Boven: Thomas en Sybren nu (gistermiddag bij de tramhalte, om precies te zijn)
'Drieluik': Thomas en Sybren vroeger, bij mijn moeder en stiefvader thuisToen ik jong was leerde ik een soort pragmatisme in de vriendschap ontwikkelen. Mijn vader werkte als diplomaat en we verhuisden om de paar jaar. Dus ik werd goed in vrienden maken, maar was ook gewend ze te 'verliezen'. Dit klinkt zwaarder dan ik het bedoel, want die manier van leven heeft me veel bijgebracht. Als je als kind al veel van de wereld ziet, dan wordt tolerantie je met de paplepel ingegoten. Je wordt geconfontreerd met verschillende talen, rassen, culturen, geloofsovertuigingen en gebruiken. Dat is verrijkend.
En je leert vriendschap te nemen waar je hem kunt vinden.
Thomas leidt een ander leven dan ik toen ik zijn leeftijd had. Er zijn dingen die mijn ouders mij konden bieden die ik Thomas niet kan geven. Leven in een traditioneel gezin, bijvoorbeeld. Een kast van een huis met tuin. Daar kan ik soms heel somber over zijn, maar dit nu terzijde.
Een voordeel is wel dat Thomas en ik nu al zo'n 8 jaar in dezelfde stad wonen en dat hij vriendschappen onderhoudt met kinderen die hij kende toen hij nog maar twee was. Één daarvan is Sybren. Een sprankelend, origineel kind, dat zijn uiterlijk mee heeft. Enorme bos zwart haar, groene ogen, rode appelwangen, ontwapenende lach.
Maar omdat een beeld meer zegt dan duizend woorden laat ik het hierbij en laat ik jullie Sybren en Thomas zien, vroeger en nu (zie foto's hierboven).
En op mijn site staat een column over kindervriendschappen:
Tab: Docs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten