Onbetaalbaar

Woensdag is 'mamadag', in ieder geval een groot deel van de dag is dat. Vaak komt hier een tweeling spelen, Lara en Julie, twee jaar oud. Vandaag was Julie er niet bij, ze was ziek. Maar Lara, die kwam wel. Ik vind alles, maar dan ook alles aan Lara leuk. Haar stralende ogen, schalkse blik, de brutaliteit waarmee ze in het leven staat, haar lieve accent,de manier waarop haar mooie gezichtje grimassen vertoont als ze zich op haar gemak voelt, het valse, hoge zingen als ze blij is...

Jonge kinderen bieden bovendien de kans om al het speelgoed dat ik voor Thomas heb gekocht te benutten. Althans, dat zou je denken. Ik heb zoveel speelgoed voor Thomas gekocht dat ik in aanmerking kom voor het Guiness Book of Records. Van mijn bescheiden inkomen kocht ik me suf aan brio, tot de dozen letterlijk tot het plafond reikten. En dan hebben we het nog niet over Kapla, lego, knex, duplo en playmobiel. Over puzzels, gezelschapsspellen en knikkers. Over Pokémon-accessoires en knutselmateriaal, over sportoutfits en gereedschap. Een boekenkast om jaloers op te zijn.

Toen ik nog als congrestolk werkte was het helemaal erg. Met collega-tolken bezocht ik smakeloze souvenirwinkels op vliegvelden (de ouders herkende je aan de ietwat verbeten trek rond de mond) in Hongarije, Thailand en Portugal.

Enfin, die tijden zijn voorbij en hier in huis is het een speelgoedparadijs. Of eigenlijk meer een speelgoedhel ondertussen, je moet je een weg banen langs de volle dozen.

Hoe dan ook, Lara was er vanmiddag. Ik was extreem lamlendig(gisteren garnalen gegeten die niet meer goed waren, grrr)en tot zowat niets in staat. Maar Lara taalde niet naar het speelgoed. Het eerste half uur was ze zoet bezig met een zak appels: de appels uit het plastic halen, de appels in haar handen 'wegen', de appels vergelijken, blij roepen 'APPULS, LARA HONGER', de appels afspoelen en er eentje opeten. Het tweede half uur aaide ze me over mijn wang, zodat ik beter zou worden. Toen dat niet mocht baten zijn we naar het balkon verkast, matras onder een klamboe, een paar lakens, ons eigen paradijs, waar we de middag bellen blazend hebben doorgebracht.

De dozen brio en knex, die bleven dicht.