Vriendschap

Het leven als thuiswerkmama (en als mens 'tout court', maar dit terzijde, mijn blog gaat immers over thuiswerkmoeders) zou schier ondraaglijk zijn zonder:
* koffie
* radio
* vriendschappen
(niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde).

Je verkeert als thuiswerkmama vaak in een vorm van isolement. De radio vormt voor mij een tastbare link met de buitenwereld, al bij het klaarmaken van het ontbijt zet ik de wereldontvanger aan en luister naar France Inter. Daarmee sla ik 2 vliegen in 1 klap: het bijhouden van de actualiteit en van mijn Frans. De radio staat in de keuken en elke keer dat ik een maaltijd klaarmaak zet ik het toestel aan. Inmiddels weet ik meer over Sarkozy en Carla Bruni dan ik ooit had willen weten...

Koffie, daar schreef ik gisteren al over, was een tijdje niet mogelijk. Kotsmisselijk werd ik er opeens van. Letterlijk. Een zwarte periode in mijn geschiedenis, want koffie is een groot onderdeel van mijn werkritueel. De Goden zijn me weer wat gunstiger gezind de laatste tijd en ik maak weer van die koffie waarvan je vermoedelijk een gat in je maag krijgt.

Gelukkig is er dan nog het derde element: de vriendschap. Wat dat betreft heb ik heel veel geluk, soms vraag ik me ook wel af of ik het verdien. Mijn vrienden zijn sprankelend en authentiek. Trouw en attent. Vergevingsgezind en warm. Gisteren was ik even op pad met mijn vriendin Monique. De laatste tijd betrap ik mezelf erop dat ik nogal aan haar 'hang', daar moet ik wat aan doen, want vriendschap moet wel gelijkwaardig zijn en blijven. Hoe dan ook, ik ken haar inmiddels alweer een jaar of 7. Nooit hebben wij nare woorden uitgewisseld en dat is voornamelijk aan haar te danken. Zelf ben ik nogal een hittepetit, zij is verzoenend. Weet de juiste toon te treffen, en die juiste toon, daar gaat het om. Ik weet nog dat ze me heel lang geleden wees op iets dat ik verkeerd deed in de opvoeding. We zaten in een café-restaurant, zij met haar dochter, ik met mijn zoon. Laatstgenoemde misdroeg zich in mijn ogen en ik beet hem toe -zoals mijn ouders dat vroeger ook wel bij mij plachten te doen-"wacht maar tot we thuis zijn", of woorden van gelijke strekking. Monique zei toen dat het waarschijnlijk geen zin had om later op dit akkefietje terug te komen, dat ik het beter of meteen kon aankaarten, of niet. Daar had ze helemaal gelijk in, Thomas was toen nog heel klein en bij kinderen van die leeftijd moet de link tussen het 'strafbare feit' en de preek of straf natuurlijk wel duidelijk zijn.
Er is denk ik niets dat zo gevoelig ligt als de opvoeding, maar door de manier waarop ze haar feedback bracht voelde ik me niet aangevallen en werd ik tot denken aangezet.
Ik ben ook blij dat Monique, verzoenend als ze is, toch duidelijk kan stellen waar het op staat. Gisteravond legde ik haar iets voor en voegde er halfslachtig aan toe ''misschien ligt het aan mij". Als ik zoiets zeg dan weet ik enerzijds dat het waarschijnlijk ook echt aan mij ligt, maar hoop ik anderzijds te horen "welnee, het ligt niet aan jou, die anderen zitten fout". Haar antwoord was echter zo klaar als een klontje: "NATUURLIJK ligt het aan jou."

Ik hoop en denk dat ik haar en de rest van mijn vriendenkring nog lang om me heen mag hebben. Want uiteindelijk draait het daarom in het leven. Alles is liefde, alles is vriendschap.