Boeken

In de Franse film Il y a longtemps que je t'aime zegt één van de personages: 'Boeken helpen enorm, vindt u niet?'.

Ja, boeken helpen inderdaad enorm. Soms om onze alledaagse werkelijkheid te ontvluchten, soms om inzichten te verkrijgen, soms om dingen te leren over andere levens, andere werelden.

Ik heb net twee zalige vakantieweken in de Médoc doorgebracht. Het adres is een aanrader: www.laguneaussan.com (chambre d'hôtes, table d'hôtes en groene camping), omringd door bossen en met de Atlantische oceaan in de buurt...maar dit even terzijde.

Boeken, daar had ik het over. Met een boek begon ik de vakantie, nl het boek 'Mindfulness' van de Belgische psychiater Edel Maex. Een boek dat op heldere wijze uitlegt wat mindfulness is, hoe we meditatie een plaats kunnen geven in onze hectische levens en hoe we met onze grenzen kunnen leren omgaan. Een mooi boek, met veel citaten en schetsen. Één van de citaten sprak me enorm aan: 'This being human is a guest-house. Every morning an new arrival. Even if they're a crowd of sorrows, still treat every guest with respect.' Rumi.
Ook las ik tijdens de vakantie het boek 'Nachttrein naar Lissabon' van Pascal Mercier (pseudoniem van Peter Bieri, hoogleraar filosofie), een literair en filosofisch werk over keuzes, over je leven voltooien en het bezweren van de dood. Ik was al eens eerder aan dit boek begonnen, thuis, maar als je slechts een paar bladzijden per dag kunt lezen als je al behoorlijk moe bent dan is het niet mogelijk om zo'n boek goed tot je door te laten dringen. Nu ik alle tijd van de wereld had, kon het wel. Grappig genoeg las mijn stiefvader tijdens de vakantie ook een boek van deze schrijver: Het handwerk van de vrijheid. Tussen de bedrijven door las ik voor de tweede keer een boek van uitgeefster Marieke Hoogwout 'Een nieuwe carrière na je vijfendertigste', een praktisch boek, dat grappig genoeg deels over dezelfde dingen gaat als het werk van Mercier: keuzes maken, prioriteiten, welke weg je inslaat, hoe je je leven wilt invullen...En in het vliegtuig terug las ik het jeugdboek 'De jongen in de gestreepte pyjama' van John Boyne. Het is dan ook met tranen in mijn ogen en een enorm brok in mijn keel dat ik op Schiphol landde. Want boeken kunnen ons helpen, maar ze kunnen ook flink confronterend zijn. Daar raak ik uit eigen ervaring steeds sterker van overtuigd, fictie kan een boodschap soms duidelijker overbrengen dan documentaires, nieuwsberichten of 'reality tv' en dat is soms flink slikken. Die jongen in zijn gestreepte pyjama zal ik niet vergeten.