Old habits die hard

Meivakantie

Vorig jaar nam ik het er tijdens de meivakantie voor mijn doen goed van. Een deel van de tijd bracht ik lezend op de bank door(De stilte en het meisje, een enorme pil van Peter Hoeg), een kop groene thee bij de hand. Maar vorig jaar deze tijd speelde er iets in mijn privé-leven dat nu niet meer speelt.

Het gevolg is dat ik weer mijn rusteloze zelf ben.Gisteren was Thomas naar Duitsland met een goede vriendin van me en haar gezin en zoals vanouds dacht ik maar aan één ding:productie. 10 bladzijden vertaald, de muur van de serre een andere kleur gegeven, de muur van de logeerkamer idem dito en ook begonnen aan lakwerk in mijn slaapkamer en in die van Thomas. Verder oneindig veel gesjouwd met spullen die naar het grof vuil moesten en met spullen die in huis een andere plek moesten krijgen. Toen Thomas rond elf uur moe maar voldaan thuis kwam stond ik nog met de kwast in mijn hand.

Tja, langzaam en ontspannen leven is misschien niet voor me weggelegd. Maar ik ben ontzettend blij dat ik er ben, dat ik liefde mag voelen voor mijn zoon en dierbaren, dat ik deze levenslust voel. En over die levenskunst (en soms het gebrek hieraan) probeer ik me niet al teveel zorgen te maken. Ik herinner me een lief briefje dat mijn zus Florine lang geleden aan me schreef (misschien heb ik het al eens geciteerd, bedenk ik me nu) en dat me altijd is bijgebleven "geef de moed niet op, want leven kun je leren."