Goed bewaarde geheimen

In het algemeen geven mijn vriendinnen me weinig reden tot klagen. Ze weten me op te peppen als ik down ben (50% van de tijd) en te kalmeren als ik hyper ben (eh, de andere 50% van de tijd). Ze maken me aan het lachen, bieden me gezelschap, warmte en troost in barre tijden, plaatsen nu en dan een terechte kritische opmerking, kortom, het zijn echte vriendinnen.

Vandaag stonden ze me enigszins in de weg. Ik verklaar me nader: vanochtend was ik met 2 hele goede vriendinnen en het gesprek kwam al snel op een niet nader te noemen plek die we alledrie als idyllisch beschouwen. Een ideale plek voor lome zondagmiddagen, een plek waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Een oase van rust. In mijn enthousiasme vertelde ik dat ik erover wilde bloggen. En wel vandaag nog. 'NEEEEEEE! NIET DOEN!' reageerden deze twee dames, die over het algemeen eerder laconiek zijn, en er klonk zowaar paniek door in hun stem. Ook de levensgezel van één van hen mengde zich in de discussie.

Hun reactie valt ook te verklaren, een van de charmes van de plek in kwestie is dat nog heel veel mensen deze plek niet hebben ontdekt. Gevolg: het is er nooit onaangenaam druk is. Het is een goed bewaard 'geheim' zeg maar. Gisteren zag ik op het Franse nieuws iets vergelijkbaars. Een natuurbron in de Cévennen waar jong en oud met groot plezier in dook. Een man zei tegen de journalisten 'ik wil liever niet dat te veel mensen weten dat deze plek er is, maar ja, nu zijn jullie er'. Één van mijn vriendinnen vertelde dat ze in Spanje zoiets meegemaakt: ze had er een waterval ontdekt en had er in haar eentje met haar dochters van genoten. Twee jaar later moest je betalen om er te mogen bivakkeren. Kortom, niet elk geheim kun je bewaren, maar het is wel de moeite waard om een poging te doen.