Wii

Wat ik zo'n 11 jaar geleden op zondag placht te doen kan ik me niet meer scherp voor de geest halen. In die dagen was ik een absolute workaholic, zondag was de enige dag waarop ik niet werkte. Wat ik dan wel deed is een 'blank'. Misschien wat orde op zaken scheppen in mijn werkkamer. Ik woonde toen in Gent en had een sfeervolle studeerkamer waarvan ik de deur dikwijls angstvallig dicht hield als er bezoek kwam omdat de hele kamer vol lag met dossiers, stapels kranten, woordenboeken en wat dies meer zijn. Mijn vriendin Veerle-zelf erg netjes-vroeg een keer, terwijl ze geërgerd naar de rommel keek: "wat wil je hiermee bewijzen Anne-Marijn? Jeetje, je moet hier kaplaarzen aan".

11 jaar verder, ik ben moeder van een zoon, woon in Den Haag en de rommel is niet meer beperkt tot mijn werkkamer. En deze zondagochtend heb ik besteed aan oefenen op de Wii, de spiksplinternieuwe spelcomputer van zoonlief. Je kunt aan de hand van een test je 'echte leeftijd' meten. Ik was al bang voor een ongunstig resultaat en ja hoor, na mislukte pogingen tot tennissen, bowlen en baseballen kreeg ik op het scherm te zien dat mijn echte leeftijd tachtig is! Dat het treurig is gesteld met mijn conditie wist ik al, maar dat het zo erg was kon ik niet bevroeden. Een schrale troost: de echte leeftijd van mijn zoon (die gymt, fietst en danst dat het een lieve lust is) is volgens het helse apparaat 57. Bij nader inzien is dit niet zo'n troost, ik ben een ontaarde moeder met de conditie van een bejaarde. Mmmm, genoeg om over te denken tijdens de rest van deze zondag...