Anton, Tobie en Burny

Momenteel ben ik bezig met het schrijven van een kinderverhaal. Nou ja, bezig is een rekbaar begrip. Ik ben er vooral in mijn hoofd mee bezig, het verhaal zelf ligt al een tijdje in de kast. Het gaat over de vriendschap tussen een dakloze man een tienjarige jongen. De man heet Anton. Heb hem beschreven aan bevriende illustratrice Gurli Feilberg (www.Feilberg.nl),die meteen een prachtige tekening voor me maakte.
De laatste tijd zie ik in het echten leven steeds vaker 'een Anton'. Dit is op zich weinig verwonderlijk,want het is ook door de ontmoeting met een dakloze man dat ik überhaupt op het idee ben gekomen. Toch voelt het nu vreemd. Laatst liep ik langs ijssalon Florenzia en zag een fiets staan met propvolle plastic tassen die aan het stuur bungelden. En binnen zat Anton. Dikke jas, lange baard, tikje rood aangelopen gezicht. Afgelopen zondag zat hij te slapen op een bankje waar ik langs liep. En gisteren stond hij de daklozenkrant te verkopen. Anton, binnenkort kom ik naar je toe, beloofd.

In de tussentijd blijf ik bezig met kinderverhalen, maar dan op een meer passieve wijze. Zo vind ik het heerlijk om kinderverhalen te lezen. Inspireend. Motiverend. Balsem voor mijn gewonde ziel. Onlangs genoten van de jeugdroman 'Tobie Lolness op de vlucht' van Timothée de Fombelle, in een prachtige vertaling van mijn vriendin & collega Eef Gratama. Een boek dat naar verluidt ook Harry Potter-lezers sterk kan bekoren. Het is weliswaar heel anders, maar bezit ook een enorme gelaagdheid, is spannend, beeldend en origineel.

Momenteel lees ik met veel plezier een oud kinderboekje van Burny Bos: Zand op je boterham, met tekeningen van Jan Jutte, over de vriendsdchap tussen twee jonge kinderen, Henkie en Elsje. Met mooie vondsten.
Een citaat:
"Was dat gisteren? vraagt Henkie.
Nee.
Vader schudt zijn hoofd.
Dat is heel lang geleden.
Eergisteren? Nog veel langer geleden.
Een heleboel gisteren achter elkaar."