Empathische prepuber

Toen Thomas een jaar of twee was vroeg ik me wel eens af''Wat is er met mijn leven gebeurd?' als ik aan het einde van de dag uitgeput de brio-blokken bij elkaar raapte en op sommige dagen constateerde dat ik nauwelijks tot volwassen gesprekken was toe gekomen.

Wat kan er veel veranderen in een paar jaar! Ik kan heel wat volwassen gesprekken voeren als ik dat wil(dat ik momenteel te moe ben om die te willen voeren is nu even niet relevant), want Thomas komt thuis. En gaat weer weg. En komt weer thuis. En gaat weer de hort op. Hij is gehecht aan zijn huis en hopelijk ook een beetje aan zijn moeder, maar de buitenwereld is nu veel interessanter voor hem. Niets is er meer over van dat mollige ventje van twee dat hij ooit was, het is nu een tengere prepuber. Af en toe is dat even slikken moet ik toegeven. Een echte zorgmoeder ben ik en op dit moment valt er weinig te zorgen. Er valt wel veel op te voeden en dat is, zoals mijn vriendin Martine terecht pleegt te zeggen, het lastigste dat er is.

En gelukkig is mijn prepubertje niet altijd even onmogelijk, integendeel. Wat Thomas al op jonge leeftijd bezat is empathie, het vermogen zich in een ander in te leven. Zeker voor een klein kind een uitzonderlijke eigenschap. Die karaktertrek heeft hij gelukkig nog altijd. Vandaag zag hij aan me dat ik erg moe ben. Hij liep op me af, gaf me een knuffel en zei 'van mij hoef je de afwas niet te doen'. 'Ga jij hem doen'?' vroeg ik optimistisch. 'Nee, dat niet, maar jij hoeft hem niet te doen'. Tja, je bent een meevoelende prepuber of niet, maar er zijn grenzen.