Prettige kerstdagen voor alle dolende zielen

Laten we de dingen zeggen zoals ze zijn: mijn middelste zus Florine is een cookie, maar dan wel eentje met een klein hartje. Creatief is ze ook. Na een wandeling in het Haagse Bos kwam ze thuis met...afval. Van dat afval (blikjes met name) maakte ze iets moois: een kerstboom voor de daklozen,zie de foto hierboven.

Mooie mama

Jaren geleden alweer zat ik met Laura Dufour van het stijlbureau in een taxi. Het was in de Betuwe en we waren onderweg naar een high tea die Vivienne Westerhoud had georganiseerd voor de columnisten van mamas.nl. Niet geheel onterecht merkte Laura op dat de Nederlandse moeder het tamelijk bont maakt als het om slonzigheid gaat. Helaas ben ik daar zelf ook een voorbeeld van. Toen ik in een boek van Ana Johnson las 'onverzorgde mensen zijn mensen die kleren dragen waarvan ze denken dat het nog kan. Dat is niet zo' voelde ik een schok van herkenning. Sinds ik moeder ben is het op dat gebied al helemaal bergafwaarts gegaan. Het is een schrale troost maar ik zie veel moeders om me heen die weinig aandacht aan hun uiterlijk schenken, die kiezen voor gemakskleding en die soms vergeten dat ze ook nog vrouw zijn.

Ben jij een mama van jonge kids? Dan is de cursus van Karin Frenay van colorage wellicht iets voor jou. Dit is de tijd van het jaar waarin goede voornemens op de voorgrond treden, zet ze om in daden!
Voor info, ga naar:

Moedige strijd

Als tolk mag je vaak niet over je werk praten. Althans, niet in detail. Het lekken van informatie laat ik aan anderen over.
Deze week werk ik echter op een congres over gelijke kansen tussen mannen en vrouwen: de strijd die wordt gevoerd is een open strijd, dus blog ik er over. Misschien is het woord 'strijd' verkeerd gekozen omdat het de indruk zou kunnen wekken van antagonisme tussen mannen en vrouwen, dat is niet waar het hier om draait. Het gaat om het omver werpen van sociale stereotypen die ertoe leiden dat meisjes in veel landen niet naar school gaan, met alle gevolgen van dien vor hun toekomstkansen en hun zelstandigheid. Toen ik vrouwen uit Soedan hoorde praten over de moeilijke context waarin zij hun werk doen(zonder ook maar een zweem van zelfbeklag nota bene)besefte ik hoe bevoorrecht we hier zijn. Maar al te vaak valt de combinatie van werk en moederschap me zwaar (vandaar de titel van mijn blog)maar de afgelopen dagen besefte ik vooral hoeveel geluk ik heb gehad: school, een hogere opleiding, werk. Een leven in vrijheid. Zelstandigheid. Tijd voor mijn zoon.
De kansen van mannen en van vrouwen zijn nog steeds niet gelijk, ook niet hier in Nederland. De concrete projecten in Soedan, waarbij vrouwen huisbezoeken afleggen en andere vrouwen inlichten over o.a. hygiëne en gezondheid, hebben een enorme impact op de leefomstandigheden daar. Verrassend is het wellicht niet maar de afgelopen dagen hebben me weer laten zien hoe belangrijk de volgende zaken zijn: kennisoverdracht,communicatie, het versterken van vaardigheden, creatieve oplossingen bedenken daar waar de middelen beperkt zijn, solidariteit en empathie.

Inspirerend!

engel van 30 cent

Bo Derek schijnt ooit eens te hebben gezegd dat mensen die zelfmoord plegen 'simply haven't found the right place to shop'. Dit gaat wat ver, maar het is bekend dat veel mensen opknappen van een rondje winkelen. Jezelf iets gunnen, jezelf verwennen doet een mens goed. Het fijne is dat dit niet veel hoeft te kosten. Gisteren doolde ik door de stad, met een ietwat somber gemoed, maar ik werd allengs vrolijker door de magische aanblik van de besneeuwde stad (gratis en voor niks) en door een paar kleinigheden die ik in de kringloopwinkel op de kop wist te tikken, zoals het engeltje op de foto, voor 30 cent. Dus dit is mijn boodschap: al ben je blut, al is het buiten koud en al heb je kopzorgen, wanhoop niet, want er is 'retail therapy' voor elk budget.

Geweld op school

Laatst liep het uit de hand op de middelbare school van Thomas.
Jongeren van andere scholen kwamen naar zijn school om ruzie te zoeken, brachten wapens, messen en knuppels mee. Éen scholier raakte zwaargewond, de rest bleef gelukkig ongedeerd. Angstaanjagend, zulke incidenten, want iedere ouder weet: alles van waarde is weerloos.

Thomas in actie

Met het voornemen om elke dag iets in mijn blog te schrijven is het net zo gesteld als met mijn voornemen om....regelmatig te sporten, het huishouden in kleine porties te verdelen en mijn sociale leven bij te houden. Al jaren draait mijn leven om mijn zoon, mijn werk en een groepje dierbaren. Voor 'extraatjes' is weinig tijd of energie beschikbaar. Daar vecht ik al lang niet meer tegen, dat is zinloos. Zoals mijn vriendin Lind wel eens zei: "je kunt niet meer geven dan je hebt."

Soms is mijn leven dan ook een tikje saai te noemen. Het heeft iets slooms, op het apathische af. Gelukkig heb ik een zoon die beslist dynamisch is. Als klein jochie leefde hij zich uit met fietsen en judotoernooien, wat later werd het breakdancen en nu is het skaten geblazen. Hoewel ik me zorgen maak om schedelbreukfracturen en meer van die narigheid, ben ik ook blij dat hij een compleet mens is, niet alleen een hoofd maar ook een hart, niet alleen geest maar ook lichaam. Dat geldt natuurlijk voor ons allemaal, maar hij leeft en handelt ernaar. De foto hierboven is van hem in actie, onlangs. Deze foto is geplaats op de site van Tacky, een bekende skateboardingsite.

Beelden en woorden

Beeld hierboven: gisteren ging ik door weer en wind naar Hilversum voor een tolkopdracht. Dit mooie beeld trok mijn aandacht...

Een groot deel van de tijd ben ik met woorden bezig. Mijn dagen, avonden en soms ook nachten worden gevuld met woorden die ik lees, opschrijf, opzoek, uit mijn hoofd leer en vertaal. Ik kan vrolijk worden van de klank van bepaalde woorden en ik kan wakker liggen van netelige spellingskwesties zoals de beructhe tussen-en.

Wel heb ik gemerkt dat ik door de jaren heen steeds meer 'in mijn hoofd' ging zitten, terwijl een mens veel meer is dan alleen een hoofd.

Al een tijdje ben ik bewuster om me heen gaan kijken, op bescheiden schaal gaan tekenen, schilderen en fotograferen. Woorden vullen elkaar perfect aan: waar woorden tekort schieten spreken beelden boekdelen en waar beelden ontbreken kunnen woorden soelaas bieden.

Mijn tip voor elke thuiswerkmama die heel sterk op 1 ding is gericht is dan ook: neem ook tijd voor het omgekeerde. Ben je, bijvoorbeeld, de hele dag bezig met het ontwerpen van kinderkleding, rust dan 's avonds uit door een boek te lezen, zit je de hele dag aan de computer voor je werk, las dan in het weekend een computervrije dag in en trek het bos in voor een wandeling.

het leven van een ZZPer

In de Pers las ik een artikel over zzp'ers die een vaste baan de rug toekeerden en vol enthousiasme aan de slag gingen als ZZP'er, om vervolgens te constateren dat het aantal opdrachten tegenviel, de onzekerheid te groot was en het leven van een ZZP'er niet over rozen gaat. Hieruit volgde dan de beslissing om weer een vaste baan te nemen.
"Beter in loondienst en lekker uit eten dan zelfstandig verhongeren" geeft Nico Schouten, voorzitter van de vereniging voor ZZP'ers aan. Daar valt weinig tegen in te brengen. Natuurlijk wil ik niemand een hongerbestaan aanraden, maar ik zou mensen wel adviseren om eerst andere scenario's te onderzoeken, zeker als je bewust hebt gekozen voor een leven als freelancer. Zo bieden crisissen soms ook een kans om jezelf opnieuw uit te vinden, om je diensten of producten af te stemmen op een veranderend economisch klimaat. Zelf tolk ik erg graag bij overdrachten van onroerend goed. Dit gebeurt dan op een notariskantoor en het is leuk, menselijk werk, dat goed te combineren valt met de opvoeding van mijn zoon. Helaas ligt de woningmarkt al een hele tijd 'stil', waardoor ik minder van dit type opdrachten krijg. Wrang genoeg krijg ik dan wel weer meer vertaalwerk inzake faillissementen, om maar een wrang voorbeeld te noemen. Mijn ervaring is dat ik altijd voldoende werk heb, als ik maar inventief ben.

Ik besef dat ik makkelijk praten heb, ik ben al meer dan tien jaar bezig en heb een trouwe klantenkring opgebouwd. In die positie zit lang niet iedereen, daar ben ik me terdege van bewust. Tussenvormen zijn natuurlijk ook een optie: veel van mijn vakgenoten hebben een kleine baan in vaste dienst. Dit biedt zekerheid op het vlak van werk, inkomen en verzekeringen. Daarnaast voeren ze opdrachten uit als ZZPer.
Deze gulden middenweg is misschien een mooi alternatief. Think about it.

de club van slechte huisvrouwen

Er zijn in mijn leven -ik geef het met tegenzin toe-heel wat periodes geweest waarin ik een huishouden van Jan Steen had. 's Avonds aten Thomas en ik aan de borden die voor het ontbijt hadden gediend, het verschonen van de kattebak gebeurde op onregelmatige tijdstippen en vriendinnen stuurden hun kinderen naar me toe 'zodat ze leren weerstand op te bouwen tegen bacteriën.'

Die dagen liggen gelukkig ver achter me. Geld voor een huishoudelijke hulp ontbreekt en vol goede moed heb ik me op het huishouden gestort, waarbij ik mijn dierbaren regelmatig en met een zekere gretigheid om tips vraag. Mijn voorkeuren zijn duidelijk (van afstoffen, dweilen en ramen lappen word ik ronduit vrolijk), net als de meest gehate karweitjes: stofzuigen en wc's schoonmaken. Ik probeer huishouden te zien als ontspanning, als een welkome afleiding. Frusterend is wel dat het nooit helemaal op orde is hier thuis, hoe erg ik ook mijn best doe. Een overvolle vuilnisemmer, een keukenvloer met vlekken, een uitpuilende wasmand...

Daarom vond ik het zo leuk om de site www.clubvanslechtehuisvrouwen.nl
te ontdekken.

Ligt er bij jou een laagje stof op de boeken, is de bakplaat van je oven niet brandschoon? Neem dan ook eens een kijkje op die site en weet: je bent niet alleen.

Demonen

Het is niet zonder reden dat ik dit blog de titel 'dagboek van een ploetermoeder' heb meegegeven. Natuurlijk bekt het lekker, maar er zit ook een kern van waarheid in.

Dat ik mijn leven als een worsteling ervaar is voor een deel te wijten aan mijn eigen piekervermogen. Dat vermogen is aanzienlijk. Piekeren, malen, het niet kunnen loslaten van angsten...dit alles kost enorm veel energie. Tussen de 10 en 100 keer per dag zie ik mijn zoon onder de tram komen, van de trap kukelen, ontvoerd worden en ga zo maar door. Wat mezelf betreft ben ik vooral bang voor ziekte en deze angst ervaar ik ook als het om familieleden en andere dierbaren gaat. Onder deze omstandigheden is het niet zo vreemd dat ik het leven als ploeteren ervaar want al deze akelige gedachten slurpen energie. Energie die ik volop nodig heb als werkende alleenstaande moeder. Ik heb dan ook onlangs het besluit genomen er wat aan te doen en ben nu in groepstherapie (mijn leven is veranderd in een Woody Allen-film!). Ik ben nog maar net begonnen maar het doet me goed.

Omdat taal 'mijn ding' is zoek ik ook steun in mooie teksten, gedichten, liedjes, citaten. Zo ook in het zeer bekende 'serenity prayer':


God, grant me serenity to accept the things I can not change

Courage to change the things I can

And wisdom to know the difference.

Odessa

Raar is dat, onverklaarbaar bijna, hoe je op sommige steden op slag verliefd wordt en op andere...niet. Een uitermate persoonlijke kwestie ook, is me gebleken. Zo ken ik mensen die voor geen goud uit Amsterdam zouden willen vertrekken ('de meest sfeervolle stad ter wereld'), terwijl ik het er na een paar uur al benauwd krijg. Veel van mijn kennissen vinden Wenen prachtig, ik heb me er stierlijk verveeld maar had dan weer bij Boedapest het gevoel 'hier blijf ik, ik zal mijn familie en vrienden bellen om afscheid te nemen'. Steden maken veel los, bij iedereen iets anders.

Hoe dan ook, vorige maand vertoefde ik enkele dagen in Odessa, aan de Zwarte Zee. Ik was samen met mijn vader op een cruise en Odessa was ons beginpunt. Een intrigerende stad met verbluffend mooie vrouwen, veel nieuw geld en een bruisend nachtleven. Ook een stad die veel mensen kennen van de film van Eisenstein,over de Potemkin stairs. Een mix van oost en west, van continentaal en subtropisch. Het was een vreemde ervaring dat niemand me verstond als ik iets in het Engels vroeg. Dat zijn we niet meer gewend. Het sterkte me wel in de overtuiging dat taal echt een brug is waarmee je tot elkaar kunt komen. Nadat ik een tiental woordjes had geleerd (uit mijn reisgids) waren de reacties welwillender. Ik heb met volle teugen genoten van de dagen in Odessa. Toen ik in het havengebied rondliep zag ik een beeld dat me deed denken aan mijn zus Florine met één van haar zoontje. Een elegante gestalte, in vrouwelijke kleding, het haar opgestoken, die haar zoontje iets wijst, in de verte.

A Small Act. A single gesture. Limitless possibilities

Gisteravond ben ik met nieuwe vriendin/kennis/collega-moeder/inspirerende vrouw Anat Ratzabi naar een bijeenkomst van Connecting Women geweest.

De avond stond in het teken van kleine gebaren met grote gevolgen. De documentaire "A Small Act. A single gesture. Limitless possibilities" werd vertoond. Hierin is te zien hoe een arme jongen uit Kenia een mooie toekomst krijgt dankzij donaties van een Zweedse vrouw. Dit geld stelt hem in staat om scholing te krijgen en onderwijs verandert zijn leven. Het is deze jongen -een volwassen man inmiddels- die nu zelf iets doet voor arme kinderen in Kenia. Om anderen de kansen te gunnen die hij, tegen de verwachtingen in, kreeg en wist te benutten. De documentaire laat schrijnende dingen zien: kinderen die opgroeien in armoede, die moeten werken, die geen zorgeloos bestaan leiden, integendeel. Maar er is ook immens veel vreugde in te ontdekken: zo zien we de nuchtere Zweedse (of eigenlijk Duitse) vrouw, Hilda, die zegt: "als je iets goeds doet heeft dat een sneeuwbaleffect. Als je iets slechts doet helaas ook". Er zijn de blije snoetjes van de kinderen die een beurs krijgen en daarmee de kans zich te onttrekken aan een uitzichtloos bestaan. En er is inspiratie want dat doet deze documentaire met je: je gaat meteen bij jezelf te rade. Wat kan ik doen? Hoe kan ik helpen? Wat kan ik betekenen?

Een pasklaar antwoord heb ik niet. Wel heb ik vandaag iets minder boodschappen gedaan, zodat er nog wat geld was voor de daklozenkrant en voor een kleine schenking aan de stichting leukemie. Het zijn, vrees ik, druppels op een gloeiende plaat, maar tot ik iets structureels bedenk komen ze van pas. Alle beetjes helpen.

Inez van Loon

In de tijd waarin Thomas in mijn buik verbleef droomde ik al van de boeken die we samen zouden lezen. Die droom werd werkelijkheid want we hebben de eerste tien jaar van zijn leven veel plezier beleefd aan boeken die ik hem voorlas en waar hij dan weer commentaar op had. Van 'Paul en het paarse krijtje' tot aan gedichten van Annie M.G.Schmidt, van verhalen over Kleine en Grote Beer tot aan oude sprookjes toe.

Ik hoopte ook dat Thomas zelf zou gaan lezen, omdat ik zelf onnoemlijk veel troost heb geput uit (jeugd)literatuur. Thomas heeft echter een voorkeur voor non-fictie, in de brede zin van het woord. Zo was hij al van jongsafaan een groot 'etikettenlezer', zoals mijn moeder het uitdrukte, want hij las zorgvuldig alle informatie op de verpakking van voedingswaren. E-nummers, vetgehalte enz...hij moest en zou het weten. Wel vond ik het jammer dat hij geen interesse toonde in fictie. Dit veranderde deze zomer toen hij van een vriendin van mij een boek van Inez van Loon kreeg over een groep jonge skaters. Kijk, dat boeide hem wel! Skaten is zijn passie en in het boek komt het onderwerp uitvoerig aan bod, maar het gaat ook over andere dingen, zoals vriendschap, eerste liefdes, school. Thomas verslond het boek en ik kocht voor hem het andere deel (het gaat hier om een serie), dat ook in no time uit was. Zelf heb ik de boeken ook gelezen, mede om vertrouwder te raken met de wereld van skaters. Er staan zelfs hele handige verklarende woordenlijsten achterin!

Boekentips:
Skatespotting, van Inez van Loon
Switchflip, van Inez van Loon

Het is dan ook erg fijn dat Inez van Loon de mama van september is op

Meer weten over Inez van Loon?
http://tagstersmagazine.com/article/1173/skatespotting

Inez schreef ook een meisjesboek:
http://www.inezvanloon.com/nl_girls.php

Roelof

Aan onderschatte beroepen bestaat geen gebrek. Ik kan het weten, want als vertaler krijg ik om de haverklap opmerkingen te verwerken over slechte vertalingen. Ik bedoel dan niet mijn eigen vertalingen (al zijn die ook niet altijd vlekkeloos), maar vertalingen 'in het algemeen'. Een goede vertaler is als het ware onzichtbaar: wie een vertaald boek leest zou niet moeten merken dat het om een vertaling gaat. Kortom, in het gunstigste geval merkt niemand iets van je werk, in het slechtste geval maak je een fout en val je op. Geen wonder dat veel vertalers sombere, teruggetrokken wezens zijn.

Vanzelfsprekend zijn er tal van andere beroepen die veeleisender zijn dan men denkt. Nieuwslezer bijvoorbeeld. We zijn verwende televisiekijkers, merkte ik toen mijn zoon Thomas vroeger zijn ergernis uitsprak over de vele versprekingen van Philip Freriks. "Het is een mens, geen machine" zei ik dan belerend. Ook gisteravond bleek tijdens het RTL4-nieuws van half acht dat nieuwslezers geen robots zijn, maar levende wezens. Bij een item over de 2 jaar geleden overleden cameraman Storimans kreeg Roelof Hemmen het duidelijk te kwaad. Volstrekt begrijpelijk. Het deed mij er bij stil staan hoe vaak nieuwslezers zich wellicht moeten inhouden, de emoties uit hun gezicht moeten weren, hun stem stabiel moeten houden, dag in dag uit, jaar in jaar uit. Geen geringe opgave lijkt me. Ik vond het knap dat Hemmen zich zo snel wist te herpakken. Ook was ik weer extra blij met mijn leven als thuiswerkmama, want als ik de tranen niet meer kan bedwingen (wat wel eens gebeurt, met name bij vertalingen voor het internationaal strafhof) dan is de grijze poes Tofu, die altijd op mijn schoot komt zitten als ik werk, de enige getuige.

Je geld of je leven

Als ik nadenk over wat ik Thomas toewens in zijn leven dan zijn dat al die schijnbaar eenvoudige dingen die elke ouder zijn kind gunt: dat hij gelukkig wordt, dat hij zich kan ontplooien, dat hij vreugde aan liefde en vriendschap beleeft, dat het een fatsoenlijk mens wordt bovendien, die zichzelf in de ogen kan kijken.

Geld speelt een niet onaanzienlijke rol in de toekomstscenario's die ik voor me zie. Nee, ik bedoel niet dat hij een grootverdiener moet worden(die dan eh...ook voor zijn oude moeder een mooi huis koopt, alhoewel...) die voortdurend bezig is materialistisch getinte dromen na te jagen. Liever niet zelfs. Wel gun ik Thomas de vrijheid die een goede omgang met geld met zich meebrengt. Zelf ben ik daar zo onhandig in geweest dat ik bij tijd en wijle een slaaf was: soms een slaaf van mijn ambities, dan weer een slaaf van geldschulden maar altijd een slaaf

Ik denk dat het heel belangrijk is dat kinderen al op jonge leeftijd leren omgaan met geld: zakgeld en kleedgeld kunnen daarbij helpen. Zie tips van het NIBUD www.nibud.nl over deze onderwerpen en daaraan verwante zaken.

Eigenlijk zouden geldzaken ook op school moeten worden onderwezen, vanaf het einde van de basisschool bijvoorbeeld. Belangrijk is dat kinderen de waarde van geld leren kennen (en de prijs van bepaalde producten), dat ze uitgaven leren plannen, dat ze al jong leren sparen en budgetteren. Later hoeven ze dan niet te kiezen tussen hun geld of hun leven, maar kunnen ze aanspraak doen op allebei.

Boekentip voor jonge pubers:
Survivalgids geld van Caja Cazemier, uitgeverij ploegsma.

Tweelingen

Gisteravond heb ik naar Twins gekeken (een tip van de vader van Thomas, zelf deel van een tweeling), een Britse documentaire die op Canvas werd uitgezonden.

Heb geboeid zitten kijken. Nu is dat niet zo verwonderlijk, want ik heb een fascinatie voor tweelingen. Toch was het leuk om het onderwerp op een andere wijze belicht te zien. Onderzoek naar tweelingen kan van grote wetenschappelijke betekenis zijn omdat tweelingen ons veel leren over hoe sterk onze genen bepalen wie we zijn.

Het mooist vond ik het voorbeeld van twee Chinese tweelingmeisjes die waren geadopteerd (elk door een ander echtpaar, op hele andere plekken van de wereld, Noorwegen en Californië) en ver van elkaar opgroeiden maar toch al heel snel -toen ze elkaar opzochten, op zesjarige leeftijd meen ik- meteen verknocht aan elkaar raakten, dezelfde mimiek bleken te hebben en elkaar ondanks de taalbarrière (de een spreekt Noors, de ander Engels) goed begrepen. Ontroerend vond ik de reactie van de adoptiemoeder van het meisje dat in Amerika opgroeide: een ambitieuze vrouw met een druk leven. Zij had haar dochter en haar tweelingzusje geobserveerd en had er veel van geleerd "I feel I have to step back, to let her become who she wants to be and not necessarily who I want her to become." Nu heb ik geen tweeling-more's the pity-maar die woorden, die begreep ik.

L'intrus

Onlangs logeerde ik bij mijn moeder. Mijn zoon Thomas was gaan skaten en Sicco, mijn stiefvader, was tegen zijn gewoonte in ook afwezig. Mijn moeder bekeek het televisie-aanbod van die avond en sprak me toe: "jij wilt natuurlijk weer naar zo'n akelige detective kijken. Nou, niets ervan, laten we eens naar iets moois kijken, iets begrijpelijks, iets zonder bloed." Zo kwamen we ertoe om naar de Franse film 'l'intrus' te kijken. De beschrijving maakte gewag van een film die weinig uitlegt maar mooie beelden bevat. Dat sprak me wel aan, er mag best iets van de kijker worden gevergd. Deze film bleek echter het uiterste van de moegetergde kijker te vergen: un beau ténébreux op leeftijd krijgt een hartaanval -zelfs dat is onduidelijk-en laat zijn leventje achter zich om terug te gaan naar zijn roots. De thema's waar de film om draait zijn allemaal de moeite waard: vaderschap, identiteit, goed en kwaad, rijkdom en armoede, de zin van het leven. Ook bleek de fotografie inderdaad indrukwekkend. Ontspannen werd ik echter allerminst van de aneenschakeling van gebeurtenissen, niet-gebeurtenissen, bijna-gebeurtenissen, de toespelingen naar geweld en duistere geheimen, de relaties die niet worden uitgediept, problemen die niet worden opgelost en gesprekken die niet worden gevoerd. Biedt het echte leven dan niet genoeg van dit soort onbevredigende toestanden? Moeten we er ook nog naar kijken in onze eh...vrije tijd? Halverwege de film schoof een bezwete Thomas aan maar zelfs hij kon er geen wijs uit worden. Veelzeggend, want Thomas kijkt vaak mee naar detectives en begrijpt de plot altijd beter dan ik en kan verhaallijnen maanden later tot in de finesses reproduceren. Deze film was hem echter te gortig en hij haakte af, niet lang daarna gevolgd door mijn moeder. Stug bleef ik doorkijken,met grimmige blik, in de hoop dat alles op het einde zou worden opgehelderd (zoals bij een detective).Dit was, uiteraard, ijdele hoop.

Wel zag ik tijdens de aftiteling, waar ik als een zombie naar heb zitten staren, dat op een boek is gebaseerd. Wellicht kan ik dat boek ergens scoren en tijdens de vakantie lezen, to put my mind at rest.

Enne...als iemand dit leest, de film heeft gezien (dan wel het boek heeft gelezen) en alles heeft begrepen: graag een reactie!

Nieuwe mama van de maand

Speelgoed heeft iets magisch dat ons kan blijven aantrekken lang nadat onze kindertijd is vervlogen. Dat geldt voor zowat elke man die ik ken als het gaat om speelgoedtreinen en er zijn maar weinig vrouwen die niet vertederd kijken naar een mooie pop. Maar speelgoed doorbreekt voornoemde stereotypes ook met enige regelmaat: zo herinner ik me dat Thomas en ik bijna op de vuist gingen wegens onenigheid over het aanleggen van de Brio-spoorlijn. Oud speelgoed heeft vaak iets heel esthetisch: een muziekdoos, een bromtool, oude houten blokken.

Dat nieuw speelgoed er echter ook mag zijn dat weet onze nieuwe mama van de maand, Debbie Spelt, als geen ander. Zij verkoopt fris en modern speelgoed via haar webwinkel www.trendyspeelgoed.nl

Deze bezige bij heeft overigens ook een marketing service bureau: ZoWieZo en een groothandel met artikelen van Calafant, Mookie Toys en Bex Sport: www.kakels.nl

De twee dochters van Debbie zijn maar al te graag 'proefkonijn' om nieuw speelgoed uit te testen. Ook de rest van de familie draagt een steentje bij aan de bedrijven van Debbie: haar man, haar vader, haar schoonvader. Lees meer over Debbie op de thuiswerkmamasite (rubriek 'werk', 'hoe krijgen ze het voor elkaar').

Skate Edit, Thomas en Dwight

Ouder, maar niet wijzer

Dat de jaren op meedogenloze wijze voortschrijden, daar ben ik me scherp van bewust. Flauwe grapjes worden me niet bespaard. Zo vroeg Thomas laatst: "Ben je van ijzer?". Hij wachtte het antwoord niet af maar zei, gierend van de lach, "want je bent wel een oude tang." Niet bijster origineel en niet erg vleiend, maar toch moest ik glimlachen om de pret die hij had. Ook vind ik -dit is bijna taboe in deze maatschappij-ouder worden niet zo erg. Natuurlijk is het op fysiek vlak niet altijd even aangenaam: grijze haren, rimpels, stramme ledematen, wie zit daar nou op te wachten? De jaren hebben me echter ook heel veel gebracht: rust (alles is relatief...), bijvoorbeeld. Mildheid. Acceptatie. De scherpe kantjes van het leven zijn verdwenen en harde lijnen zijn vervangen door zachtere contouren. En dan heb ik het nog niet gehad over de mogelijkheid om, louter vanwege je leeftijd, jongere mensen ongevraagd van tal van adviezen te voorzien. Eerlijk is eerlijk, ik haal uit die optie alles wat er in zit en ga nogal ver in het geven van tips, het preken, het vingertje opheffen...Toen ik net moeder was hoopte ik dat ik mijn zoon Thomas zou kunnen behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt. Inmiddels weet ik wel beter maar gooi ik het -tamelijk onlogisch-over een andere boeg en probeer iedereen te behoeden voor de vergissingen die ik beging. Daar heb ik, dat laat zich raden, zowat een dagtaak aan.
Onlangs tolkte ik voor een jonge professional die een huis kocht. Ik was als tolk aanwezig bij het passeren van de akte van levering en hypotheek. De man was strak in het pak gestoken, werkte bij een internationale organisatie en was een kleine 20 jaar jonger dan ik. Toen de formaliteiten bij de notaris achter de rug waren liepen we samen een stukje op. Hij vertrouwde me toe dat hij stijf stond van de stress, dat hij de verhuizing had moeten uitstellen wegens een belangrijke rechtszaak en dat hij allicht weinig van het huis zou genieten van de teoekomst "I'm always on the road for my work.".
Daar diende zich een kans aan, dat voelde ik. Terwijl ik de jonge man streng aankeek zei ik "We'll be dead for a long time so best enjoy life while you can." Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. "I hope to be around for a long time still and, to be frank, I do enjoy my work."
Haastig nam ik afscheid, het schaamrood op de kaken.

Herinneringen

Afgelopen zaterdag waren mijn twee zusjes en ik op bezoek bij onze vader in 's Graveland, om daar met hem vaderdag te vieren. Bij ons in de familie is elke feestdag een alibi om iets lekkers te eten, in casu pofferjes bij de kraam in Laren, een kraam waar we al in onze prille jeugd kwamen. Onze grootouders woonden in het Gooi en we brachten vele zomers bij hen door.

Zondagmiddag werden we ingehaald door onze herinneringen, zo voelde het althans. Het grote huis van mijn grootouders is inmiddels al lang in handen van andere eigenaars, maar mijn vader kent de huidige eigenaars. We trokken de stoute schoenen aan en reden de vertrouwde oprit op. De geur was nog hetzelfde als vroeger. De bewoners waren thuis maar lieten ons op allerhartelijkste wijze binnen (zelf zou ik minder genereus zijn geweest, maar dit geheel terzijde). Terwijl mijn vader een gesprek aanknoopte met de heer des huizes liepen wij door het huis, door de tuin. Het is een groot huis (mijn grootouders hadden zes kinderen) en alles ademt er weelde, maar zonder schreeuwerig te zijn. Het was bijzonder om deze plek terug te zien: de lange gang boven waar wij 'schaatsten' toen er nog een gladde vloer lag, het kamertje waar wij naar de Fabeltjeskrant keken en later naar Fawlty towers, de plek waar de linnen annex snoepkast vroeger stond, de kelder waar mijn opa een soort 'huisbioscoop' van had gemaakt(de man was zijn tijd vooruit), de naar beneden hellende tuin en het zwembad, vroeger een sierlijke acht, nu een praktische rechthoek...

Het huis behoort nu andere mensen toe, die hier hun eigen herinneringen hebben liggen. Een indringer voelde ik me, terwijl ik ook weer vrolijk werd van alles wat naar boven kwam: het beeld van mijn zwaarlijvige grootouders in badjas, met badmutsen op, zich een weg naar het zwembad banend; de speelgoedgadgets die onze oma altijd wist te scoren en waarmee we vooral buiten veel plezier beleefden; de volwassenen die op een vast tijdstip gingen borrelen met cashew noten, shanghainoten en radijsjes en de manier waarop mijn grootvader mij grootmoeder altijd plaagde.

It was long ago and far away, the world was younger than today, om met Janis Ian te spreken. Met gemengde gevoelens kijk ik terug op deze trip down memory lane . Terwijl we wegreden fluisterde een stem me in: "keer niet meer terug naar plekken waar je gelukkig bent geweest, maar bewaar de herinneringen waar ze horen: ergens diep in jezelf."

Jet Crielaard

Beeldend kunstenaar en dichter Jet Crielaard leerde ik een aantal jaar geleden kennen, toen ik een cursus kinderverhalen schrijven en illustreren bij haar volgde. Jong, creatief en origineel vond ik haar. Een paar jaar later schreef ik mijn zoon Thomas in voor een graffiti-les en daar stond Jet weer, een hoogzwangere Jet.

Gisteren ontmoette ik haar in de tram met haar zoontje. De meeste vrouwen zien er een tikje slonzig uit in de eerste jaren van het ouderschap. Bij Jet is het omgekeerde het geval: ze straalde, liep er verzorgd bij en had massa's energie.
Kortom, de ene moeder is de andere niet en we zijn niet allemaal ploetermoeders.

Neem eens een kijkje op haar site:

Onthaasten in eigen land

Het verschijnsel is velen bekend: we hebben de mond vol van mooie plekken in het buitenland, maar kennen tal van moois uit eigen streek niet. De steden waar ik vroeger heb gewoond leerde ik kennen als er vrienden kwamen logeren. Tijdens het rondleiden ontdekte ik zelf allerlei nieuws. Dat ik mijn eigen land redelijk ken heb ik vooraal aan mijn tolkactiviteiten te danken: ze voerden me naar Maastricht en Rotterdam, maar ook naar Alphen, Wezep en Lisse.

Hoe dan ook, het is voor mij altijd zalig om plekken te ontdekken waar het goed toeven is, niet al te ver van huis. Reeuwijk is zo'n plek. Een dagje varen op de Reeuwijkse plassen en je voelt je herboren.

Ook proberen? Ga dan naar http://www.vakantiehuisje-reeuwijk.nl/

Aan huis gebonden doch niet gekluisterd

Er is een tijd geweest waarin ik overwoog mijn thuiswerkmamasite uit de ether te halen. Ik had last van de 7 year-itch: werken vanuit huis voelde enige tijd ondankbaar aan. Het heeft geen glamour,kan in het ergste geval zeer saai zijn of zeer afmattend en mensen denken ook nog eens dat je niet 'echt' werkt.

Hoe hinderlijk het bovenstaande ook is...ik zou het echt niet willen missen. Het is een enorme luxe om in je eigen sfeer je werkzaamheden te mogen verrichten. Mijn werkkamer is ronduit zalig te noemen en biedt plaats aan rijen woordenboeken en een snelle computer maar ook aan foto's en kindertekeningen van Thomas. Regelmatig kruipt de zilvergrijze poes Tofu op mijn schoot als ik aan het werk ben, ook ligt ze niet zelden te slapen op het kopieerapparaat. Regelmatig zijn er kleine onderbrekingen in mijn werkkamer, bijvoorbeeld als Thomas vroeger thuis is dan voorzien (les uitgevallen) en aankondigt dat hij met een paar vriendjes 'mega-veel' tosti's gaat maken. Toegegeven, het heeft lang geduurd maar ik kan nu heel makkelijk schakelen tussen werk en privé.

Wat wel essentieel is (daar kan ik niet genoeg op hameren): zorg als thuiswerker dat je regelmatig contact hebt met vakgenoten. En niet alleen via de mail!
Al tien jaar ben ik lid van een netwerk van vrouwelijke vertalers en tolken. Om de twee maanden is er een vergadering. Na een avondje met leuke collega-vertalers en tolken ga ik altijd weer met frisse moed aan de slag. Want computers en thuiswerkplekken zijn heerlijk, maar mensen hebben elkaar wel nodig. Zo eenvoudig is het.

Spring time and the living is easy

Mijn jonge jaren heb ik deels in de tropen doorgebracht: Nigeria, Sri Lanka. Mooie herinneringen bewaar ik aan beide landen, al werden beide getroffen door een burgeroorlog. Mijn vader miste de seizoenen. De laatste jaren kan ik me dat steeds beter voorstellen. Hoewel de natuur in de Tropen ook cyclisch is (nooit zal ik de moessonregens vergeten) zijn wij hier wel echt gezegend met de enorme variatie die de natuur biedt. In een periode waarin het niet zo denderend ging wandelde ik op maandagochtend altijd door park/bos Sorghvliet hier in Den Haag en de veranderingen in de natuur werden me op die manier heel duidelijk. Het bood troost en structuur. De laatste tijd gaat het weer beter en is dit wekelijkse ritueel allang weer van de baan. Toch ben ik zoals iedereen enorm blij dat het lente is: die strakke blauwe luchten, adembenemende bloesems, het frisse groen van de bladeren, het strand dat lonkt, vakanties (meivakantie, zomervakantie) die naderen. Het liedje zegt "summer time and the living is easy" maar dat geldt voor mij niet, omdat ik slecht tegen de zon en hitte kan. De lente, met haar afwisseling tussen warm en koud, onarm ik met liefde.

Nieuwe maand, nieuwe kansen, nieuwe mama van de maand

"April is the cruelest month", schijnt...Dat belooft! Ik vond de maand maart af en toe ook niet meevallen. Het gebeurt niet zo vaak dat ik humeurig word van het week-meestal ben ik al humeurig om andere redenen-maar de laatste dagen werd ik ronduit knorrig van de onvoorspelbare combinatie van zon, hagel, regen en wind.

Als ik mezelf betrap op negatief reageren op zoiets (terwijl ik er toch echt niets aan kan veranderen) denk ik dat het goed zou zijn om meer mindfulness in mijn leven te brengen. Leven in het nu, dingen met aandacht doen, een milde kijk op zaken ontwikkelen. Iemand die daar intensief mee bezig is en er zelfs een boek over heeft geschreven is Iris Bouwman, de mama van de maand april op de thuiswerkmamas-site.
Van haar hand is het boek 'Mindfulmama, praktische mindfulness voor moeders.'
Haar doel is om moeders te helpen om meer rust in hun leven te brengen door middel van mindfulness. Een mooi streven. Kijk voor meer informatie over Iris Bouwman en haar werk op de site www.thuiswerkmamas.nl

Denkend aan Scott Turow

Vorige week moest ik voor het eerst in 7 jaar in een hotel overnachten voor mijn werk als congrestolk. Nou ja, moest...ik had voor het eerst in al die jaren weer een klus aangenomen waarbij ik van huis weg moest blijven, al was het dan slechts voor één nacht. Dat ik dit al die tijd heb gelaten heeft een goede reden: ik vond het belangrijk om veel tijd met Thomas door te brengen, om er eenvoudigweg te zijn. Dat deed ik niet alleen voor hem, maar net zo goed voor mezelf. Ik vind het leuk om de mijlpalen in zijn leven mee te maken, om zijn schoolvriendjes te kennen. De hele rimram. Toen hij klein was waren er periodes dat ik meerdere nachten per week weg was en dat heb ik als heel akelig ervaren. Ik was het toen helemaal eens met Scott Turow, die in één van zijn legal thrillers de eenzaamheid van een hotelkamer beschreef: "There is no place as lonely as a hotel room at ten o'clock in the evening, when you are there because of your work. Trading your life for money."

Maar tijden veranderen. Ik wil er nog steeds heel graag zijn, maar het hoeft niet meer 24 uur per dag, 7 dagen per week te zijn. Het krampachtige is eraf. Af en toe zal ik opdrachten buitenshuis verrichten, als ik maar een goede oplossing heb voor Thomas en als het de moeite waard is. Zo zat ik dus laatst in de trein naar het Zuiden van het land. Een vermoeiende tijd achter de rug met veel akkefietjes met Thomas en een enorm hoge werkdruk. Lastige combinatie. Terwijl ik in de trein zat en mijn werk nog moest beginnen dacht ik al aan het moment waarop ik de deur van de hotelkamer achter me zou sluiten. Trading my life for money. Ik keek er stiekem al een beetje naar uit.

Nieuwe mama, nieuwe mama van de maand

Nieuwe maand...nieuwe mama van de maand op de thuiswerkmamasite.
Deze keer is het -alweer- een bijzondere dame: Margot Berends, gehuwd, moeder van twee zonen en journaliste, schrijfster en fotografe. Een veelzijdig mens, met passie voor muziek en voor yoga, voor theologie en literatuur.

Ik leerde Margot kennen via de Wereldwijzer, de basisschool waar Thomas op zat en waar haar twee zoons nog altijd op zitten. Op een woensdagochtend ging een aantal moeders koffie drinken. Margot was daar eentje van. Ze was op dat moment op zoek naar een woning. Diezelfde ochtend zou ze er eentje bezichtigen en ze vroeg of iemand zin had om mee te gaan. Ik ben dol op huizen, en al helemaal op lege huizen en was daar wel voor te porren. Margot en haar gezin wonen inmiddels al jaren in de sfeervolle woning (een bovenhuis met tuin, een zalige combinatie)in kwestie.

Margot en ik vinden elkaar aardig, dat durf ik wel te stellen, maar vanwege de deadlinedrukte en combineerstress waar we allebei mee kampen komt het er niet van om af te spreken. Dat is niet zo erg want als ik aan mijn computer zit te ploeteren zie ik Margot regelmatig voorbij fietsen, dan zwaaien of knikken we even. Als we elkaar op straat ontmoeten praten we even bij. Wie weet komt er een fase waarin we allebei meer rust hebben in ons hoofd, meer ruimte in onze agenda, meer geld in onze portemonnee en dan gaan we vast wel een keer lunchen.

Wat ik bewonderenswaardig vind aan Margot (en, om eerlijk te zijn, ook benijdenswaardig) is dat ze niet alleen heel goed is met woorden, maar dat ze ook beelden prachtig weet vast te leggen. Die combinatie vind ik bijzonder. Grappig genoeg geldt dit ook voor Anna Johnson, de vorige mama van de maand, die geweldig schrijft en mooie tekeningen maakt.Toch is de combinatie zeldzaam in mijn ervaring. En zeer de moeite waard.

Voor meer informatie over Margot kun je haar site bezoeken: www.margotberends.com
of een kijkje nemen op de thuiswerkmamasite (rubriek 'werk', rechtsonder 'Hoe krijgen ze het voor elkaar?').

Zinnen als houvast

In het boek De spitsuurclub van Marja Pronk bij uitgeverij Artemis komen veel vrouwen aan bod. En de keuzes die ze maken rond werk en zorg. In het stuk over alleenstaande moeder Marieke herken ik veel (ra, ra, hoe zou dat nou komen?).

Een passage die me in het bijzonder trof en aansprak was de volgende:
"Ooit heeft iemand me verteld dat je alles kunt doen als je kinderen hebt, als je ze maar op de eerste plaats houdt. Dus 'ik heb kinderen en ik werk daarnaast' in plaats van 'ik werk en ik heb ook nog kinderen'. Voor mij een gouden regel, en zodra ik het omdraai merk ik dat alles uit balans raakt."

Ik heb het boek alweer een paar jaar geleden gelezen, toen het net uitkwam, en heb dat altijd onthouden. Het is ook zeer herkenbaar. Als Thomas daadwerkelijk op de eerste plaats staat (en dat is 90% van de tijd zo) dan kan ik lange werkdagen maken en toch een goed, zelfs innig contact met hem onderhouden. Uiteraard helpt het feit dat ik voornamelijk thuis werk enorm. Zo zal ik vandaag denk ik wel een werkdag van 10 uur maken, maar heb ik zojuist wel met Thomas en twee vriendjes gepraat over skaten in Berlijn (jawel!) onder het genot van zelfgemaakte appelflappen. Maar vooral de emotionele prioriteit is van groot belang. Kinderen hebben bovendien een soort ingebouwde radar. Zodra je de prioriteiten omgooit en het werk voorrang verleent worden ze stierlijk vervelend. Knap vind ik dat. Kinderen hebben nog niet die behoefte aan woorden, aan zinnen, aan mantra's, aan affirmaties, aan citaten en aan gedichten die wij soms hebben. Zij kijken, zij voelen. Zij weten.

helende tijd

Thomas is nu af en toe bij zijn vader. Dit is een recente en ingrijpende ontwikkeling. Het is vooral heel fijn voor Thomas dat hij zijn vader nu leert kennen, dat hij zich nu bij zijn beide ouders (zij het apart) op zijn gemak voelt en zich geliefd en gesteund weet. Voor zijn vader is de omschakeling ook enorm, zo wist hij me onlangs te vertellen. Het is een avontuurlijk man, die nog moet wennen aan het concept verantwoordelijkheid en daar ook eerlijk voor uitkomt. Hij geniet echter wel van het ouderschap. Ook voor mij is dit een nieuwe fase: voor het eerst moet ik Thomas met enige regelmaat missen. Ik voel me bijna schuldig dat ik dit opschrijf want ik heb heel wat vriendinnen die hun kind veel meer moeten missen. Het is niet mijn bedoeling om wie dan ook te krenken. Maar goed, ik begrijp nu een beetje wat ze doorstaan.

Tegenover het gemis staat echter wel iets positiefs. Voor het eerst in jaren heb ik af en toe tijd voor mezelf. De ene keer benut ik die door tijd door te brengen met een goede vriendin, de andere keer werk ik aan een spoedklus. Nu eens mest ik een deel van het huis uit -geen overbodige luxe-, dan eens ga ik stap met een van mijn zusjes. Heel belangrijk vind ik het ook om tijd alleen door te brengen. Ik moest dan ook erg lachen toen ik in het eerste boek van Anna Johnson (drie zwarte rokjes) het volgende las: "Tijd alleen doorbrengen is goed om te herstellen. Dat betekent niet dat je de hele dag moet verpesten met in bed liggen en chocolade eten terwijl je scheldt op voorbije liefdes (...)." Wel, Anna, dat mag dan misschien niet de bedoeling zijn, maar misschien doe ik het lekker toch.

De kunst van het opvoeden

In het eerste seizoen van Desperate Housewives loopt Lynette op een gegeven moment door de supermarkt met haar tweeling in het wagentje. Het moederschap valt haar niet mee en ze verlangt stiekem terug naar haar leventje als carrièrevrouw. Maar als ze een kennis tegenkomt zegt ze:"motherhood is the best job in the world."

Ouderschap heeft wel iets weg van een baan. En toch ook weer niet. Moederen kost energie, maar geeft ook energie. Je krijgt geen salaris, wel waardering. Het is niet iets dat je alleen van 9 tot 5 doet, maar 24 uur per dag, 7 dagen per week.

Ouderschap confronteert je met je eigen zwakheden. Je kinderen vormen een spiegel. Hoe vaak gebeurt het niet dat Thomas dwars gaat doen, louter en alleen omdat ik zelf slecht in mijn vel zit en mijn onrust ongewild op hem projecteer? Hoe moet je het goed doen, jezelf in de hand houden, het goede voorbeeld geven, het leven voorleven? Daar heb ik nog geen antwoord op gevonden. Wel blijf ik zoeken, elke dag weer, de woorden van mijn vriendin Martine indachtig: "opvoeden is het moeilijkste dat er is".

gedragswetenschap

Via mijn werk heb ik de laatste tijd veel geleerd over gedragswetenschap. Mensen gedragen zich irrationeel, maar wel voorspelbaar irrationeel.

Gedragswetenschap kan nuttig zijn en een grote bijdrage leveren aan onze maatschappij. Aansprekend vind ik dit citaat van Paul Samuelson: "God must love those common folk that behavioral scientists write about, because She created so many of them."

Tegelijkertijd boezemt gedragswetenschap me angst in. Ik kan me voorstellen dat deze wetenschap misbruikt wordt. Met rampzalige gevolgen. Maar misschien geldt dat gevaar voor elke vorm van wetenschap en moeten we er vertrouwen in hebben dat kennis op dit gebied zal worden ingezet voor nobele doeleinden.

Het laatste woord is hierover nog niet gezegd.

Thuiswerken in loondienst

O, o,o, wat heeft Maxima veel kritiek over zich heen gekregen toen ze stelde dat DE Nederlander niet bestaat!

Welnu, DE thuiswerkmama bestaat ook niet. Thuiswerkmoeders zijn er in allerlei vormen: er zijn er die fulltime werken, er zijn er die 8 uur per week werken, er zijn alleenstaande thuiswerkmoeders en thuiswerkmoeders met een partner, thuiswerkmama's met 1 kind en thuiswerkmama's met 4 kinderen.

De meeste thuiswerkmama's die ik ken werken zelfstandig, maar onlangs ontving ik een bericht van Betty van der Schoot die al jaren thuiswerkt in loondienst. Telewerken wordt dit ook wel genoemd. Dat kan natuurlijk ook en is tegenwoordig in veel bedrijven en bij veel overheidsinstanties een mogelijkheid. De telewerker heeft in veel opzichten het beste van twee werelden: de zekerheid van een vast inkomen en de vrijheid om de tijd (deels) zelf in te delen. Veel telewerkers hebben een gedeelde werkweek: een deel thuis, een deel op kantoor. Dit biedt afwisseling en dat kan welkom zijn.

Werk jij in loondienst, zou je graag vaker thuis zijn en kunnen je werkzaamheden (deels) vanuit huis worden verricht? Ga dan een gesprek met je werkgever aan over de mogelijkheid om thuis te werken, wie weet wat het je brengt.

In zijn schoenen

Vorige week maandag had de werkweek een wat apart begin. Omdat ik zowel in de ochtend als in de middag een tolkopdracht had bij dezelfde notaris vroeg ik hem of ik de tussentijd (een paar uur) op zijn kantoor mocht doorbrengen.Dat mocht. Sterker nog, door een samenloop van omstandigheden mocht ik in zijn kabinet plaatsnemen. "Dan kunt u spelen dat u notaris bent" zei hij nog vóór hij het pand verliet.

Het was een bijzondere ervaring om de tijd te doden op die plek. Mooie prenten aan de muur, sjieke bureau-accessoires in overvloed, zoals een onderzetter van leer, een mooie briefopener,licht en ruimte. Tussen de bedrijven door kwam de notaris me nog zeer attent een plakje cake brengen, zodat ik niet van de honger zou omkomen. Kortom, een mooie maandag.

Toch was ik na thuiskomst weer blijer dan ooit met wie ik ben, ondanks al mijn sporadische jammerklachten. Het bevalt me prima om een thuiswerkmama te zijn die de opdrachten buitenshuis weer geleidelijk aan oppikt. Maar thuis is de basis: met mijn eigen zoon en in mijn eigen sfeer.

Het is zalig om af en toe in de huid van een ander te kruipen (en als ik simultaan tolk is dat precies wat ik doe) maar als ik dan weer mezelf kan zijn, in al mijn onbeholpenheid, dan ben ik opgelucht. Misschien is dat wel 'thuiskomen in jezelf'.

You gotta move

De ANWB heeft prachtige reclames. Ook de begeleidende muziek is toepasselijk en zorgvuldig gekozen. Hoe sjachrijnig ik ook ben, van 'you gotta move' word ik altijd weer vrolijk.

Laatst was er een informatie-avond op de middelbare school van Thomas. Hij belde me vanuit de centrale hal met de vraag of twee vriendjes mochten blijven slapen. Dat mocht. Dit betekende wat gehannes met matrassen en beddegoed maar ik vind het altijd leuk om de vrienden van Thomas te leren kennen. Op de basisschool ging dat automatisch, nu ligt dat anders. De vrienden in kwestie zijn net wat ouder dan Thompie, zitten ook een klas hoger. Aardige jongens. Natuurlijk werd er die nacht weinig geslapen en veel 'gekeet'.
De volgende dag moest ik werken aan een ingewikkelde vertaling over scheepsrecht. Ik moest de jongens in kwestie dus zien eh...weg te werken. Dat viel nog niet mee want na zo'n nacht zijn pubers brak. En sloom, o zo sloom! Ik dacht dat Thomas erg was. Dat is hij ook, maar hij is niet de enige. We hebben met z'n allen ontbeten, waarna de heren wilden douchen. Op zich mooi maar o jeetje, wat nam dit een tijd in beslag. Daarna werd er weer sloom op de bank gehangen.
"Jongens" zei ik tenslotte "het is mooi geweest. You gotta move!".
"Mam" zei Thomas "je was wel een beetje bot tegen mijn vrienden. Maar wel grappig bot."
Met nieuwe energie stortte ik me op de wereld van bevrachtingsovereenkomsten, bare boat charters en wat dies meer zij.

De geest moet waaien, de handen moeten wapperen...

Geluk is niet altijd daar waar je het verwacht. Ontspanning ook niet. Als ik al eens een hele avond doorbreng op de bank met glossy tijdschriften of -nog erger- de hele avond televisie kijk of de hele ochtend in bed lig te rotten voel ik me daarna helemaal niet bijgetankt, wel integendeel.

Om me ontspannen te voelen, en compleet, moet ik een beroep doen op alles wat ik in me heb. Nu is dat bij mij niet zo heel veel, dus dat scheelt...Mijn lichaam en mijn geest, mijn emoties en mijn ratio, mijn handen en mijn hersens. In dat verband is 'fröbelen' een ware uitkomst. Zalig vind ik het om elke dag wel even tijd te schenken aan tekenen, schilderen of gewoon plaatjes plakken. Het is fijn om niet te hoeven nadenken en de beelden zijn een weldaad voor mijn ogen. Aan het succes van het prachttijdschrift Flow te oordelen zijn er veel mensen die hiervan genieten.
Dit juich ik enorm toe. De mens raakt steeds verder van zijn medemens verwijderd (denk aan de scanners bij de AH, die het contact met de caissière vervangen, een gruwelijke uitvinding m.i.) en dat is al erg genoeg, maar als iedereen zichzelf kwijtraakt is het einde zoek. Gelukkig is er altijd een weg terug.

Nieuw op de thuiswerkmamasite: Anna Johnson

Anna Johnson met haar zoontje Marcello, foto gemaakt door Holly McCauley
www.hollymccauley.com

Onlangs dreigde één van mijn vriendinnen ermee om de vriendschap op te zeggen als ik het weer over Anna Johnson zou hebben. Ik hoop maar dat ze dit niet leest!

Maar de waarheid is dat thuiswerkmama's niet alleen een werkschema en deadlines nodig hebben, ze hebben ook behoefte aan een rolmodel. Ik in ieder geval wel. Mensen die positieve keuzes maken, die energie uistralen, die liefde hebben voor hun werk en een originele kijk op het leven tentoonspreiden...die mensen zijn schaars en Anna Johnson is er eentje van.
Zij is de nieuwe mama van de maand, zowel op mijn Nederlandse site www.thuiswerkmamas.nl als op de Engelse variant www.businessandiapers.com

Anna's boek 'YummyMummyManifesto' (ook in het Nederlands verkrijgbaar), dat over zwangerschap en het vroege moederschap gaat, las ik toen Thomas al wat ouder was. Een boek met fraaie illustraties, recepten, anecdotes en tips. Heerlijk geschreven, leest als een trein. Ideaal ook als cadeau voor aanstaande/jonge moeders. Onlangs las ik Anna's eerste boek, een algemeen 'zelfhulpboek' voor vrouwen maar zonder de moraliserende toon die zelfhulpboeken soms hebben. Een uitermate geestig en handig boek met een luchtige toon. Anna legt nu de laatste hand aan haar nieuwe boek 'SAVVY CHIC: THE ART OF MORE FOR LESS'. Ik kijk al naar deze uitgave uit want zij lijkt me bij uitstek het type vrouw dat met een klein budget toch een feest van het leven kan maken. Ik ga het boek zeker kopen. Althans, als ik er tegen die tijd het geld voor heb...

Paul Sebes / Selexyz

Boekhandel Selexyz in de Haagse passage -hier blogde ik al eens over - is een absolute aanrader. Een prachtige mengeling van literatuur en architectuur. Een enorm aanbod aan kranten en tijdschriften. Koffie en bagels. Bekwaam personeel.
Met enige regelmaat ben ik daar te vinden terwijl ik de Paris Match doorblader onder het genot van een espresso of een nieuw boek van Siebelink aanschaf, ik noem maar wat.

Gisteren hield literair agent Paul Sebes er een lezing om zijn boek over het schrijven van een bestseller te promoten. Hij vertelde over de diensten die zijn agentschap verleent: het voeren van PR-campagnes om boeken in de markt te zetten, het geven van schrijfcursussen en masterclasses, het bemiddelen bij commerciële opdrachten (bijvoorbeeld in de reclamewereld),het lanceren van een website om jongeren aan het lezen en schrijven te krijgen (binnenkort in de lucht www.pulpfictie.nl) en tenslotte de primaire vertegenwoordiging. Dat laatste is de core business van het agentschap van Sebes: de belangen van auteurs behartigen en bemiddelen tussen auteurs en uitgeverijen. Een kleine twee uur lang vertelde Sebes over zijn werkzaamheden. Hierbij gaf hij handige tips: als aspirant-schrijver dien je enerzijds realistisch te zijn (het aanbod aan manuscripten is vele malen groter dan de vraag, het Nederlandse taalgebied is klein...kortom, de beperkingen zijn legio) en anderzijds te blijven dromen, in jezelf blijven geloven. Hilarische anecdotes volgden, waarin Sebes vertelde over de opdringerige manier waarop mensen zichzelf en hun manuscript soms presenteren. Ik bleef er bijna in toen hij nadeed hoe mensen hem toespraken met "Nou, als dit verhaal naar buiten komt gaan er koppen rollen. Groepsverkrachtingen onder hypnose. Cannibalisme...". En dan die reactie als ze nul op het rekest kregen. "Jij begrijpt het niet, Paul. Jij bent te klein voor mij. En is dit nou je kantoor? Mmmmm....en dat voor het grootste literair agentschap van Nederland....". Kortom, wat je vooral niet moet doen kwam ook uitgebreid aan bod.

Sebes raadt aspirant-schrijvers zorgvuldigheid aan. 'Er staan regels op de site over het inzenden van manuscripten. Houd je hieraan.' Klinkt voor de hand liggend, maar schijnt lang niet altijd te worden nageleefd. Andere tips van Sebes: wees vriendelijk, persoonlijk en tegelijkertijd zakelijk. Geef de ontvanger wat aandacht. Duid je eigen boek, je eigen thema. Wees authentiek.

Ook kregen we een kijkje in al het werk dat moet worden verricht vóór een boek klaar is voor een uitgever. Duizelingwekkend.

Ook positief vond ik de ietwat onverwachte bescheidenheid die Sebes aan de dag legde. De man staat als een huis achter zijn concept, weet wat hij waard is, benadrukt steevast dat hij de grootste literair agent van Nederland is en dat hij enorm veel voor elkaar kan krijgen maar zei gisteravond ook: "Er zit geen roman in mij. Die innerlijke drang om een verhaal te vertellen heb ik niet." Het was een mooie avond.

Winterkoning

De laatste tijd maken de media tot vervelens toe gebruik van de uitdrukking 'koning winter'. Kranten kopten met 'Koning winter houdt Nederland in ijzeren greep' en ook op het journaal werd deze term veelvuldig gehanteerd.

Afgelopen vrijdag kreeg ik L en J te logeren. L en J zijn vierjarige tweelingzusjes die mij onvoorstelbaar dierbaar zijn. Ik ervaar het als een voorrecht om zo af en toe tijd met ze te mogen doorbrengen. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat elke seconde genieten is. De meisjes hebben op school heel veel geleerd over vogels en hadden de mond vol van reigers, buizerds, roodborstjes en wat dies meer zij.
Gretig maakte ik van de gelegenheid gebruik om met de dametjes eindeloos te bladeren in alle prachtige boeken die ik heb over vogels (al is mijn kennis op dit vlak echt bedroevend, maar dit terzijde). L en J zijn perfect tweetalig en spreken zowel Nederlands als Tsjechisch. Wat ik nog niet wist is dat hun vader tweetalig Nederlands en Frans is en dat ook de Franse taal hun belangstelling heeft. Daar kwam ik echter wel achter toen L midden in de nacht bij mijn bed kwam staan, zachtjes in mijn arm kneep en vroeg 'Hoe zeg je winterkoning in het Frans?'. Toen ik haar het antwoord schuldig moest blijven liep ze stampvoetend terug naar haar bedje en mopperde 'Nu vind ik je niet meer knap, want je kent niet alle woorden.' Het was drie uur in de ochtend.

Voor wie het weten wil (en voor de rest): winterkoning is in het Frans troglodyte.

WERELDWIJZER

Thomas heeft een prachtige tijd gehad op zijn basisschool DE WERELDWIJZER in Den Haag. Een kleinschalige school, die hem geborgenheid bood. Een school met een zeer bevlogen, enthousiast en competent team. Een gemengde school, die een afspiegeling vormt van de levendige Zeeheldenbuurt waarin de school is gevestigd. Hier leren jonge kinderen met verschillende achtergronden en geloofsovertuigingen met elkaar spelen. Jong geleerd is oud gedaan.

De politiek heeft de mond vol over het belang van kleine en gemengde scholen. In theorie is iedereen een voorstander. In de praktijk ligt een en ander genuanceerder.
Zo is het maar de vraag of de Wereldwijzer kan blijven bestaan.

Vandaag kwam ik weer in contact met mensen die een belangrijke rol spelen voor de Wereldwijzer, zoals Connie Burgers, die de directie assisteert en die zich sinds jaar en dag inzet voor zowel de Wereldwijzer als de Heilig Hartschool. En Brenda Fidder, een betrokken ouder en de leidende figuur achter het initiatief 'Red de Wereldwijzer'. Vurig hoop ik dat hun inspaningen niet voor niets zullen zijn.

En wie dit leest, in Den Haag woont en een kind heeft dat binnenkort naar de basisschool gaat...raad ik aan om een kijkje te gaan nemen in de Roggeveenstraat of op de site www.wereldwijzer.com

Relativeren

Zelfmedelijden is een kunst en ik ben er zeer goed in. Regelmatig ga ik mopperend door het leven, één brok zelfbeklag. Mijn neus is te lang, mijn banksaldo te laag, mijn liefdesleven een ramp, mijn vrienden schaars, mijn opdrachtgevers veeleisend. O,o,o, wat heb ik het toch zwaar! De kachel doet het niet, de computer heeft kuren en de buren maken herrie.

Gelukkig zijn er de nodige kansen om te relativeren.
Toen ik het onlangs met een jongen die op bezoek was had over geldgebrek van Thomas en mij zei hij, to the point "nou, Thomas heeft net een pet van 25 euro gekregen dus echt arm zijn jullie heus niet."
Vandaag was het mijn werk dat me met mijn neus op de feiten drukte. Via een klant kreeg ik het verzoek om vertaalwerk te verrichten voor Haïti. Het ging, heel concreet en heel schrijnend, over de manier waarop je van een auto een plek maakt om in te schuilen, om in te wonen. Met een brok in mijn keel vertaalde ik de praktische instructies. De stemming werd er niet beter op toen een particuliere klant zich meldde, hij wilde graag hulp bij de vertaling van een formulier. De man is afkomstig uit Irak en maakte zich druk om de enorme waslijst aan vragen die hij moest invullen over zijn militaire verleden. "We moesten wel, er was geen keus. Als je drie dagen niet kwam opdagen dan werd je neergeschoten en moesten je ouders de rekening betalen voor de kogel." Zo'n confrontatie met de harde realiteit maakt altijd meer indruk op me dan welk nieuswbericht ook, misschien omdat berichten op het nieuws veelal over grote aantallen gaan, te groot voor mijn bevattingsvermogen. Enorm motiverend is het in ieder geval wel, want je kunt dan niets anders doen dan je voornemen om een goed mens te zijn. Een goed mens dat minder klaagt, bovendien.

Hulp bij grauwe dagen

Het weer geeft de Nederlander altijd wel iets om over te klagen. Zijn we net verlost van de ongemakken die sneeuw en ijzel met zich meebrachten is het nu opeens weer grauwheid troef. Zelf klaag ik enthousiast mee, natuurlijk!

Om de grauwheid het hoofd te bieden kan er natuurlijk van alles worden gedaan. De tijd ontbreekt om een lange lijst met ongevraagde adviezen te geven, dus ik houd het bij één tip. Ik word altijd enorm blij van de producten van PIP. Happy products for happy people...



Neem zelf eens een kijkje om te zien of dit mooie assortiment ook op jou een stemmingverhogende werking heeft!

Pascal Mercier

Een paar zomers geleden las ik Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier. Een heerlijk boek, vond ik. Uitstekend geschreven, intelligent en van een traagheid die me aan Javier Marias deed denken.

Aanrader.

Hieronder citeer ik een passage:

"Het is een vergissing te denken dat in een leven de beslissende momenten waarop de vertrouwde richting voor altijd verandert, vol luide en felle dramatiek moeten zijn en gepaard gaan met hevige gemoedsaandoeningen. Dat is een kitscherig sprookje waarmee dronken journalisten, op aandacht beluste filmregisseurs en schrijvers in wier hoofd het eruitziet als in een roddeblaadje, de wereld hebben opgescheept. De waarheid is, dat de dramatiek van een het hele leven bepalende ervaring er vaak een is van een ongelooflijk milde soort. Die heeft zo weinig gemeen met een knal, een steekvlam en een vulkaanuitbarsting, dat de ervaring meestal niet wordt geregistreerd op het moment dat zij wordt ondergaan. Als een ervaring haar revolutionaire gevolgen ontplooit en ertoe aanzet dat een leven in een geheel nieuw licht wordt gedompeld en een totaal nieuwe melodie krijgt, dan doet ze dat geruisloos, en in die schitterende geruisloosheid ligt haar bijzondere adel."

Geluk

Over geluk is al ontzettend veel geschreven (toegegeven, over ongelukkig zijn nog veel meer!), maar dit is en blijft een inspirerend thema.

Daarom geef ik jullie graag de volgende link door, een tip die ik overigens weer kreeg van uitgever Marieke Hoogwout van Reunion:
Iemand die zelf ook geluk uitstraalt. En ik kan het weten want ik heb haar een aantal keer mogen ontmoeten.

De link is naar het project van Gretchen Rubin:


Daarnet wierp ik een blik op en vond meteen handige tips over het belang van goede nachtrust, bijvoorbeeld, en over de waarde van het zetten van kleine stappen.

Ook Loesje schrijft over geluk. "Geluk is een richting, geen punt."

Graag zou ik hier van alles aan willen toevoegen, maar dan kom ik in de knel met de tijd. En dat geluk ook een kwestie is van je grenzen kennen, je prioriteiten stellen en zuinig zijn op je energie...dat heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Beter laat dan nooit....

Tegendraads

Toen ik veertig werd (al 2 jaar geleden,horreur...) sprak mijn moeder me toe tijdens een etentje met de familie. "Je bent altijd heel erg eh...je eigen weg gegaan. Je keerde vanaf dag één je kont tegen de krib." Daarna volgden er liefdevolle woorden over dichtbij jezelf staan, intens leven en veel geven...

Mijn moeder heeft helemaal gelijk. Voor mij is het bevrijdend om de dingen op een eigenwijze manier te doen. Wel een kind, geen man. Wel een ruim huis, geen luxe. Wel hard werken, maar niet voor een baas. Ook kleine tegendraadse gebaren kunnen me opvrolijken. Zo ben ik de dag uiterst braaf begonnen: vroeg op, stevig ontbijt, Thomas voorzien van gezond eten in zijn broodtrommel en wat kleingeld voor de kantine en me daarna vol overgave -ik stond er zelf van te kijken-gestort op de boekhouding. Daar staat tegenover dat ik een zak Engels drop heb genuttigd bij wijze van lunch, eindeloos heb lopen kletsen met mijn loodgieter en midden op deze grauwe dinsdagmiddag een heerlijk warm bad heb genomen, onder het genot van zoethoutthee en de muziek van Leonard Cohen. Hoezo, ploetermoeder?

Mijn tips van de week voor mensen die last hebben van een dipje wegens het grauwe winterweer:
-Doe alsof het zomer is, al was het maar in de keuken...maak gazpacho als vooraf en maak een ovenschotel met sardientjes, tomaat en citroen.
-Trek iets aan in een kleur die je normaal nooit draagt.
-Bel een oude vriend of vriendin die je al in geen weken/maanden of zelfs jaren hebt gesproken. Of neem juist contact op met een nieuwe kennis met wie het klikt.

En eentje die ik van Anna Johnson heb, in haar strijd tegen slonzigheid:
-Geniet van je uiterlijk, wees zichtbaar. Probeer een nieuwe kleur lippenstift uit of experimenteer met accessoires.

Vóór je het weet zijn de winterblues verleden tijd.

Troostende letters

Thomas heeft een boekenkast om trots op te zijn. Althans, dat is mijn mening. Naast de klassiekers uit mijn eigen jeugd (van Tom Sawyer tot Pietje Bell, van Annie M.G tot Astrid Lindgren, van Jan Terlouw tot Paul Biegel)bezit hij boeken van Toon Tellegen, Koos Meinderts en Paul van Loon. De hele reeks van Harry Potter. Spannende boeken van eigen bodem (Carry Slee) en uit het buitenland (Horowitz).Stripverhalen plenty, van Suske & Wiske tot Kuifje. Ook zelfhulpboeken ontbreken niet in zijn collectie en zelfs ik kijk likkebaardend naar zijn boeken over manga's tekenen, surfen, zeilen en wat dies meer zij. Prachtige uitgaven.

Helaas valt liefde voor boeken niet af te dwingen. Al meer dan eens gaf Thom me te kennen dat hij niet zo dol is op boeken. Gelukkig zijn er uitzonderingen. Elke week gaan we een keer samen naar de bibliotheek (de grote openbare bibliotheek van Den Haag, aan het Spui)en dan slagen we altijd. Zo heeft hij daar laatst boeken over de eerste wereldoorlog geleend (een passie van zijn vader) en is hij een trouw bezoeker van de muziekafdeling.

Zelf put ik al zo lang ik me kan herinneren plezier uit boeken. En niet alleen plezier maar ook inspiratie, herkenning, afleiding en kennis. In mijn vriendenkring -en dan met name bij de vrienden van een jongere generatie- zie ik de liefde voor boeken gestaag afnemen. Ze vinden boeken wat duur, onhandig om in huis te hebben (ze nemen veel plaats in, trekken stof aan, zijn zwaar om te tillen). Veel jonge mensen vinden dat ze alles toch wel op Internet kunnen vinden. Ik geef toe dat het wat heeft, die minimalistische en frisse interieurs. Een stuk leger en overzichtelijker dan bij mij. Maar voorlopig blijf ik boeken koesteren en op dagen zoals deze (buiten is het koud en onbehaaglijk, Thomas is naar een vriendje en het is stil in huis) is het heerlijk om me in andere werelden te kunnen verdiepen, vanuit een hoekje op de bank.

Aanrader: Breitnerlaan

Dit blog heb ik dan wel 'dagboek van een ploetermoeder' gedoopt (bekt lekker!) maar ik voel me lang niet altijd een ploeteraar. Integendeel, regelmatig voel ik me de koningin te rijk met een werkschema dat ik rond Thomas kan plooien,afwisselende opdrachten en een ietwat bouwvallig doch sfeervol en ruim huis. Het kan slechter!

Ook is het met deze barre koude een enorme luxe om grotendeels thuis te werken. Vanuit mijn werkkamer zie ik mensen zich een weg banen door regen, sneeuw en ijzel, terwijl ik mijn geld verdien...op mijn sloffen. Letterlijk,dan.

De laatste week voelde ik me echter volop ploetermoeder. Keelpijn, liefdesverdriet en geldgebrek zijn op zich al vervelend genoeg maar als opeens alle werkapparatuur gaat haperen (ik kon niet meer mailen, niet meer Internetten en niets meer printen) is het lastig om dingen van de zonnige zijde te zien, zullen we maar zeggen. Welwillende vrienden die met tips kwamen van het kaliber 'soms helpt het om de stekker er even uit te trekken' kon ik wel schieten, want dat had ik natuurlijk al lang en breed geprobeerd, telefoontjes naar help desks wierpen geen vruchten af en in een computerwinkel om de hoek werd ik zo akelig behandeld dat ik het etablissement verliet, de winkelier een spoedig faillissement toewensend.
Nadat ik 2 nachten aan een stuk al het mogelijke en onmogelijke had geprobeerd, inclusief het uit elkaar halen van het modemkastje en het vervangen van kabels moest ik me gewonnen geven. Erg akelig. Maar mijn moeder wist, zoals altijd, raad. Haar advies was om contact op te nemen met de ict experts van de Breitnerlaan. Zo gezegd zo gedaan. Ze zijn vandaag gekomen, hebben de boel aan de praat gekregen en advies uitgebracht. Een opluchting, want maandag heb ik een deadline.

Voor thuiswerkmama's uit Den Haag en omstreken de gegevens van deze bekwame en klantgerichte professionals:
Breitnerlaan ICT computer experts
Breitnerlaan 299
2596 HA Den Haaag
070 3264518
www.breitnerlaan.nl

Overigens ook voor thuiswerkmama's elders in het land een aanrader, want ze hebben ook een telefonische help desk die uitstekend schijnt te werken.

Zelf ben ik blij dat ik weer een reden minder heb om me in zelfmedelijden te wentelen...

Terug naar de PC

Daar ben ik weer, na een lange periode van afwezigheid. Niet terug naar de kust (al woon ik op een kwartiertje fietsen van Scheveningen), maar terug naar de PC. En dan bedoel ik helaas niet de PC Hoofstraat te Amsterdam, maar terug naar mijn eigen trouwe personal computer.

Ruim zes maanden lang was ik niet bij machte om iets aan mijn blog of site te doen. Perikelen op privé-gebied lagen hieraan ten grondslag. Het leven zelf hield me in een ijzeren greep en alles wat ik naast de hoofdzaken (de zorg voor Thomas, de zorg voor het gezinsinkomen en het contact met een handjevol dierbaren) pleeg te doen moest wijken.

Nu is er weer wat rust in de tent en heb ik weer heel veel zin om weer de handen uit de mouwen te steken en aan mijn sites en blogs te werken. Zo las ik in LOF een oproep van een vrouw die graag tips wil over de combinatie werken en pubers. Een begrijpelijke vraag. Ik heb -God zij geprezen- slechts één puber maar ik ervaar de combinatie werk en zorg nu niet als eenvoudiger dan toen Thomas op de basisschool zat. Enerzijds is het wel zo dat Thom veel meer op eigen benen staat dan vroeger, best een aantal uur alleen thuis kan blijven en het ook begrijpt als ik over opdrachten vertel. Anderzijds is het zo dat hij bijna dagelijks ruim voor drie uur weer thuis is, niet zelden in het gezelschap van vrienden die even luidruchtig zijn als hij. Me concentreren op een vertaling voor de president van de Hoge Raad terwijl Thomas en zijn kornuiten Nirvananummers coveren vergt het uiterste van deze ploetermoeder. En als ik mijn toevlucht zoek tot troosteten grijp ik vaak mis. Althans...dan blijkt alleen de verpakking van het eten nog in de ijskast te liggen. GRRR!
En dan heb ik nog relatief makkelijk: ik heb slechts één kind -lekker overzichtelijk zou je denken- en kan mijn klussen grotendeels vanuit huis verrichten. Wat te denken van andere alleenstaande moeders die wel aan kantoren en aan kantoortijden gebonden zijn?

Wie heeft er tips voor moeders van pubers?
Stuur een mailtje naar vertaalslag@planet.nl

En nog even een overzicht van mijn sites:
www.thuiswerkmamas.nl
www.businessanddiapers.com
www.vertaalslag.net