Recensie van De viool van mijn moeder, Yvonne van den Berg, uitgeverij Luitingh-Sijthoff

In deze debuutroman van Yvonne van den Berg, die in de Betuwe begint en in La Palma eindigt, speelt de tweede wereldoorlog een prominente rol. Hoofdpersoon Else komt er als kind achter dat haar opa, haar lieve, oude opa die graag kip met vier poten braadt, bij de NSB zat. Deze ontdekking maakt diepe indruk op haar en roept vragen op over goed en kwaad, over wat zij zelf zou doen als het nu oorlog was en over schuld en boete. Het boek maakt ook duidelijk hoe moeilijk het is om je uit de pijn van het verleden te bevrijden. Het is zintuiglijk geschreven(het stof dat in je neus kriebelt, de geur van vers gezaagd hout, het geluid van klompen door de gang...)waardoor je je als lezer heel makkelijk kunt inleven in het verhaal. Een verhaal over een gezin dat gebukt gaat onder fouten uit het verleden. Over de lastige relatie tussen een dominante, nukkige en rancuneuze moeder en haar dochter. Een genuanceerd verhaal, want de moeder is niet alleen maar grillig maar ook zorgzaam, bijvoorbeeld als haar dochter een operatie heeft ondergaan. En de vader van de hoofdpersoon, die zich in zijn professionele leven inzet voor rechtzoekenden en thuis vooral begrip & harmonie nastreeft is niet alleen maar zacht. De viool van de moeder wordt niet meer bespeeld wegens pijnlijke herinneringen maar muziek speelt wel een hoofdrol in deze roman. De moeder speelt piano en de dochter speelt fluit. Zie ook www.devioolvanmijnmoeder.nl Het boek is in twee delen verdeeld. Het eerste deel leest als een coming of age-roman, hierin leren we Else als kind van een jaar of negen kennen tot haar zestiende. In deel twee is Else een veertiger, verliest ze beide ouders en komt ze met zichzelf en haar verleden in het reine. Machtig mooi geschreven, dit boek. Een aanrader.