Overgave en overgeven

In de nieuwsbrief van MAMAS schreef Vivienne Westerhoud laatst over haar hond. Een herkenbaar stukje over vergelijken die mank lopen (kinderen en honden), de genegenheid die je gaat voelen voor zo'n dier en over de vreselijk vieze klusjes die zo'n huisdier met zich meebrengt.

Ik weet precies wat ze bedoelt. We hebben twee hondjes, Thomas en ik. Nou ja, we...ik heb twee honden als het gaat om uitlaten en vieze klusjes. Als het gaat om lekker stoeien dan hebben WE inderdaad twee honden. Omdat ik nooit eerder honden heb gehad was ik wat overweldigd: wat een drukte, wat een werk, wat een viezigheid! Maar ook: wat een ontroering, wat een gezellige boel, wat een verrijking!

Een paar dagen geleden liep ik dermate achter met mijn werk dat ik tot vier uur 's nachts door ben gegaan. Om niet met mijn hoofd vol juridische termen mijn bed in te duiken ben ik daarna nog even gaan wandelen met de honden. Al liggen ze nog zo lekker op hun dekentje, als ik naar buiten wil dan willen ze mee. Die totale overgave van de beestjes heeft zoiets aandoenlijks. Die eeuwig kwispelende staartjes als ze aandacht krijgen. Daar liep ik dan door de Haagse straten met de twee bengels en dacht aan Martin Bril en het mooie stuk dat hij een tijdje geleden schreef voor NRC over een avondwandeling waarin hij de hond de weg liet bepalen. Zo mooi kan ik het niet beschrijven, bij lange na niet. Ook bedacht ik me dat hij ergens anders had geschreven dat hij bij wandelingen met de hond graag naar binnen kijkt in de huizen die hij passeert en dat het hem altijd opvalt dat het nergens een huishouden van Jan Steen is. Nu kan ik hem misschien gerust stellen, bij mij is het echt wel een huishouden van Jan Steen. Maar ja, ik heb een bovenhuis dus mensen zien dat niet zo snel...maar ook ik sta er altijd weer van versteld hoe goed de rest van de wereld de zaken voor elkaar heeft. Het is bijna deprimerend. Ook opvallend is dat je altijd wel iemand ziet, ongeacht het tijdstip van de wandeling. De voyeur in mij wordt altijd gewekt tijdens die wandelingen en zo keek ik onlangs recht in de ogen van een vrouw die om vier uur 's ochtends geconcentreerd aan het schilderen was. Soms kijk ik net iets te brutaal naar binnen, dus nu heb ik een eenvoudige, doch doeltreffende mantra bedacht en spreek ik mezelf toe 'vergeet niet, als jij ze ziet zien zij jou ook'.

Hoe dan ook, de overgave van Spike en Laïka maakt zoveel goed dat ik het niet zo erg vindt dat ze soms ook eh, overgeven.

Oei

In een aflevering van Inspector Morse(en laten we eerlijk zijn, het leven is niet meer hetzelfde zonder deze norse man)zegt hij tegen Lewis: "Be careful what you wish for, it may just come true." Het ging, meen ik me te herinneren, om een overplaatsing waar Lewis op hoopte.

Het is inderdaad belangrijk om goed stil te staan bij wat je wilt. En bij wat je zegt. En bij wat je schrijft. Geheel tegen mijn gewoonte in was ik vandaag laat met het inleveren van een vertaling. Sterker nog, het werk is nog altijd niet ingeleverd. De deadline was ietwat vaag in die zin dat er wel een datum was afgesproken, maar geen tijd. Vanavond vroeg mailde ik een deel van het werk naar Londen en schreef er obligaat bij dat ik de rest, indien gewenst, later op de avond zou doorsturen. Ik dacht dat er geen antwoord op zou komen en dat ik de rest van de klus met een min of meer zuiver geweten morgenochtend vroeg zou kunnen klaren. Maar op mijn bericht -louter op de bluf en voor de vorm geschreven- kreeg ik tot mijn spijt een reactie waarin ik (o, wat zijn de Engelsen beleefd) heel hartelijk werd bedankt voor de teksten die ik had geleverd en vriendelijk werd verzocht om de rest vóór middernacht te leveren. Oei. Het gaat wel lukken, maar het woord 'nippertjeswerk' is deze keer een eufemisme.

Recept van Jacques Dutronc

Een paar jaar geleden hield ik een praatje over Time Management -één van mijn stokpaardjes-voor een groepje collega-vertalers. Ik zal in dit leven nooit tot de speaker's academy toetreden, aangezien ik een abominabel slechte spreker ben.
Toch bewaar ik een goede herinnering aan die avond, waarin ik een boek kreeg Les bonnes choses de la vie, van Isabelle Giordano waarin Franse acteurs, zangers en andere publieke figuren praten over hun lievelingsrecepten en hun verhouding met eten.

Mijn grote favoriet, Jacques Dutronc, is één van de geïnterviewden. Een prachtige man, van een tengerheid die niet doet vermoeden dat het een gulzige eter is. Toch blijkt hij dat wel te zijn. Hij stelt zelfs dat hij in zijn leven meer tijd aan tafel heeft doorgebracht dan in bed. Mmmm, ik krijg opeens het beeld van in bed met Dutronc genieten van croissants en aardbeien. Sorry, ik liet me even gaan (het bestaan als ploetermoeder valt soms niet mee). In het boek gaf hij één van zijn recepten prijs. Buitengewoon eenvoudig, maar dat zijn vaak de beste recepten.

Voor vier personen:
4 grote en stevige tomaten, 4 eieren, 120 g roquefort, 4 sneetjes brood, 25 g boter, zout en peper

Snijd de tomaten tot aan 2/3 van hun hoogte,haal het vruchtvlees er met een lepeltje uit zodat je een holte krijgt, strooi zout in deze holte en draai de tomaten dan om op keukenpapier om het vocht eruit te doen verdwijnen. Draai ze dan weer om, leg ze op een met boter ingevette ovenschaal, breek in elke holte een ei en voeg kleine beetjes roquefort toe. In een voorverwarmde oven zetten op 200 graden, een minuut of twintig. Als het eiwit gestold is kunnen de tomaten uit de oven. Zout en peper over de tomaten met ei en roquefort strooien. Lekker met sneetjes gegrilld brood met een beetje boter.

Niet doen

Niet doen op een regenachtige maandag:
te lang in bed blijven liggen; oude brieven, foto's en dagboeken uit de kast halen en het gevoel krijgen dat je hart uit je lijf wordt gerukt; tranen met tuiten huilen; treuren om wat geweest is en nooit meer terug komt. Niet doen. Niet doen. Niet doen.

Bloemen en bijtjes

Herkennen jullie dat, het gevoel dat de tijd voorbij raast, dat de tijd je door de vingers glipt?
Ik herinner me nog zo goed hoe het voelde om Thomas aan de borst te leggen (nu heb ik ook erg lang borstvoeding gegeven, maar toch...)en onlangs kwamen Thomas en ik ook over borsten te spreken, maar in een totaal ander verband.
De jongen heeft een bloedmooi vriendinnetje, een echte vamp. De jongen begint ook wat te 'puberen': dwarse buien, brutale opmerkingen...Het was al bij al hoog tijd voor een gesprek over de bloemen en de bijen. Ook een goede vriendin had me dit geadviseerd. Ik vond het deels ongemakkelijk, deels heel dierbaar om met hem over dit onderwerp te spreken. Ik vind het zo belangrijk om hem duidelijk te maken dat sex niet iets vies is, niet iets om je over te schamen, maar juist iets om het leven te vieren.
Vaak denk ik dat onze generatie opvoeders veel steken laat vallen. Kinderen worden mateloos verwend & hebben inspraak in alles, ook lang vóór ze rijp zijn om echt te kiezen. Maar dat er gewoon over de lichamelijke liefde kan worden gesproken, dat beschouw ik als vooruitgang.