Internationale Vrouwendag / Alles is liefde

Vandaag is het Internationale Vrouwendag, dat was jullie vast niet ontgaan. Binnen een paar generaties is er enorm veel veranderd. In de generatie van mijn grootouders was het normaal dat de vrouw-als ze überhaupt werkte- daar meteen mee ophield na haar huwelijk of, uiterlijk, na de geboorte van het eerste kind. Er was een traditionele, vastomlijnde rolverdeling, waarin de man de kost verdiende en de vrouw zorgde voor de kinderen en het huishouden.
Nu zie ik steeds vaker vaders met hun kinderen (op straat, in de supermarkt,bij het kindertheater enz, een ware plaag, grapje)en de arbeidsparticipatie van vrouwen is hoog in Nederland.

Of vrouwen het gemakkelijker hebben dan vroeger weet ik niet zo zeker. De keuzevrijheid is zo groot, het is soms moeilijk om die weelde te dragen. Dat weet ik uit eigen ervaring en ik zie het om me heen.

Daarom ben ik blij met boeken als 'Fulltime moederen, de andere carrière', van Marian Bont en Lya Limberger. Terminologie blijft een heikel punt, want ook moeders die werken voelen zich uiteraard fulltime moeder. Maar goed, de terminologie even terzijde latend, het boek gaat over vrouwen die zich geheel aan de kinderen wijden. Uit eigen keuze. Een keuze waar naar mijn gevoel te weinig respect voor bestaat.

Zelf ben ik absoluut een werkende moeder. Ik stop heel wat uren & heel wat energie in het verdienen van de kost. En trouwens ook in projecten die vooralsnog weinig opleveren, maar die me voldoening schenken. Maar ik ben wel veranderd ten opzichte van de vrouw die ik vroeger was. Ooit -niet zo heel lang geleden- was ik sterk op 'productie' gericht, had een arbeidsethos om u tegen te zeggen. Zoveel woorden vertalen, zoveel omzet maken, zoveel functies in besturen vervullen. Het moest allemaal 'nuttig' zijn. En meetbaar, tastbaar. Toch was ik niet volledig gelukkig. Geleidelijk aan bood het leven me kansen om mijn prioriteiten te herzien. Gezondheidsperikelen hebben één groot voordeel: je wordt op jezelf teruggeworpen (al had ik veel steun van mensen om me heen, hoor!)en keert terug naar de essentie. Wat me ook hielp was een radioprogramma op France Inter (die parel van de Westerse beschaving). Een wat oudere psychiater werd door een journalist ondervraagd. De man had weinig gepubliceerd. De journalist bombardeerde hem met stekeligheden, zoal "u laat weinig achter". De man diende hem van repliek: "wat ik aan liefde en aandacht geef aan mijn cliënten, dat laat ik na. Dat beschouw ik als zeer waardevol."

Dat zette me aan het denken. Ik ben dol op kinderen. Heel erg dol. Sinds een tijdje komt er elke week een tweejarige tweeling op bezoek. Niet dat ze het thuis niet goed hebben, integendeel, ze hebben buitengewoon lieve en toegewijde ouders. Maar die ouders moeten ook wel eens iets doen (klussen, werken enz) en dat is nagenoeg onmogelijk met dat olijke duo in de buurt. De liefde die ik die kinderen geef (en ik krijg trouwens minstens even veel liefde van ze terug, dus volledig altruïstisch is het niet) is niet tastbaar, maar is wel waardevol, een troostende gedachte.

Alles is liefde.