De wielen van de bus...

Het is waarschijnlijk geen toeval dat het boek 'Hoe krijgt ze het voor elkaar?' over de lotgevallen van een werkende moeder begint met het citeren van dat bekende liedje over die wielen van de bus die maar blijven ronddraaien.

Herkenbaar, vind ik. Gisteravond had ik het erover met vriendin M,die net als ik het gevoel heeft dat het zeven dagen per week 'gaan' is. Mateloze bewondering heb ik voor moeders met meer dan één kind, want ik vind het met één kind al een hele uitdaging om alles bij te houden: de briefjes van school, de clubjes, de gegevens van vriendjes, de uitnodigingen voor feestjes. Voeg daar nog mijn eigen sociale leven aan toe (or what's left of it), mijn vertaaldeadlines, tolkklusjes en website/blog en ik kan jullie vertellen: er blijft nooit een moment over waarin ik me verveel. Helemaal nooit. Maar net als vriendin M geniet ik met volle teugen van de drukte, van de afwisseling binnen mijn activiteiten, van de enorme rijkdom (nee, niet letterlijk) van het leven als werkende moeder.

Wat ik heerlijk vind is dat ik sinds ik Thomas heb een groter beroep doe en moet doen op verschillende facetten van mijn persoonlijkheid. In het pré-Thomas tijdperk stortte ik me nogal vaak op mijn werk met een welhaast manische bevlogendheid. Nu is daar niet zo veel mee mis, er zijn heel wat ergere dingen denkbaar, maar sinds ik moeder ben voel ik me -vergeef me dit zoetsappige bericht, ook ik heb mijn zwakke momenten-compleet. Het is zoals Angelina Jolie laatst zei: "being a mother is where I belong."