Wrevel en redeloze liefde

Vervelend. Stierlijk vervelend. Dat is de enige eerlijke omschrijving van het gedrag van Thomas afgelopen zaterdag. Zijn vriendje Sybren was komen spelen en we waren druk bezig om het balkon op te knappen, voornamelijk voor Thomas nota bene (die de laatste tijd veel behoefte heeft aan rust en die nu op een hangmat op het balkon kan 'chillen'). Terwijl Sybren en ik druk in de weer waren om een klamboe op te hangen en planten te verpotten veinsde Thomas hoofdpijn. Elke keer dat er iets moest gebeuren was Thomas zwak, ziek en misselijk. Flink humeurig werd ik er van. Op een gegeven moment kwam Thomas toch in actie, toen we bezig waren met zaadjes planten. Met een geconcentreerde blik stond hij in de keuken te hannessen, toen ik hem wat vroeg zei hij "mam, nu even niet, ik ben bezig met genetische manipulatie". Hij wilde weten wat er zou gebeuren als hij het klokkenhuis van zijn appel samen met bloemzaadjes zou planten. Dat zullen we binnenkort wel zien.

Ik moest zo glimlachen om de woorden 'genetische manipulatie' dat mijn ergernis verdween. Ook moest ik weer eens denken aan columniste Sylvia Witteman -niemand schrijft beter over eten en over kinderen, uitgerekend mijn twee lievelingsonderwerpen-die gevoelens van ouders voor kinderen zo treffend omschrijft als "die mengeling van wrevel en redeloze liefde".