Los!

Loslaten is een kunst. Een kunst die ik niet versta, om het maar eufemistisch uit te drukken.
Mijn kind loslaten bijvoorbeeld. Nou, ho maar. Drie keer per dag stel ik me voor hoe zoonlief onder een tram komt. Ik maak me zorgen om zijn concentratieproblemen (wat moet er van hem worden?), zijn tafelmanieren en zijn muzieksmaak. Ook over andere dierbaren lig ik met de regelmaat van de klok wakker. Uiteraard ben ik ook uiterst bezorgd over mezelf. Bij het ontdekken van het minste of geringste plekje gaan de alarmbellen rinkelen. Mijn laatste uur, of in ieder geval mijn laatste jaar is vast geslagen, denk ik dan.
Maar de problemen met loslaten gaan verder. De lijst dingen die ik lastig vind om los te laten is schier eindeloos. Een opmerking die verkeerd valt, een akkefietje met een vriendin, iets dat ik heb gedaan en waarvan ik achteraf spijt heb, het houdt me niet zelden erg lang bezig. Gevangen. Gekooid.
Zelfs met dingen loslaten heb ik het moeilijk. Als ik iets kwijt ben bijvoorbeeld, kan dat me eindeloos 'achtervolgen'. De laatste tijd probeer ik daar wel korte metten mee te maken. Het is te absurd voor woorden dat ik tijd verspil aan het zoeken naar, pakweg, een markeerstift die kwijt is, terwijl ik een bak vol van die ondingen heb. In zulke gevallen doe ik nu eindelijk -beter laat dan nooit- een beroep op mijn ratio. Hoe belangrijk is die stift? Hoe zinnig is het om mijn tijd en energie te besteden aan zo'n futiliteit? En ja, natuurlijk weet ik best dat het er eigenlijk om draait dat het naar is om de controle te verliezen. Maar ook dat moeten we accepteren want één ding is zeker, er zijn heel wat dingen die we niet onder controle hebben. En hoe langer je leeft, hoe sterker dat besef. Hoeveel tijd ik nog heb weet ik niet, dat weten we geen van allen, maar ik ben vastbesloten er iets moois van te maken. Dat betekent ook dat ik aan mezelf moet en wil blijven werken want hemel, wat heb ik nog veel te leren voor een veertigjarige!

Toen ik vandaag met Laïka en Spike langs een sportschool/yogaschool liep, zag ik op een raam de volgende tekst geëtst:

How well did you live?
How well did you love?
How well did you learn to let go?

Ik houd jullie op de hoogte... Of nee, dat is iets voor anderen om te bepalen. Later. Hopelijk heel veel later.