Magic

Sinds de komst van Thomas kijk ik iets meer televisie dan vroeger. En naar iets andere programma's.
O wat ben ik blij dat het Teletubbies, Jellabies en Bob de Bouwer-tijdperk voorbij is! Van Sponge Bob werd ik melig en wat ik van Shin-Shen moest maken wist ik niet. Alleen van Pippi Langkous genoot ik met volle teugen maar ja, dat was natuurlijk deels -vergeef me het woord dat ik nu ga gebruiken-jeugdsentiment. Bovendien is Pippi Langkous een fascinerend personage. Onverschrokken,geestig,sterk, stoer. Maar ook alleen, onaangepast en tragisch.

Hoe dan ook, nu kijken Thomas en ik naar So you think you can dance, naar de Simpsons en naar Southpark. Ook 'MTV cribs' valt goed bij Thomas in de smaak. Bij dit programma zie je muzikanten of sportlieden die gigantisch rijk zijn geworden en die de cameraploeg van MTV een kijkje in een hun paleizen gunnen. Meestal ben ik verbijsterd over de wansmaak (zoveel geld en dan zo afschuwelijk wonen, brrr, maar dat is en blijft enorm subjectief) en vol ontzag over de ordelijkheid van deze mensen, die zelfs hun ijskasten picco bello hebben ingericht. Nu heb ik wel het vermoeden dat de stylisten van de televisie hier ook een hand in hebben, maar toch is het welhaast deprimerend dat iedereen, IEDEREEN, rijk of arm, jong of oud, zoveel netter is dan ik.

Enfin, de 'rondleiding' verloopt via een vast stramien: eerst de leefvertrekken (meestal inclusief biljartkamer, eigen bar en fitnessruimte...), dan de slaap-en badkamers, dan de tuin en als afsluiting een hele rij auto's.

Bij de slaapkamer wordt altijd nogal obligaat gezegd "this is where the magic happens". Daarom was het heel verfrissend om laatst een jonge basketballer te zien die zijn riante slaapvertrek aan de wereld toonde en zei "there is no magic here" en vervolgens demonstreerde in welke uiterst ongemakkelijke houding hij meestal slaapt, verbannen naar de rand van het bed met zijn arm over het nachtkastje heen, omdat de kinderen 's nachts allemaal bij papa en mama kruipen.

"The rich are different from you and I" zei schrijver Scott Fitzgerald ooit tegen Hemingway. Ongetwijfeld, maar het lijken soms net...mensen.