Zwarte sneeuw

NEDERLANDS
Een paar dagen geleden maakte ik een zwarte dag mee als thuiswerkmama. Ik stelde vast dat een opdrachtgever weer eens laat was met betalen. Opeens werd het me te machtig en voelde het kostwinnerschap als een molensteen om mijn nek. Machteloos, wanhopig en woedend kan ik ervan worden als ik binnen 2 dagen een vertaling moet verzorgen, maar 2 maanden later het geld nog niet op mijn rekening bijgeschreven zie. Gelukkig zijn niet al mijn opdrachtgevers laat met betalen, maar voor de tweede keer in relatief korte tijd zit ik ongelooflijk krap bij kas. En deze keer ligt het echt niet aan overmatig spenderen of te laat declareren van mijn kant (wat in het verleden wel gebeurd is). Dit deprimeerde me onlangs zodanig dat ik midden op de dag mijn bed in ben gedoken, ik wilde de wereld buiten sluiten, wegduiken onder de dekens. Niet vechten, maar vluchten. Ook heb ik -triest dieptepunt- in overleg met Thomas geld uit zijn spaarpot geleend om boodschappen te doen. Ik moest lachen door mijn tranen toen hij in alle ernst vroeg: 'mam, is dit kindermishandeling?'. Zwarte sneeuw. Ploeteren (ben niet voor niets een ploetermoeder).
Maar kinderen helpen je om te relativeren. Toen ik jammerde 'ik kan er niet meer tegen', zei Thomas 'het is je taak als moeder om er tegen te kunnen.' Juist. Gisteren zag ik een dierbare vriendin weer op een feestje. En toen ik terug kwam zag ik dat de oppas een hele stapel koekjes en chocoladerepen voor me had achtergelaten 'voor het nieuwe jaar'. Count your blessings, not your troubles.