen'. Steden maken veel los, bij iedereen iets anders.

Hoe dan ook, vorige maand vertoefde ik enkele dagen in Odessa, aan de Zwarte Zee. Ik was samen met mijn vader op een cruise en Odessa was ons beginpunt. Een intrigerende stad met verbluffend mooie vrouwen, veel nieuw geld en een bruisend nachtleven. Ook een stad die veel mensen kennen van de film van Eisenstein,over de Potemkin stairs. Een mix van oost en west, van continentaal en subtropisch. Het was een vreemde ervaring dat niemand me verstond als ik iets in het Engels vroeg. Dat zijn we niet meer gewend. Het sterkte me wel in de overtuiging dat taal echt een brug is waarmee je tot elkaar kunt komen. Nadat ik een tiental woordjes had geleerd (uit mijn reisgids) waren de reacties welwillender. Ik heb met volle teugen genoten van de dagen in Odessa. Toen ik in het havengebied rondliep zag ik een beeld dat me deed denken aan mijn zus Florine met één van haar zoontje. Een elegante gestalte, in vrouwelijke kleding, het haar opgestoken, die haar zoontje iets wijst, in de verte.