vrijdag 5 december

Af en toe is het heerlijk om onverstandig te zijn. Zo ook nu: een stapel afwas in de keuken, de pups moeten eigenlijk naar buiten en op mijn bureau ligt een vertaling die nog niet af is (maar die dat op korte termijn wel behoort te zijn). Sinterklaasgedichten moeten niet in elkaar geflanst en er dienen boodschappen te worden gedaan. E.e.a. bij voorkeur binnen de drie kwartier die ik nog heb vóór zoon Thomas naar huis komt voor de lunch. Mmmm...

En wat doe ik dan? Even iets in mijn blog schrijven. Geen staaltje time management om trots op te zijn, maar ach, zelfs op je 41ste ben je wel eens rebels.

Als ik een slechte bui heb vraag ik me wel eens af waarom ik vauit huis ben gaan werken. De buitenwereld denkt dat je niet echt werkt, de grenzen tussen privé en zakelijk vervagen volledig en de onderbrekingen zijn talrijk, zeker sinds ik geen enkele vorm van opvang meer gebruik. Versnipperde werkdagen en een hobby-achtig imago, mmmm. Daar moet iets tegenover staan. Nou, dat is ook zo! In het boek van Marieke Hoogwout 'Een nieuwe carrière na je 35ste' (aanrader!) komt Francine van de Verhalenfabriek aan het woord. Ze geeft aan dat het krijgen van kinderen voor haar een echt keerpunt vormde wat de invulling van haar tijd met werk en met privé-dingen betreft. Grote vragen gaan een rol spelen, zo beschrijft ze. Één van die vragen is me bijgebleven 'Wat kan ik van mijn kinderen leren?'.

Zelf kan ik enorm veel van Thomas leren. Zo is het iemand met een enorme mildheid jegens zijn medemens. Hij kan zich fantastisch in een ander inleven, begrijpen waarom iemand doet zoals die doet. Sympathie en empathie. Ook bezit hij een aanstekelijk gevoel voor humor. Is hij oneindig veel laconieker en ook positiever dan ik ben. Daarnaast is het een intens, gevoelig en creatief mens.
Dat ik veel tijd met hem kan doorbrengen en ook de kleine dingen van zijn jonge leven meekrijg is enorm waardevol en ik ben er stellig van overtuigd dat mijn huidige manier van werken hier een positieve rol in speelt. Dus ach, ja, die versnipperde tijd en dat theemutsimago, dat neem ik graag voor lief.

Nu nog even aan de vertaalsag tot hij thuis komt voor zijn boterham. Het leven is zo gek nog niet.

Nieuwe maand, nieuwe mama van de maand

Deze maand is auteur en schrijfcoach Mireille Geus mama van de maand. Mireille's werk voor jeugdige lezers is erg dikwijls bekroond. Voor haar boek 'Big' kreeg ze zelfs de Gouden Griffel.
Naast auteur is Mireille ook schrijfcoach, vanuit haar onalledaagse werkplek (een fort!) verzorgt ze schrijftrainingen en workshops. Daarnaast doceert ze aan de Amsterdamse schrijversvakschool.

Zelf heb ik met enorm veel plezier een cursus jeugdliteratuur bij Mireille gevolgd en meerdere van haar boeken gelezen. Met name 'Naar Wolf' liet me niet los.

Ik voel me vereerd dat Mireille mama van de maand december is.

Neem eens een kijkje op de thuiswerkmama-site: www.thuiswerkmamas.nl
(met name onder werk, hoe krijgen ze het voor elkaar, rechtsonder, waar je het profiel van Mireille kunt downloaden, daarin staat hoe ze haar werk aanpakt en welke tips ze heeft voor aankomende thuiswerkmama's).

Multiculturele werkelijkheid

Toen ik daarnet met de hondjes door de sneeuw liep zag ik een paar Moslimvrouwen lachend en pratend door de straat lopen, met schalen bedekt met folie in hun hand (lekkernijen voor familie, I presume). Er wordt dikwijls nogal tobberig gedaan over onze multiculturele samenleving en misschien bedek ik met mijn 'iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen'-ideaal iets te veel dingen met de mantel der liefde, maar één ding is zeker, het was een machtig mooi beeld, die lachende vrouwen met hun hoofddoeken op die zich een weg baanden door de sneeuw.

Grappig dat Thomas in zo'n andere wereld opgroeit dan ik destijds.