De schoolreisblues

De eerste keer dat Thomas op schoolreis ging zal ik niet gauw vergeten. Hij was in die tijd al vrij veel gewend-ik was vrij veel weg i.v.m. werkzaamheden buitenshuis, hij logeerde regelmatig bij mijn moeder en stiefvader...-maar hij vond het een hele gebeurtenis,een hele dag weg met school. De herinnering aan dat bleke snoetje aan de andere kant van de ruit van de schoolbus staat in mijn geheugen gegrift. Ik had er pijn van in mijn buik, hij zag er zo hulpeloos uit. Ik voelde me een verraadster, alsof ik hem aan zijn lot overliet. Onterecht, want hij was in goede handen, nl die van het team van zijn basisschool De Wereldwijzer .
Maar ik stierf een duizend doden. Het was bovendien even slikken, want nu was hij het die weg ging. Ik ging heel dikwijls weg in die tijd (niet dat dat zonder slag of stoot en zonder schuldgevoelens ging, maar dit terzijde), maar dat mijn ventje zelf weg ging, dat hij zelf iets te doen had buiten onze voordeur en buiten de schoolpoort, dat vond ik heel aangrijpend en ingrijpend. En wat als die bus verongelukt? vroeg ik me af, met de zwartgalligheid die me zo kenmerkt. Wat als dit de laatste keer is dat ik in de grijsblauwe ogen van mijn zoon kijk?
Een knoop in mijn maag, een brok in mijn keel. De bus vertrok, maar ik bleef nog een tijdje verbouwereweerd op de stoep staan, met een paar collega-moeders, de schoolreisblues.

Nu is alles anders. Vorige week ging Thomas op schoolreisje, ik stond er wel om hem uit te zwaaien, maar hij had geen oog voor me. Ook ik was minder emotioneel dan die eerste keer. De bus was die middag vrij vroeg terug, gelukkig seinde mijn vriendin Martine (die mee was gegaan om te helpen) me per SMS in en was ik net op tijd om hem op te halen. Ik zag hoe Thomas met zijn ogen naar me zocht en hoe er iets van blijdschap/opluchting in te lezen was dat hij me zag. Maar niet voor lang, want terwijl we naar huis liepen en ik hem vroeg hoe hij het had gehad zei hij 'goed, mam, vertel ik je nog wel, en nu ga ik naar Kyle'. Kyle, dat is een buurjongen. Een dag zonder Kyle is een dag niet geleefd volgens Thomas.