Moeder & zoon

De laatste tijd ben ik het huis meermaals ontvlucht. Ik moest wel. De communicatie tussen Thomas en mij laat te wensen over en af en toe zou ik hem wel achter het spreekwoordelijke behang willen plakken (en hij mij vast ook). Zijn verveelde uitdrukking als ik hem iets vertel, zijn grote mond, zijn plotse onbetrouwbaarheid qua afspraken en de onbeschrijflijke rommmel in zijn kamer. Mmmm.

Tijdens één van mijn 'vluchtmomenten' kwam ik mijn mondhygiëniste tegen. Een mooie brunette. We herkenden elkaar terwijl we allebei duidelijk zaten bij te komen bij bagels & beans in de zalige boekhandel Selexyz. We maakten een praatje en we bleken er precies om dezelfde reden te zitten "Ik moest even weg".

Thomas vindt het eigenlijk maar niets als ik weg ben, vertrouwde hij me laatst toe. "Ik wil niet dat je naar de stad gaat, of naar Crunch, of naar je vriendinnen. Ik wil dat je thuis blijft en wacht tot ik er weer ben. Is dat goed, mam?". Aangezien ik een enorm slecht humeur had moest ik niet eens lachen om zijn vraag, integendeel, ik had moeite om niet te mopperen "wat denk je zelf?".
Later, in de nacht, terwijl ik de slaap niet vatten kon, dacht ik er opnieuw aan. Eigenlijk heel menselijk, wat hij wil. Hij wil de wereld veroveren, zijn gang gaan, genieten van de vrijheid, maar dan wel in de wetenschap dat er een veilige haven is waar hij op elk moment binnen kan eh, varen. Dat je niet van iemand kan verwachten om er altijd te zijn doet niet ter zake. Mijn eigen moederwensen zijn niet bepaald realistischer. Ik zou graag willen dat Thomas zich vlekkeloos aan elke afspraak zou houden, zijn kamer picco bello zou opruimen, mijn aandacht uitsluitend zou vragen op momenten dat dit mij ook uitkomt en me zou overladen met liefde, tederheid en complimenten. Ik vermoed dat zijn reactie, als ik hem zou vragen of dit mogelijk is, zou luiden: "wat denk je zelf?".