Nieuw leven

Mijn leven is door de komst van Spike en Laïka ingrijpend veranderd. De beginperiode stond in het teken van vertedering enerzijds en ontwrichting anderzijds. Uren kon ik naar die lieve snoetjes kijken en uren...was ik kwijt aan het schoonmaken van hun poep en plas.
Het wandelen met Spike en Laïka stelde aan het begin weinig voor, ze waren eerder moe dan ik (tamelijk zorgwekkend voor wie mijn conditie kent...). Spike is zelfs meerdere keren uit protest op de stoep gaan liggen.
Ook op mijn sociale leven hebben Spike en Laïka nogal veel invloed. Zo ben ik bij heel wat dierbaren persona non grata als ik de pups bij me heb. Ook niet zo verwonderlijk, want ze hebben nu wel geleerd om niet binnenshuis te poepen (en daar ben ik al heel blij mee), maar nog niet om het plassen in huis te laten. Laatst zat ik in zak en as, 'straks ben ik mijn sociale leven kwijt'. Maar...er is hoop, ik ben druk bezig met hun opvoeding, zodat ze later overal mee naar toe kunnen en zo lang het niet zo ver is begin ik zowaar plezier te beleven aan gesprekken met andere hondeneigenaren. Nooit gedacht dat het zo ver zou komen, aan het begin werd ik nl enorm kregel van al die mensen die je aanspreken. Slaapverwekkend vond ik het, al die gesprekken over tuigjes en halsbandjes, over jack russels and beagles, over hondenuitlaatplaatsen en poepzakjes, over inentingen en dierenklinieken. Als ik met mijn vriendin Martine de honden ging uitlaten straalde zij helemaal als mensen het gesprek aangingen, terwijl ik meestal stuurs voor me uitkeek en iets mompelde in de trant van 'hier hebben we geen tijd voor'.
Mijn vriendin Martine begint overigens een nieuw leven, ze gaat terug naar La Douce France. Onze vriendin Monique organiseert vanavond een afscheidsdineetje, lief en attent.
Oude levens, nieuwe levens en momenten van geluk.