De dinsdagblues

Vanochtend kreeg ik het te kwaad toen bij het checken van mijn saldo bleek dat (ondanks allerlei toezeggingen) tal van betalingen nog altijd niet zijn gedaan. Ik vraag me angstig af of de paniek op de beurzen nu al zijn weerslag heeft op onze economie, want mijn opdrachtgevers zijn een stuk later met betalen dan gebruikelijk. Vervelend gevolg is onder meer dat ik niet tijdig aan mijn eigen verplichtingen kan voldoen, een onaangenaam gevoel.

De start was dus al niet zo vrolijk, maar het werd nog erger. In de tram, op weg naar een afspraak, werd ik volop geconfronteerd met agressie. Het was 'kanker dit', 'kanker dat' wat de klok sloeg. Toen ik aan een jonge vrouw zei (hoe kwam ik er ook op?) dat ik liever niet wilde dat ze zulke dingen zei was haar antwoord: 'ik weet je te vinden en ik weet hoe je aan granaten moet komen.' Ook al een opwekkende gedachte.

Maar goed, de afspraak (met iemand uit onderwijsland) verliep plezierig en deed me beseffen dat er gelukkig ook veel positieve en toegewijde mensen zijn. De afspraak vond plaats in een mooi gebied, bij de duinen. Ben na afloop even gaan wandelen. Moest een glimlach onderdrukken bij het zien van het woord 'egelopvang' (vind ik op de een of andere manier zeer aandoenlijk).
De ijle blauwe lucht, het zachte geel van de duinen deden me mijn stress vergeten.
Iets verderop zag ik alweer een bordje dat me deed glimlachen. "Kwetsbaar gebied. Niet beschadigen of verontrusten." Misschien moet ik mezelf vandaag maar tot kwetsbaar gebied benoemen, want zo voelt het af en toe...