Ik ontmoette haar voor het eerst in het postkantoor aan het Prins Hendrikplein (nu de Pastakantine). We stonden allebei in dezelfde rij. Ik was onder de indruk van haar verschijning, hoge jukbeenderen, lang haar. Out of the blue vroeg ik haar: 'Ben jij tekenares?'. 'Kun je dat zien?' reageerde ze. 'Het is onmiskenbaar', antwoordde ik, 'de welving van je neus, de textuur van je huid, de aquamarijntinten van je ogen'. Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Ik ben illustratrice, kun je dat echt aan me zien?'. 'Natuurlijk niet, ik zei maar wat'. We wisselden gegevens uit en niet lang daarna zaten we samen aan de koffie honderduit te praten over het leven, kinderen en kunst. Haar werk vind ik geweldig, heel eigen, heel vrolijk. We zijn elkaar een beetje uit het oog verloren nu we niet meer in dezelfde stad wonen maar ik heb een aantal schilderijen van haar in huis en die toveren altijd weer een glimlach op mijn gezicht.
Meer over Gurli? www.feilberg.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten