Door de bomen het bos niet meer zien

Kennen jullie dat gevoel dat je door de bomen het bos niet meer ziet?
Bij mij gaan de alarmbellen rinkelen als ik geen onderscheid meer weet te maken tussen hoofd - en bijzaken, tussen dringend en belangrijk, tussen wenselijk en noodzakelijk. Op zulke dagen ontstaat er een grote, onoverzichtelijke brij in mijn hoofd: mijn lijstjes met taken, mijn agenda en de stapels op mijn bureau lijken dan samen te smelten op de één of andere surrealistische wijze. Mijn valkuil is denken dat ik dit kan oplossen door alles zo snel mogelijk af te handelen. Maar...het uitvoeren van al die taakjes, het naleven van afspraken en het wegwerken van stapels kost tijd. Jezelf onhaalbare doelen stellen leidt tot nog meer onrust, niet tot minder. Ik weet waarover ik het heb.

Sinds kort ben ik op zulke dagen in staat om even de tijd te nemen (vijf minuten en een kop jasmijnthee doen wonderen) om te beslissen wat echt moet gebeuren. Zo moest ik vandaag Thomas naar het station brengen en moet ik straks tolken tijdens een lezing ter ere van Nelson Mandela. Die twee dingen zijn niet alleen wenselijk maar tevens belangrijk en noodzakelijk. De rest kan best wachten. Pas toen ik dat inzag ontstond er tijd en ruimte om ook de 'bijzaken' te doen: het afhandelen van zakelijke mails, het schrijven van een stukje, het zoeken naar een geschikt cadeau voor het kind van een vriendin, wat werkzaamheden voor een beroepsvereniging en huiselijke taakjes. Een vreemde paradox: hoe beter ik mijn aandacht richt op wat wezenlijk is, hoe meer energie ik heb voor de wezenlijke dingen en voor de rest.