Truus Boot

Vandaag bereikte me het droevige nieuws dat literair vertaler Truus Boot afgelopen zaterdag is overleden.
Truus leerde ik een jaar of acht geleden kennen in een beroepsvereniging. Een vrouw met een buitengewoon helder verstand, een enorme passie voor het vak van literair vertaler en een laconieke houding. Een geestig mens, met een schalkse glimlach die haast permanent rond haar lippen hing. Een levensgenieter. Iemand die hield van mensen & van boeken. Van werken & van plezier maken. Ooit kwam ik haar buiten de werksfeer tegen, stom toevallig, in de restauratiewagen van een TGV die ons van Parijs terug naar Nederland voerde. Ze zei "één keer per jaar drink ik een cola. Wil je deze cola met me delen?". Een aanbod dat ik niet kon weigeren. Terwijl het landschap voorbj leek te razen dronken we wat, kletsten we wat. Daarna gingen we elk ons weegs, naar onze respectivelijke gereserveerde plaatsen.
Truus hield een keer een voordracht voor andere vertalers over wat er bij literair vertalen komt kijken, we hingen aan haar lippen. Ze wist haar betoog te verlevendigen met treffende voorbeelden en anecdotes. Het plezier spatte er van af.
Dat deze bruisende persoonlijkheid er niet meer is en dat we haar scheve glimlachje nooit meer zullen zien valt nauwelijks te bevatten. Een zeldzame vorm van meningitis maakte een einde aan haar rijk gevulde leven.
Rust zacht, Truus.