Double Trouble

Dat ik dagelijks met de pups aan de wandel ben bezorgt me soms een geluksgevoel en soms een gevoel van vermoeidheid. Het geluksgevoel overheerst. Maar vandaag liep het anders, terwijl ik met Spike en Laïka door het natte gras liep herinnerde ik me nog dat een huisarts me vertelde dat je bij vochtig weer extra moet uitkijken voor teken. Ik heb de boefjes laatst met Frontline behandeld, maar teken schijnen resistent te zijn tegen dit middel dus kocht ik gisteren Pulvex, met het vaste voornemen ze daar vandaag mee te behandelen met hulp van Thomas, na school.

Maar bij terugkeer van de ochtendwandeling was ik er niet gerust op. Ik bestudeerde het vachtje van Laïka en mijn ergste angsten werden bevestigd. Daar liep zo'n ellendig beestje, wat bij haar heel goed zichtbaar was (ze is beige gekleurd). PDP (pas de panique)zei ik tegen mezelf, ik ben immers op alles voorbereid. In theorie, althans. Ik heb een tekentang, een tekenlasso en een pincet. Eh,ergens. Vanzelfsprekend kon ik ze niet vinden, net nu ik ze nodig had. Verhit liep ik door het huis, op zoek. In de badkamer vond ik een pincet. Daar ging ik mee aan de slag. Het was geen eenvoudige zaak, het beestje had duidelijk geen zin om gevangen te worden. Terecht, overigens. Toen het eenmaal zo ver was heb ik de teek door de gootsteen gespoeld. 'Sorry beestje' zei ik, want het was niet fijn om te doen, maar het schijnt dat ze echt schade kunnen berokkenen aan de gezondheid van honden. En trouwens ook aan die van mensen. Het leed was hiermee nog niet geleden, want bij een tweede 'check' bleek er nog zo'n venijnig beestje in Laïka's vacht te zitten. Ook daar was ik even mee zoet en ook die verdween door het afvoerputje. Spike leek niets te hebben, maar dat was slechts schijn. Zijn vachtje is zwart en dat maakt het bij hem lastiger om teken te ontdekken. Maar ook bij hem zag ik toen ik beter keek zo'n spinachtig monstertje lopen, dat ik echter met geen mogelijkheid te pakken kreeg.
Wat nu?
Ik besloot de behandeling met Pulvex nu te geven, al is dat makkelijker als er iemand anders is om de hondjes vast te houden. Ik klemde de ampul tussen mijn tanden. Iets te hard. Het gevolg? Ik kreeg, à la Bridget Jones, het bittere goedje in mijn mond. Maar hopen dat het niet dodelijk is. Vloekend naar de gootsteen -alweer, een soort karmische afrekening op korte termijn-gelopen en mijn mond gespoeld. Nieuwe ampul gepakt, Spike behandeld. Daarna hetzelfde met Laïka gedaan, die zich los rukte...waardoor ik opnieuw kon beginnen. Ondertussen dacht ik zenuwachtig aan de taaie vertaling waarmee ik bezig ben en die vandaag nog af moet.

Nee, ik dacht dat het leven als thuiswerkmama een uitdaging was, maar het leven van een thuiswerkmama met twee pups is andere koek. Toch zou ik Spike en Laïka nooit willen missen. Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik aan de zwerver in het park die, alweer een tijdje geleden, een blik op de pups wierp en met een brede grijns uitriep 'DOUBLE TROUBLE'.

Indeed.