Winkelen met kinderen

Vandaag had ik eindelijk weer de gelegenheid om wat tijd door te brengen met mijn middelste zus, Florine. Samen zijn we de stad in getrokken, op zoek naar overhemden voor onze vader, die gisteren jarig was. Ook even bijgepraat onder het genot van een kop koffie.
Ze vertelde me dat ze die ochtend met haar jongste zoon een horror ervaring had gehad in de stad. Eerst bij de Appie, waar hij eerst jammerde 'neeeeee, ik wil geeeeen druifjes, weg....' om daarna hartverscheurend te huilen en bij hoog en laag te beweren 'ik wil wel druifjes, nuuuuuuu'.
Bij de Blokker was het hek helemaal van de dam, hij wierp zich op de grond, klampte zich aan zijn moeder vast, de hele rimram. Omstanders reageerden vol begrip en zeiden tegen Florine 'dat had de mijne ook, gaat weer over hoor'. Florine vertelde dat ze de buitenwereld volledig uit kan schakelen op zulke momenten, dat ze de schaamte sowieso voorbij is.
Ik vond het natuurlijk vervelend voor haar dat ze zo'n enerverende ochtend had gehad, maar dacht bij mezelf 'hè, gelukkig is Thomas dat stadium voorbij' (voor zover hij ooit in dat stadium geweest is). Dat was verkeerd gedacht, zo bleek luttele uren later. Toen Thomas en ik naar huis liepen deden we onderweg even boodschappen. Nou ja, even, we stonden tijden in de rij, spitsuur, einde van de zaterdagmiddag. Nog geen minuut later liet Thomas het pakje room (essentieel ingrediënt voor de maaltijd van vanavond) vallen. Geen halsmisdrijf zou je denken maar ik had het opeens helemaal gehad. "Dan moet je een keer een tas dragen en dan laat je de room vallen" mopperde ik snibbig. "Nou, ik heb geen zin in weer zo'n rij, dan gaan we wel naar de reformwinkel" vervolgde ik, nog altijd zeer uit mijn humeur. Zo gezegd zo gedaan, ik had echter niet gezien dat Thomas een spoor van witte tranen achter zich liet. In de reformwinkel werd hij door een aardige vrouw geholpen, terwijl ik stuurs bleef kijken. Ik zag de mensen denken 'wat een tut, die moeder', maar dat kon me weinig schelen. 'Misschien moeten zij eens een weekje in hun eentje voor een kind zorgen en fulltime werken' dacht ik nog, steeds bozer wordend. Voor 2 keer het bedrag van de room uit de AH kochten we een nieuw potje - vast heel gezond- en liepen weer huiswaarts. Toen was mijn boosheid over, maar nu had Thomas besloten te gaan mokken. Toen ik tegen hem sprak, wendde hij zijn hoofd had, wipneusje in de lucht. Maar gelukkig is Thomas geen rancuneus type en toen we eenmaal thuis waren was de boze bui van beide kanten bezworen. Einde goed, al goed.
Nu duik ik de keuken in om gratin dauphinois te maken (die mix van aardappel, room en knoflook, waar de meningen sterk verdeeld over zijn)...