Johan Derksen

Op een onbewaakt ogenblik afgelopen weekend heb ik me gestort op een stapel Volkskrant Magazines (met dank aan vriendin Monique, van wie ik ze gekregen heb) die naast mijn bed lagen te wachten om gelezen te worden.

Verrassend genoeg las ik met veel plezier een interview met Johan Derksen. Zo op het eerste gezicht zijn er weinig raakvlakken tussen Derksen en mij. De wereld van het voetbal met de snelle auto's en het grote geld ligt nogal ver van de roze wereld van de ploeterende thuiswerkmoeder die met moeite de eindjes aan elkaar knoopt. Maar wat blijkt? Derksen wordt naar eigen zeggen geleefd door zijn dwangneuroses. Toen hij naar de film As Good As It Gets ging met zijn vrouw, een film waarin Jack Nicholson een zwaar neurotische schrijver neerzet, begreep hij niet waarom de mensen in de zaal om de schrijver moesten lachen. 'Dat ben jij' had zijn vrouw gefluisterd.

En geleefd worden door je neuroses, laat dat nou bekend gebied zijn voor me. Neuroses, angsten, vreemde trekken. You name it, I've got it. Als mijn boeken niet op alfabetische volgorde staan ben ik bang dat er verschrikkelijke dingen gebeuren, als ik iets kwijt ben (ook al is het, bijvoorbeeld, een elastiekje) heb ik het gevoel dat mijn leven definitief voorbij is en bij onverwacht bezoek of veranderingen in de planning krijg ik last van hyperventilatie. Het valt waarachtig niet mee om het hoofd te bieden aan al die nerveuze energie. Sterker nog, ik put mezelf met de regelmaat van de klok volledig uit en, naar ik vrees, soms ook mijn omgeving. Gelukkig is Thomas aanzienlijk minder angstig en neurotisch aangelegd. Hij staat ontspannen in het leven. Volgens hem is stress over dingen die je kwijt bent volstrekt overbodig ("ik begrijp het echt niet, mam, ik begrijp je niet") en is een gejaagd bestaan al helemaal nergens voor nodig ("haast bestaat niet").
De laatste tijd zie ik af en toe iets van stress bij mijn ventje naar boven drijven, als er een of ander probleem is met de computer of de Wii. Er worden dan voor mij onbegrijpelijke kreten geuit zoals "verdorie,de console maakt geen contact" of "iemand heeft mij toegevoed, maar ik wil dat niet". Maar los van die sporadische momenten lijkt Thomas buitengewoon Zen. Benijdenswaardig.