Nieuwe mama, nieuwe mama van de maand

Nieuwe maand...nieuwe mama van de maand op de thuiswerkmamasite.
Deze keer is het -alweer- een bijzondere dame: Margot Berends, gehuwd, moeder van twee zonen en journaliste, schrijfster en fotografe. Een veelzijdig mens, met passie voor muziek en voor yoga, voor theologie en literatuur.

Ik leerde Margot kennen via de Wereldwijzer, de basisschool waar Thomas op zat en waar haar twee zoons nog altijd op zitten. Op een woensdagochtend ging een aantal moeders koffie drinken. Margot was daar eentje van. Ze was op dat moment op zoek naar een woning. Diezelfde ochtend zou ze er eentje bezichtigen en ze vroeg of iemand zin had om mee te gaan. Ik ben dol op huizen, en al helemaal op lege huizen en was daar wel voor te porren. Margot en haar gezin wonen inmiddels al jaren in de sfeervolle woning (een bovenhuis met tuin, een zalige combinatie)in kwestie.

Margot en ik vinden elkaar aardig, dat durf ik wel te stellen, maar vanwege de deadlinedrukte en combineerstress waar we allebei mee kampen komt het er niet van om af te spreken. Dat is niet zo erg want als ik aan mijn computer zit te ploeteren zie ik Margot regelmatig voorbij fietsen, dan zwaaien of knikken we even. Als we elkaar op straat ontmoeten praten we even bij. Wie weet komt er een fase waarin we allebei meer rust hebben in ons hoofd, meer ruimte in onze agenda, meer geld in onze portemonnee en dan gaan we vast wel een keer lunchen.

Wat ik bewonderenswaardig vind aan Margot (en, om eerlijk te zijn, ook benijdenswaardig) is dat ze niet alleen heel goed is met woorden, maar dat ze ook beelden prachtig weet vast te leggen. Die combinatie vind ik bijzonder. Grappig genoeg geldt dit ook voor Anna Johnson, de vorige mama van de maand, die geweldig schrijft en mooie tekeningen maakt.Toch is de combinatie zeldzaam in mijn ervaring. En zeer de moeite waard.

Voor meer informatie over Margot kun je haar site bezoeken: www.margotberends.com
of een kijkje nemen op de thuiswerkmamasite (rubriek 'werk', rechtsonder 'Hoe krijgen ze het voor elkaar?').

Zinnen als houvast

In het boek De spitsuurclub van Marja Pronk bij uitgeverij Artemis komen veel vrouwen aan bod. En de keuzes die ze maken rond werk en zorg. In het stuk over alleenstaande moeder Marieke herken ik veel (ra, ra, hoe zou dat nou komen?).

Een passage die me in het bijzonder trof en aansprak was de volgende:
"Ooit heeft iemand me verteld dat je alles kunt doen als je kinderen hebt, als je ze maar op de eerste plaats houdt. Dus 'ik heb kinderen en ik werk daarnaast' in plaats van 'ik werk en ik heb ook nog kinderen'. Voor mij een gouden regel, en zodra ik het omdraai merk ik dat alles uit balans raakt."

Ik heb het boek alweer een paar jaar geleden gelezen, toen het net uitkwam, en heb dat altijd onthouden. Het is ook zeer herkenbaar. Als Thomas daadwerkelijk op de eerste plaats staat (en dat is 90% van de tijd zo) dan kan ik lange werkdagen maken en toch een goed, zelfs innig contact met hem onderhouden. Uiteraard helpt het feit dat ik voornamelijk thuis werk enorm. Zo zal ik vandaag denk ik wel een werkdag van 10 uur maken, maar heb ik zojuist wel met Thomas en twee vriendjes gepraat over skaten in Berlijn (jawel!) onder het genot van zelfgemaakte appelflappen. Maar vooral de emotionele prioriteit is van groot belang. Kinderen hebben bovendien een soort ingebouwde radar. Zodra je de prioriteiten omgooit en het werk voorrang verleent worden ze stierlijk vervelend. Knap vind ik dat. Kinderen hebben nog niet die behoefte aan woorden, aan zinnen, aan mantra's, aan affirmaties, aan citaten en aan gedichten die wij soms hebben. Zij kijken, zij voelen. Zij weten.

helende tijd

Thomas is nu af en toe bij zijn vader. Dit is een recente en ingrijpende ontwikkeling. Het is vooral heel fijn voor Thomas dat hij zijn vader nu leert kennen, dat hij zich nu bij zijn beide ouders (zij het apart) op zijn gemak voelt en zich geliefd en gesteund weet. Voor zijn vader is de omschakeling ook enorm, zo wist hij me onlangs te vertellen. Het is een avontuurlijk man, die nog moet wennen aan het concept verantwoordelijkheid en daar ook eerlijk voor uitkomt. Hij geniet echter wel van het ouderschap. Ook voor mij is dit een nieuwe fase: voor het eerst moet ik Thomas met enige regelmaat missen. Ik voel me bijna schuldig dat ik dit opschrijf want ik heb heel wat vriendinnen die hun kind veel meer moeten missen. Het is niet mijn bedoeling om wie dan ook te krenken. Maar goed, ik begrijp nu een beetje wat ze doorstaan.

Tegenover het gemis staat echter wel iets positiefs. Voor het eerst in jaren heb ik af en toe tijd voor mezelf. De ene keer benut ik die door tijd door te brengen met een goede vriendin, de andere keer werk ik aan een spoedklus. Nu eens mest ik een deel van het huis uit -geen overbodige luxe-, dan eens ga ik stap met een van mijn zusjes. Heel belangrijk vind ik het ook om tijd alleen door te brengen. Ik moest dan ook erg lachen toen ik in het eerste boek van Anna Johnson (drie zwarte rokjes) het volgende las: "Tijd alleen doorbrengen is goed om te herstellen. Dat betekent niet dat je de hele dag moet verpesten met in bed liggen en chocolade eten terwijl je scheldt op voorbije liefdes (...)." Wel, Anna, dat mag dan misschien niet de bedoeling zijn, maar misschien doe ik het lekker toch.