Zin en onzin van quality time

Laatst paste ik een uurtje op de dochter van een vriendin en haar vriendinnetje. Voor de gelegenheid had ik wat 'knutselmateriaal' bij elkaar geraapt: twee vitrinekastjes, boompjes en schaapjes van hout en wat van mijn pastelkrijten. Ik had er enorm veel zin in.
"Ik ga er helemaal voor" kondigde ik aan, een tikje potsierlijk als je een uurtje met kinderen gaat doorbrengen, maar understatements zijn nou eenmaal niet mijn sterkste kant. Mijn enthousiasme maakte nul komma nul indruk op Julia en Amy (twee vrolijke en mooie meisjes van vijf) die zich al uitstekend vermaakten in een zelfgebouwde tent. Ze wilden maar één ding en dat was met rust worden gelaten, dus ik droop af en ging aan de tafel in de zitkamer zitten bladeren in één van de mooie tijdschrijften van mijn vriendin Martine. Er zijn ergere manieren om je tijd door te brengen, maar toch voelde ik me ietwat mistroostig. Onbestemd. Overbodig.
Misschien kwam dit ook door de herinneringen aan andere periodes in mijn leven, waarin ik Thomas minder zag dan ik hem nu zie. Ook toen werd me al duidelijk dat het hele concept 'quality time' erg leuk klinkt. In theorie, wel te verstaan.
De praktijk is heel wat anders. Hierover zat ik even te simmen, maar de donkere bui trok weg toen ik de vrolijke stemmetjes van Julia en Amy hoorde. Voor kinderen is het vaak genoeg om te weten dat je er bent en dat schept ruimte. Voor alle betrokkenen. Heb die dag voor het eerst in tijden een blad van A tot Z bekeken, in plaats van er vluchtig in te bladeren terwijl mijn ogen langzaam dicht vallen. En toen ik het tijdschrift uit had kwam vriendin Martine alweer terug.