Van je familie moet je het hebben

Toen ik vandaag zomaar trok aan een luikje boven mijn fornuis werd ik zowat bedolven onder het roet. Dat roet, zo werd me duidelijk, lag daar al heel lang. De schoorstenen waar kachels zijn laat ik wel eens vegen, maar dat er ook in de keuken een schoorsteen was wist ik niet. Aangezien ik enorm angstig aangelegd ben kwamen er ogenblikkelijk doemscenario's in me op. Dat fornuis, daar sta ik elke dag toch wel een tijdje boven te hannessen en wie weet wat voor schade ik aan mijn longen ik heb opgelopen tijdens het bakken van tortilla's, viskoekjes en pannekoeken. Toen ik mijn angsten tegen Thomas uitsprak reageerde hij laconiek: "ach mam, zelfs als het zo is geeft het toch niet, je bent een oud wijfje, je hebt je leven al gehad."
Hemeltje. En dat uit de mond van dezelfde jongen die als zesjarige 's avonds dicht tegen me aan kroop, zijn vingers langs mijn gezicht liet glijden en zei: "mam, als jij doodgaat ga ik op het kerkhof wonen."