Verdriet

Verdriet. Er hangt een sluier van verdriet over dit weekend. Waarom, dat weet ik niet precies. Ik lijk verdorie Heinrich Heine wel, ich weiss nicht was es bedeuten sal, das ich so traurig bin...

Een vriendin die zich zorgen maakt om een andere vriendin, een aangrijpende film op televisie (Simon) en Thomas die vanmiddag keihard huilend thuis kwam omdat één van de pups was aangereden...de schade viel mee, het hondje Spike had geen enkele wond maar Thomas was volkomen hysterisch en had moeite met adem halen. Ik weet dat het beter is om in zo'n geval enige afstand te bewaren, me niet met mijn kind te identificeren, niet te zwelgen in zijn verdriet. Want het is zijn verdriet, zijn probleem. En ik help hem het beste als ik zelf rustig ben. Dat viel waarachtig niet mee toen ik dat rode snoetje van hem zag, toen ik merkte hoe hij naar adem snakte en grote moeite had tot rust te komen. Hartverscheurend.

Zelf heb ik de dag doorgebracht met het verplaatsen van rommel(ook al niet iets om vrolijk van te worden, maar dit terzijde)en het met de honden lopen in de regen. Woebegotten grey skies now, zoals Tom Waits zingt. Tja, er zijn van die dagen. Straks maar weer een louterend warm bad en dan morgen, zoals Sonja Barend ons in vroeger tijden toewenste, gezond weer op.