Winkelen met kinderen

Vandaag had ik eindelijk weer de gelegenheid om wat tijd door te brengen met mijn middelste zus, Florine. Samen zijn we de stad in getrokken, op zoek naar overhemden voor onze vader, die gisteren jarig was. Ook even bijgepraat onder het genot van een kop koffie.
Ze vertelde me dat ze die ochtend met haar jongste zoon een horror ervaring had gehad in de stad. Eerst bij de Appie, waar hij eerst jammerde 'neeeeee, ik wil geeeeen druifjes, weg....' om daarna hartverscheurend te huilen en bij hoog en laag te beweren 'ik wil wel druifjes, nuuuuuuu'.
Bij de Blokker was het hek helemaal van de dam, hij wierp zich op de grond, klampte zich aan zijn moeder vast, de hele rimram. Omstanders reageerden vol begrip en zeiden tegen Florine 'dat had de mijne ook, gaat weer over hoor'. Florine vertelde dat ze de buitenwereld volledig uit kan schakelen op zulke momenten, dat ze de schaamte sowieso voorbij is.
Ik vond het natuurlijk vervelend voor haar dat ze zo'n enerverende ochtend had gehad, maar dacht bij mezelf 'hè, gelukkig is Thomas dat stadium voorbij' (voor zover hij ooit in dat stadium geweest is). Dat was verkeerd gedacht, zo bleek luttele uren later. Toen Thomas en ik naar huis liepen deden we onderweg even boodschappen. Nou ja, even, we stonden tijden in de rij, spitsuur, einde van de zaterdagmiddag. Nog geen minuut later liet Thomas het pakje room (essentieel ingrediënt voor de maaltijd van vanavond) vallen. Geen halsmisdrijf zou je denken maar ik had het opeens helemaal gehad. "Dan moet je een keer een tas dragen en dan laat je de room vallen" mopperde ik snibbig. "Nou, ik heb geen zin in weer zo'n rij, dan gaan we wel naar de reformwinkel" vervolgde ik, nog altijd zeer uit mijn humeur. Zo gezegd zo gedaan, ik had echter niet gezien dat Thomas een spoor van witte tranen achter zich liet. In de reformwinkel werd hij door een aardige vrouw geholpen, terwijl ik stuurs bleef kijken. Ik zag de mensen denken 'wat een tut, die moeder', maar dat kon me weinig schelen. 'Misschien moeten zij eens een weekje in hun eentje voor een kind zorgen en fulltime werken' dacht ik nog, steeds bozer wordend. Voor 2 keer het bedrag van de room uit de AH kochten we een nieuw potje - vast heel gezond- en liepen weer huiswaarts. Toen was mijn boosheid over, maar nu had Thomas besloten te gaan mokken. Toen ik tegen hem sprak, wendde hij zijn hoofd had, wipneusje in de lucht. Maar gelukkig is Thomas geen rancuneus type en toen we eenmaal thuis waren was de boze bui van beide kanten bezworen. Einde goed, al goed.
Nu duik ik de keuken in om gratin dauphinois te maken (die mix van aardappel, room en knoflook, waar de meningen sterk verdeeld over zijn)...

Mooie mix

Vandaag mocht ik tussen de bedrijven door gaan tolken op een notariskantoor.
Het is sinds een paar jaar verplicht om een tolk in te zetten als mensen die de Nederlandse taal niet machtig zijn een huis in Nederland kopen. De tolk vertaalt dan de inhoud van de akten van levering en hypotheek die door de notaris worden voorgelezen en toegelicht.

Voor mij is dit een leuke 'nevenactiviteit'. Ik doe het werk uitsluitend onder schooltijd en Den Haag, waardoor mijn bestaan als thuiswerkmama niet in het gedrang kom en ik werk voornamelijk voor een notariskantoor hier zowat om de hoek, waardoor ik weinig tijd kwijt ben. Het is bovendien mensenwerk (en mensen, die mis ik soms wel in de cocon van mijn werkkamer), want je biedt op een bescheiden manier ondersteuning aan mensen die iets ingrijpends doen, een huis kopen doe je immers niet zomaar.

Nu ga ik nog snel vertalen en daarna Thomas halen...

Reactie van Monique

Terwijl ik me afvroeg wat Monique zou vinden van mijn wel heel openhartige uitlatingen, kreeg ik een lieve mail van haar met een reactie.
Hieronder kopieer ik die reactie:
Bijna elke dag heb ik even contact met Anne Marijn, sowieso door middel van haar blog. Deze heb ik ingeschakeld als startpagina zodat, als we elkaar niet hebben gezien, ik toch weet wat haar bezig heeft gehouden. Vandaag lees ik haar lieve woorden...over mij, over onze vriendschap. Het is geen straf hoor, om haar vriendin te zijn. We hebben veel aan elkaar gehad, zeker de laatste maanden. Ik ben blij met haar! En ook blij dat ze thuiswerkmoeder is. Daardoor maakt ze vaak tijd voor mij, voor koffie of lunch bij Crunch. Met haar humor weet ze me altijd op te vrolijken en ik en blij dat ze regelmatig advocaat van de duivel speelt voor mij. Kortom, ik ben even blij met haar als zij met mij!!
Leuk, want op deze manier wordt deze blog geen one-woman show, maar spreekt ook eens iemand anders, verfrissend!
Haar woorden maken me blij, maar ik zit tegen een deadline aan te hikken, dus ga ik weer aan de (vertaal)slag, maar wel weer met extra energie en goede moed.

Vriendschap

Het leven als thuiswerkmama (en als mens 'tout court', maar dit terzijde, mijn blog gaat immers over thuiswerkmoeders) zou schier ondraaglijk zijn zonder:
* koffie
* radio
* vriendschappen
(niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde).

Je verkeert als thuiswerkmama vaak in een vorm van isolement. De radio vormt voor mij een tastbare link met de buitenwereld, al bij het klaarmaken van het ontbijt zet ik de wereldontvanger aan en luister naar France Inter. Daarmee sla ik 2 vliegen in 1 klap: het bijhouden van de actualiteit en van mijn Frans. De radio staat in de keuken en elke keer dat ik een maaltijd klaarmaak zet ik het toestel aan. Inmiddels weet ik meer over Sarkozy en Carla Bruni dan ik ooit had willen weten...

Koffie, daar schreef ik gisteren al over, was een tijdje niet mogelijk. Kotsmisselijk werd ik er opeens van. Letterlijk. Een zwarte periode in mijn geschiedenis, want koffie is een groot onderdeel van mijn werkritueel. De Goden zijn me weer wat gunstiger gezind de laatste tijd en ik maak weer van die koffie waarvan je vermoedelijk een gat in je maag krijgt.

Gelukkig is er dan nog het derde element: de vriendschap. Wat dat betreft heb ik heel veel geluk, soms vraag ik me ook wel af of ik het verdien. Mijn vrienden zijn sprankelend en authentiek. Trouw en attent. Vergevingsgezind en warm. Gisteren was ik even op pad met mijn vriendin Monique. De laatste tijd betrap ik mezelf erop dat ik nogal aan haar 'hang', daar moet ik wat aan doen, want vriendschap moet wel gelijkwaardig zijn en blijven. Hoe dan ook, ik ken haar inmiddels alweer een jaar of 7. Nooit hebben wij nare woorden uitgewisseld en dat is voornamelijk aan haar te danken. Zelf ben ik nogal een hittepetit, zij is verzoenend. Weet de juiste toon te treffen, en die juiste toon, daar gaat het om. Ik weet nog dat ze me heel lang geleden wees op iets dat ik verkeerd deed in de opvoeding. We zaten in een café-restaurant, zij met haar dochter, ik met mijn zoon. Laatstgenoemde misdroeg zich in mijn ogen en ik beet hem toe -zoals mijn ouders dat vroeger ook wel bij mij plachten te doen-"wacht maar tot we thuis zijn", of woorden van gelijke strekking. Monique zei toen dat het waarschijnlijk geen zin had om later op dit akkefietje terug te komen, dat ik het beter of meteen kon aankaarten, of niet. Daar had ze helemaal gelijk in, Thomas was toen nog heel klein en bij kinderen van die leeftijd moet de link tussen het 'strafbare feit' en de preek of straf natuurlijk wel duidelijk zijn.
Er is denk ik niets dat zo gevoelig ligt als de opvoeding, maar door de manier waarop ze haar feedback bracht voelde ik me niet aangevallen en werd ik tot denken aangezet.
Ik ben ook blij dat Monique, verzoenend als ze is, toch duidelijk kan stellen waar het op staat. Gisteravond legde ik haar iets voor en voegde er halfslachtig aan toe ''misschien ligt het aan mij". Als ik zoiets zeg dan weet ik enerzijds dat het waarschijnlijk ook echt aan mij ligt, maar hoop ik anderzijds te horen "welnee, het ligt niet aan jou, die anderen zitten fout". Haar antwoord was echter zo klaar als een klontje: "NATUURLIJK ligt het aan jou."

Ik hoop en denk dat ik haar en de rest van mijn vriendenkring nog lang om me heen mag hebben. Want uiteindelijk draait het daarom in het leven. Alles is liefde, alles is vriendschap.

Koffie

Er was een tijd, niet zo lang geleden, dat ik koffie niet meer kon verdragen. Ongelooflijk misselijk werd ik ervan. Na 1 kopje duizelde het me alsofhet duizelde me na 1 kopje al alsof ik op zee was in zware storm.

Hier werd ik behoorlijk sikkeneurig van. Alcohol heb ik al 8 jaar gelden afgezworen omdat ik geen maat kan houden, ik ben al jaren single, roken heb ik nooit gedaan en dan ook nog geen koffie meer, er viel nog maar weinig met me te lachen.

Maar tegenwoordig kan ik het weer hebben. Sterke koffie of koffie verkeerd. 'Echte' koffie of koffie hag. Oploskoffie of senseo. Mijn voorkeur gaat uit naar koffie 'so strong it can defend itself' zoals Tom Waits zou zeggen. Ik ga trouwens maar eens koffie zetten.

Opvoeden is afscheid nemen / Het mama masterplan

In het boek 'Het mama masterplan' van Christine Pannebakker (waar ik razend enthousiast over ben, ik kan elke moeder aanraden om het boek aan te schaffen, in de boekwinkel of via haar site http://www.hetmamamasterplan.nl/) las ik over een moeder die in haar agenda had geschreven 'Behandel je kinderen alsof het bezoekers zijn die weer weg gaan, want dat zijn ze.' Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik dit las.

Opvoeden is loslaten, opvoeden is afscheid nemen. Thomas is tien en bivakkeert nog in het grensgebied tussen kind en (pre)puber. Het ene moment is hij nog kinderlijk onschuldig en zeer aanhankelijk, het andere moment vang ik een glimp op van de tiener die hij straks misschien zal zijn (tikje baldadig en onverschillig). Hoewel ik naar overbezorgdheid neig, laat ik hem beetje bij beetje los. Het zijn kleine stapjes elke keer. Zo mag hij af en toe alleen naar school op de fiets. Toegegeven, de school is zowat bij ons in de straat, maar toch...
Laatst werd het me vreemd te moede toen ik Thomas vanuit mijn werkkamer aan de straatkant nakeek, ik zag hem braaf naar links kijken en naar rechts en weer naar links, waarna hij aan een rustig tempo wegfietste. Uit het oog, niet uit het hart wel te verstaan!

Een vriendin van mij heeft een zoon van elf. Ook zij ervaart deze periode als een mooi tussengebied. Toen haar zoon laatst zelf van school terug kwam was zij ook ontroerd toen zij het tuinhekje hoorde klapperen. Daar komt hij!

Opvoeden is loslaten, opvoeden is afscheid nemen. Maar gelukkig is het net als met ouder worden: het gaat geleidelijk.

Inhoud

Juridisch vertalen lijkt saai, maar is dat in de praktijk beslist niet.
Er gaan hele werelden schuil achter de dikke stapels dossiers op mijn bureau.
Soms zit ik uren te dubben over de juiste vertaling van een woord. Vaak is vertalen ook uitleggen, omdat je te maken hebt met verschillende systemen. Dan is het onmogelijk om een equivalent te vinden en moet je je tevreden stellen met iets dat het origineel benadert.
Heikele kwesties zo op de maandag...

In de loop der jaren heb ik een goede band met opdrachtgevers opgebouwd. Mijn klanten zijn uiterst trouw. Toch blijkt steeds weer dat vertalen nogal eens wordt onderschat. Zonder dit kwaad te bedoelen zeggen mijn cliënten soms dingen als 'ja, ik weet niet of je ook op de inhoud let...'. Als ik dat niet zou doen, zou ik de stukken toch echt niet adequaat kunnen vertalen!
En als vertalen zo eenvoudig was, dan waren vertalers allang vervangen door computers.

Maar goed, het is maandag, een nieuwe week met nieuwe kansen dient zich aan. Ik ben bezig de stapels op mijn bureau weg te werken (geen overbodige luxe, zoals de mensen die mijn blog op de voet volgen weten) en straks breng ik Thomas naar een workshop Graffiti waar hij heel veel zin in heeft. Maandagen zijn zo slecht nog niet.

Luie zondag

* Vandaag doe ik lekker niets. En dat bevalt uitstekend.

* Reactie Vrije School: Yulian, dank voor je reactie, goed om 'mee te nemen' in mijn besluitvorming.

* Gisteren hebben Thomas en ik meegedaan aan een boetseerles. Het resultaat van mijn inspanningen bespaar ik jullie. De reacties waren namelijk 'o, wat apart, een sneeuwpop met een snavel' (terwijl ik een beer had geboetseerd). Maar het mannetje van Thomas zien jullie op bovenstaande foto. En voor wie zich afvraagt wat dat rare witte randje is om de nek van het beeldje...dat is een pritt buddie (het hoofdje was er tijdens het vervoer afgevallen en ik kon even niets beters bedenken om de boel weer bij elkaar te krijgen).